Dúgvan - 01.09.1941, Blaðsíða 3
ÓLAVSØKAN
Eftir Poul Joensen, Sandavági.
Ólavsøkan er okkara aldargamla fólkahátíð. Hon hevur
navn eftir Ólavi kongi hinum heilaga, og er upprunaliga ein
kirkjuhátíð, og man hava verið hildin heilag langt fram í
tíðina; men sum alt annað er hon nógv broytt og er nú
meira ein gerandis hátíð, við ymiskum íđráttum og leikum.
Ein stór minkan fyri Ólavsøkuna var tað, at Løgtingið
ikki longur kemur saman Ólavsøkudag. Tann góði gamli
siður, at tingmenn og prestar gingu sameintir í kirkju, áðrenn
Løgtingið kom saman til sín árliga fund, átti ikki at vera
burturlagdur. Enn er tó Ólavsøkugudstænasta hildin, men
eingir' tingmenn og prestar í skrúðgongu frá tingstovuni til
kirkjuna og lítið av kírkjufólki.
Mær hevur altíð tókt, at tað besta, ið Ólavsøkan hevði
at bjóða var gudstænastan í kirkjuni. Hetta vóru góðar og
uppbyggjanđi stundir. Her vil eg taka undir við garnla
Grundtvig, tá hann syngur:
„Tusinde Døgne,
verdslige, søgne,
gyldne for Kød.
Kan de vel ligne
en Dag af đine,
som vi dem nød,
naar under Sang med dit vingeđe Ord
Sjælen af By over Stjernerne for!“
Treingja vit jarðbundnu mannabørn ikki til at dragast
upp frá hesi fold til høgar hæđđir? Men hesar løtur hava