Dúgvan - 01.09.1941, Blaðsíða 17

DÚGVAN
81
vitnisligt at lioyrt, hvat ein slíkur røðari lievði at bera fram.
Og so samdust tey um at fara á henda fráhalđsfund.
*
Ein stór mannamúgva var komin saman fyri at hoyra
røðarin. Skúlastovan var troðkafull, og uttanfyri tey opnu
vindeyguni trunkaðu fólk seg saman fyri at hoyra henda frá-
haldsrøðaran.
Tey bæði vóru komin í góðari tíð, og høvdu tí fingið
sess á fremsta beinki. Hetta var fyrstu ferð, at tey skulđu
hoyra eina fráhaldsrøðu — og tey vóru heldur forvitin eftir
at hoyra, livat røðarin fór at siga.
Røðarin var ein ungur máður, ið hevði ein logandi liug
til at gagna samfelagnum. Við vælvaldum orðum vísti hann
á hin stóra skaða, ið rúsdrekkanjótanin altíð ger. Tað var
megi í hansara orðum.
Røðan var komin at enda. Røðarin bað áhoyrarnar um
at fylkjast við fráhaldsfólkinum, og nógv vóru tey, ið soleiðis
gjørdu.
Tey bæði, ið sótu á fremsta beink:, hugđu hvørt upp á
annað. Hann helt við hana, um ikki eisini tey skuldu fara í
fráhaldsfelagið, men tað hevði hon ongan hug til. Hon helt,
at hann var ikki nakar drankari, honum nýttist ikki at vera
við í tílíkúm.
Jú, hon hevði rætt, honum tørvaði ikki at vera uppi í
tílíkum. Hann, sum dugdi at drekka „við máta“, nýttist ikki
at koma sær í eitt slíkt haft, suin tað var at fara inn í eitt
fráhaldsfelag. Hann var ikki eitt slíkt ólukkudýr, og um hann
lievði hug, kundi hann gott vera fráhaldsmaður, uttan at vera
í nøkrum felag.
Men.......
Hann hugsaði um tey fólkini, ið hann hevði komið í
felagsskap við, um hann hevði meldað seg inn í fráhalds-
felagið. Fleiri av teimum ringastu drankarunum í bygdini
høvdu meldað seg inn. Nei, hatta var einki fyri hann.