Dúgvan - 01.06.1941, Blaðsíða 12

44
DÚGVAN
Harafturímóti var hann tiltikin fyri at vera bæði rasltur og
siðaður, og harumframt hevði hann sítt skiparaprógv á út-
lenđskum skúla. At her ikki var rætt vorðið, var kokkurin
ikki í ivað um — og so var:
„Ikki hevði tú vilja farið niðan til reiðaran, kokkurin,"
segði skiparin við tað sama ið hann kom unđan í kappanum,
„og biðið hann ringt eftir hasum dylhøvdunum, ið ikki komu
aftur? Og lat hann siga við teir, at um teir ikki eru farnir
heiman frá, so skulu teir bert vera heima burtur av, tí tvey
tandur aftrat fáa vit altíð higani. Hanđa trýmastraða verður
undan okkum og skjótt vera tær fleiri ið røkka marknaðinum
áðrenn vit. Vit mega fara beinan vegin. Sig tað við hann.“
„Ja, ja,“ svaraði kokkurin, „jú, jú, eg skal fara, inen,
men, — —“
„Einki men,“ hvesti skiparin í kokkin, „tú mást fara við
tað sama, tí annars vera vit ovseinir á marknaðin!“
„Jú, jú, eg skal fara,“ segði kokkurin og slapp sær
upp á bryggjuna, hattleysur og klútaleysur sum hann var.
„Tú inást vera skjótur aftur, kokkurin!“ rópti skiparin
aftaná honum.
Kokkurin spelaði niðan frá, so leingi hann helt skiparan
síggja seg.
Hetta var um middagsmundið. Siglingarboðini vóru komin
um borð kvølđið fyri, og nú kundu teir longu verið komnir
væl ávegis, uin ikki hesir báðir av manningini høvdu drálað
so leingi heima. Teir skuldu verið komnir í gjár, men komu
ikki. Og tá ið nú hini skipini loystu av stað, kom óttin á
skiparan, óttin fyri at teir nú skuldu verða so seinir á
marknaðin, at henda ferðin fór at verða ein undirskotsferð
eins og liin fyrsta. Tí var tað, at skiparin var farin at
illskast. Strandferðarskipini vóru heldur sein í đag, tí tey
siglđu bert hina einu ferðina.
Tá ið kokkurin var komin afturundir húsini niðan frá
bryggjuni, gav hann sær góðar stunđir. Hann gjørdi sær
hjáputir inn í ymiskar krambúðir og spurdi helst eftir tí ið
tær ikki høvdu at selja. Og bar tað so á, at hann var so