Dúgvan - 01.09.1941, Blaðsíða 1

TÍÐARRIT FYRI FRÁHALD OG MENTAN
NR. 3.
SEPTEMBER 1941
1. ARG.
HEYST. Árið líður, đagarnir styttast og næturnar
leingjast. Tey fyrstu óveðursskýggini hava ferðast í lofti,
dunið av teim fyrstu heystvinđunum hevur ljóðað og glað-
urnar hava lætt sær á og ferðast í ymsar ættir. Heystkulđi
og heystmyrkur krevja aftur sín felagsrætt, sum tey hava átt
hann síðani á tíðarinnar morni.
Alt hetta seinasta mannaminni og meira aftrat, hevur
heystið verið ment at fjálga og lívga mangt føroyskt heim,
ið kendi kulda og troystasloysi, tá ið várið kom við sínum
krøvum. Várini hava kravt nógv av teiin føroysku heimunum,
og heimini hava gjørt sína skyldu, meðan lconur og systrar
hava sitið eftir í tøgn, tá ið útđyrnar vóru afturlatnar og
menn og dreingir vóru farnir til sítt starv á havinuin, fjart
frá heimligutn strondum. Teirra ótta um várið, teirra sakn
um summarið, hevur heystið í so stórum máti kunna bøtt
um, tá ið tey fingu síni aftur.
Men tíverri er tað eins og lagnan og feigdin eisini møta
við sínum krøvum, og tá er ilt við at gera, og sorgin verður
heystargestur í mongum heimum, ið ikki fingu síni aftur.
Ilini føroysku heimini hava mangt heystið fingið tungar
sorgarbyrður at borið, og liava borið tær í tøgn og tolni.
Bardagin, ið herjar um okkum, hevur verið teimum før-
oysku heimunuin meinur í ár, tí yvirhøvur hava lieimini her
latið meira enn tey orka, og tí er at biðja eftir, at lieyst-
myrkrið og vetrarmyrkrið má verða mannaættini nóg mikið,
um vit ikki skulu liva í ónđum sálarmyrkrið eisini.