Dúgvan - 01.06.1941, Blaðsíða 5

HIN SJALDSAMA TINNAN
Eftir Knút Wavg.
Ljoftið er grátt, eitt kaldligt driv rekur inn úr havinum.
Tað er kalt, og fólk sita inni í slíkum veðrið og fløva seg
við ovnin, heldur enn at fara út at ganga.
Har vegurin snýr seg tætt framvið bakkanum er ábart,
og her er vanliga nógv av ungum og elđru, ið tvey og tvey,
ragga sær ein túr í teirri reinu og frísku kvøldarluftini. Men
eingin troystar sær har út í slíkum veðri.
Tó er ein komin út hagar. Hann hevur valt sær einasta
blettin, har lívd er. Har er vegurin høgdur gjøgnum ein
heyg, soleiðis at iiøgur bakki er til báðar síður. A tí bakk-
anum, ið er móti sjónum, stendur maðurin. ITann hevur lagt
armarnar niður á bakkan og starir út á sjógv. Niðanfyri
hann skvatlar sjógvurin móti fjørurondini — men hann ausar
tí ikki. Hann starur. Anđlitið er sorgarmerkt. Tað er kalt,
og viðhvørt er tað suin kuldaskjálfti fer ígjøgnuin hann, men
hann letur ikki við seg koma.
Bakkarnir báðumegin vegin eru lagaðir av gróti. Væl
og virðiliga eru steinarnir høgdir til og lagdir hvør oman
á aunan.
í einum steini ovari megin er ein tinna. Hon hevur
verið innan í miðjuni á einum steini, og tá ið steinurin varð
klovin, er so tinnan komin til sjóndar. Tinnan er vøkur, men
nú er hon brotin, og tað sær út sum ein hevur roynt at
høgt sær hana út.
Maðurin lættir knappliga høvđið, vendir sær á — og
festir eyguni á tinnuna. Og andlitið ið var sorgarmerkt fekk
enn fleiri sorgarfoyrir, og tað sær út sum lievur hann ein