Dúgvan - 01.03.1941, Blaðsíða 14

í HERNAÐ!
EEtir Elias Joliansen.
Leiðari av N. I. 0. G. T. Kreðslosju í Foroyum.
Á hásumri, tá landið liggur í øllum sínum vakurleika,
kann ein eins og skalđið siga:
Um hásummartíð
tá ið sól skínur fríð,
út í hagan og fjøllini náttúran kallar.
Sólin skínir á vøll,
gyllir hamrar og fjøll,
tá vit leita í summarsins friðlýstu liallar,
So logandi reyð søkkur sólin í havið;
á miðjunátt rísur hon aftur úr kavi,
gyllir vágir og fjørð,
gyllir hamrar og skørð —
tá øll gleðast tí hásnmmartíð er hin besta á ári.
Ein slíkan summardag er vakurt at leita út í náttúruna.
Tá er vakurt og ein gleðist yvir tann frið, náttúran slíkar
đagar kann veita. Vit hava longu haft nakrar slíkar dagar,
og vit nærkast alt meir og meir hásumri.
Vit her í Føroyum liggja ikki longur heilt uttanfyri tann
ófrið, sum áleikar kring heimin, men her eru kortini løtur,
sum veita einum frið í sinn og sál, og tá kann ein illa fata,
at tað í londunum uttanum okkum nærri og fjarri fer ein
bardagi fram sum aldri fyrr í søguni. Ein bardagi, sum
spreiðir neyð og sorg við sær, ein bardagi, har đeyðin
heystar í stórum millum heimsins ungdóm, ein bardagi, har
ungdómsins blóð rennur í stríðum streymum.
Tað má tykjast øllum ófatuligt, at tað skal vera satt,