Dúgvan - 01.03.1941, Blaðsíða 4
4
DÚGVAN
brennivínsløgurin, tók teir altíð av fótum. Trælabandið
rubbaðist tí fastari og fastari um teir.
Seinni í tíðini kom so ein heldur frægari greiða á
brennivínsóskilinum. Nýtslan av rúsdrekka minkaði kortini
ikki so nógv, sum mangur hevði vónað. Tað varð við lóg
forboðið at selja rúsdrekka í lanđinum, men rætt høvdu øil,
ið hug høvdu til tess, at skrivað eftir rúsdrekka frá útheim-
inum. Og mangan floymdi hesin eiturstreymurin inn yvir
okkara land, stríður og oyðandi. Tað er mangan enn á døg-
um, at ein kann hava ta tungu sjón, at síggja menn á besta
aldri ganga og sløra á gøtunum, meðan sólin skínur oman
og niðan, og náttúran lýsir í vakurleika. Hetta er niður-
brótandi fyri okkara fólk, bæði sálarliga og mentannarliga.
Fólk okkara má læra at síggja hitt rangvørga í hesum, so
ikki komandi ættarlið skulu taka við hesi knógvanđi byrðu.
í hesum døgum tosað fólk dúgliga um kríggj, og um
hvussu ræðuligt tað er at menniskjan soleiðis skal vilja oyði-
leggja hvørt annað. Tað er skiligt, at øll skilafólk mega hava
henda blóðiga bardaga á orði. Men tey gloyma eldvatns-
drottin, ið er hin størsta atvoldin til allar vanlukkur og alt
herverk, sum eisini í friðartíðum fer fram kring um allan
heimin.
Um hvør einstakur maður og hvør einstøk kvinna legði
alla megi sína í at útihýsa rúsdrekka, so var friður á jørð
og í menniskjunum góður tokki. Vit fráhaldsfólk, menn og
kvinnur, berjast í felag móti elđvatnsdrottinum og øllum
hansara ógerðum. Hesin sníkjanđi fíggindin leggur heim oyði
og rænir eydnu og merg frá teimum, ið fyrr livdi í gleði
og friði. Vit hava sett okkum fyri, at vit einaferð skulu røkka
á mál, sjálvt um anđróðurin ofta verður harður og streym-.
tangarnir mangir at fara um. Vit skulu rógva harðan and-
róður, og tí ræður tað um at liava eina treysta og sameinda
bátsskipan.
Tað treysti, ið menn halda at fløskan er ment at geva,
er virðisleyst, tað er einans niðurbrótandi og viknar um
hvønn lið og lim. Vit fráhalđsfólk halda fram í treysti og