Dúgvan - 01.03.1941, Blaðsíða 20

HINI GOMLU HÚSINI
Á BAKKANUM
Eftir Knút Wang.
Langt úti á Bakkanum standa eini einsamøll hús. Har,
ið tey standa, er harðførasta stað í bj'gdini. Á øllum ættum
leikar vindurin her, rystur og rívur í tey gomlu trøðini, ið
standa í einum órøktum urtagarði á eystari síðu á húsinum.
Hetta staðið hevur ringt orð á sær. Fólk vilja halda, at
har er ikki alt sum tað eigur at vera, tí á náttartíð kemur
so undarligt ljóð, bæði frá húsinum og trøðunum uttanfyri.
Húsini hava tí staðið tóni í Ianga tíð. Eingin hevur troysta
sær at bú í teimum. Húsini eru eisini óhugnalig á at líta,
órøkt sum tey nú eru. Og innan eru tey ikki minni óhugna-
lig. Húsini eru stór, so har eru fleiri stovur og sovikamar,
umframt mong onnur smærri rúm. Og har eru eisini myrkir
kovar, har ið einki ljós sleppur at. Skáp eru gjørd í bróstini
innan, og hurðarnar eru so væl feldar inn, at hann skal vera
kunnigur, ið skal finna tær. Loftið er stórt og troystasleyst,
og fult av øllum møguligum óruddið.
Maðurin ið seinast átti húsini, var Símun Jógvan. Hann
var føddur og uppvaksin á Bakkanum, men fór so uttanlands
at sigla. Meðan hann var burtur, búði ein gomul genta í
húsinum. Hon æt Marvina, og hevði alla sína tíð tænt har í
húsinum, hjá forelđrum hansara.
Tá ið fleiri ár vóru liðin, kom Símun Jógvan aftur, og
hann var tá hálvgamal maður. Hann fór út á Bakkan at
búgva. Og Marvina, hin gamla gentan, helt hús hjá honum
og hampaði um hann. Eingin uttan tey bæði gomlu vistu