Dúgvan - 01.09.1941, Blaðsíða 13

RÚSDREKKA ER EITUR
Eftir Knút Wnng.
Ein spurningur ið tíðan hoyrist millum fólk, tá ið talað
verður uin fráhald, er: Hvat er nú kortini rúsdrekka? Og
ger tað nú so nógvan skaða, sum sagt verður? Serliga er
tað fólk, sum er íinóti fráhaldsfeløgum og fráhaldsvirkinum,
ið royna at gera ivamál úr spurninginuin um rúsdrekka er
skaðađrykkur. Tílík fólk halda, at tey ið gerast limir í ein-
um fráhaldsfelag, samstundis skerja sítt egna frælsi, tí tá
kunnu tey ikki smakka sær á um tey kunđi havt hug til tess.
Vit fráhaldsfólk vita, at tað verunliga ikki er so. Ein
maður ella ein kvinna, i'ð eftir egnum ynski gerst limur í
eiiiuin fráhaldsfelag, hevur sjálvandi rætt at fara úr aítur
hesum felagsskapi um tey ynskja tað. Men royndirnar hava
prógvað, at tey sum við góðum liugað leggja seg eftir tí ið
fráhaldsfeløgini virka fyri, tey vilja ikki kvitta seg burtur úr
tí sainfelagsgagnliga arbeiði, ið fráhaldsfeløgini gera, fyri at
kunna smakka sær á, tá ið tað bj'ðst teimum. Og hetta lievur
eisini ført við sær, at fólk sum nógv ár hava verið í einum
fráhaidsfelag, av sonnum eru vorðin dømi um heilstoypt
mennlskju, ið hava vunnið á øllum rúsdrekkafreistingum. Tað
eru altíð nøkur, ið rýma ella slitna burtur úr fráhaldsfeløg-
unum og byrja aftur at drekka. Tað er ikki felagið, ið hevur
skert teirra frælsi, men haraftur ímóti eru tey so fjøtrað av
rúsdrekkaósiðinuin, at tey ikki kum a slíta seg leysan.
Mong eru tey ið halda sum so: Eg eri væl so frægur
maður, at um eg vil kann eg væl lata vera at drekka uttan
at vera í nøkrum felag. Tað er gott um so er. Men tíðum
er slíkt reyp einans eitt skálkaskjól, ið fjalur hugan til at