Dúgvan - 01.09.1941, Blaðsíða 6

70
DÚGVAN
má og skal galda fyri øll. At teir ið skrivað seg inn í
Kiubbar, harvið skulu hava fingið serliga lagaligan byr til at
fáa lógir at laga seg eftir teirra ynski, er illa hugsandi. Eitt
annað er, at teir ynskja. Ja, tað eru so mong ið ynskja.
Summi ynskja breyð, onnur ynskja arbeið, og mong eru tey
sum ynskja at fáa síni edrúg til hús um kvøldini. Tað eru
so mong ynskju, ið áttu at verið hoyrd og framđ, áðrenn eitt
brennivínsynski frá einum klubba fær sømdir millum mentaðar
fólkavaldar menn.
Tað var einaferð ein handilsmaður í eihari lítlari før-
oyskari bygd, ið nakað aftaná, at „Lógin um rúsdrekka“ var
komin í gildi, vendi sær til Løgtingið við einari „áheitan“,
um at veita honum rætt til brennivínssølu. Henda „álieitanin“
var sum ein knýttur nevið beint í andlitið á Føroya fólk, og
tað vóru ikki bert fráhaldsfólk ið vórðu illa við. Eisini mong
onnur høvdu hetta á málið, at ein einstaklingur vildi liava
Løgtingið at veita sær framíhjárætt, at selja brennivín til
bygdafólk og ferðafólk, aftaná at brennivínssøla var bannað
av Føroya fólki sjálvum við fólkaatkvøðu. Skaldið Rasmus
Effersøe, ið um tað munđið var ritstjóri á „Dúgvuni“ við-
gjørdi liesa „áheitan“ á sín ramliga nátt í „Dúgvuni“, og
læt henda umsøkjarin fáa „bæði lisið og páskrivað“. Hesin
handismaður fekk ongar sømdir á tingi.
Og tað skulđi so verið. Samfelagið og fólkið sum heild
fyrst, áðrenn einstaklingúrin. Føroya heim, konur og bø’rn,
áðrenn Klubbin.
Nú kann tað verða framhildið, at limir í einum klubba,
teir eru penir inenn. Ja, vit hava ikki sagt nakað annað.
Men fyri tað halda vit okkum at hava bæði skyldu og rætt
til at finnast at, at Klubbin strevar aftur ímóti gomlum Ivlubba-
døgum, sum eingin ynskir aftur, kanska ikki teir sjálvir
heldur, tá ið teir koma eftir hvat hetta kann føra til. Og tað
eru jú eisini mangir aðrir penir menn, ið ikki leggja lag í at
vera í nøkrum Klubba og heldur ikki leingjast eftir brennivíni.