Dúgvan - 01.03.1941, Blaðsíða 3

OKKARA BARDAGI
Eftir Louis Højgaard.
Fyri at fremja eitt gott samfelagsmál, fráhalđsmálið, hava
vit givið okkum í felagsskap. í hesum felagsskapi arbeiða vit
bæði innanfelags og uttanfelags, móti rúsdrekkaóskilinum.
Vit hava øll hoyrt um hina tíðina, tá ið kongiligi hand-
ilin var í Føroyum, og eittans handilsstað í landinum var í
Havn. Føroyingar máttu tá rógva líka frá teim ytstu útrið-
unum til Havnar, til handils. í teirri tíðini fekkst rúsdrekka
við handilin fyri lítlan pening. Hetta var ofta til stóra van-
lukku bæði fyri land og fólk.
Tað bar tá ofta á, at bátsskipanir vóru liggjandi fleiri
samdøgur í Havn, av tí at bátarnir vóru nógvir, ið vørur
skuldu hava, og allir ikki kundu koma fram at ísenn. Hesir
menn, ið soleiðis lógu og bíðaðu, høvdu tað ikki best. Ónyttu-
tíðin, ið teir noyddist at liggja í Ilavn, varð mangan nýtt til
at drekka í. Ja, tað var viðhvørt so galið, at tá ið teirra
løgir vóru at koma framat at fáa vørur útflýggjaðar, tá var
hin mesti peningurin đrukkin burtur, og lítið var eftir at
keypa fyri. Teir høvdu tí lítla vøru við, tá ið teir so endiliga
fóru av stað aftur. Men fløskan var tó ikki gloymd. Mangir
fórust í teirri tíðini bæði á sjógvi og landi, og mong ein konan
sat eftir á berum, og felđu tár yvir mannin og sonin, ið ikki
komu heim aftur við teim neyðturvuligu matvørunum, men
av óráðum høvdu lagt seg sjálvar í hina køldu grøv.
Vit hava rætt at siga, at Føroyingar í teirri tíðini vóru
trælabundnir, og søgan veit at siga, at eisini mangir royndu
at koma sær úr hesum trælabandi, men eldvatnsdrotturin,