Dúgvan - 01.06.1941, Blaðsíða 1

NR. 2.
J U N 1 194 1
1. ÁRG.
SUMMARIÐ er komið, ja, meira enn tað, tí sólin
er farin um hægsta stig — og longsti dagur er farin uin
hurðarbak. Men summar hava vit enn, og vit vóna at veður-
lag og sólarlag má artað seg sum tað á sumri seg høvur,
til gleði fyri alt ið livir og andar.
Lít í kring teg og sjá! Lomvigagarðarnir strúka við
miklari ferð gjøgnum loftið, og lundaringurin trunkar seg um
urðar og bakkar. Teistin svimur á sundum og æðurnar floyta
sær fram við tangar og sker — og steinkobbin dúrar á
flesjum.
Landið er grønt undan ennisrók og í sævarklett, og
„havið, troytt av at berjast við teg, við tínar strendur hvílur
seg“.
Her er vakurt í okkara lítla oyggjalandi, tá ið sólin
skínur oman og niðan og heiðafuglurin letur sítt fagnaðar-
ljóð í tí lyngskrýdda summarbúnaða haga. Her er vakurt í
urð og við bakka, har ið lomviga og lundi heldur til, og
her er vakurt við sævarmála, tá ið tað stendur við klettin
og æða og teisti bóltra sær skamt frá lanđi.
Her er vakurt í haga og í bø, har ið summarđáar skrýða
vøll og sóljur randa veitir og gil. Her er altíð vakurt, men
ongantíð vakrari enn um summarið.
Latum okkum vera góð við hetta land, ið goymir so
nógvan og fjølbroyttan vakurleika, úr ovasta tindi og í
sævarklett, í summarsins dýrd og hátíðarfriði: Ja, Gud signi
Føroyar, mítt land!