Dúgvan - 01.09.1941, Blaðsíða 25

SONURIN
Eftir M. S. Viðstein.
Tíðia rennur sum streymur í á,
títt munnu bylgjurnar falla;
lítlum báti rekist eg á,
áráleysur at kalla
(Fr. Petcrsen, próstur).
Hann var borin í heim eina viku unđan Mikkjalsmessu
í 1917, beint sum heimurin brann av tí allarversta, meðan
so ina-ngt lovandi ungmannalív týndist í blóðigum bardaga
úti í meginheiminum. Tað var hansara lagna, at hann skuldi
skoða dagsins Ijós, meðan túsundtals eygu slóknaðu á stríðs-
vøllinum bæði fyri eystan og fyri vestan, og so inangir sjó-
menn kroystist í havsins kalda føvningi — og ongantíð
spurdust aftur.
Hann var borin í heim í einari óndari orrustutíð, hann
var yngst og skuldi vera gleðin hjá foreldrum sínum. 011
trongdu í hesum tíðum til tann gleðis-glotta, tey kundu fáa
og hansara foreldur ikki minst.
Hann var ikki sum børn flest. Tí hóast at hann kunđi
vera leikandi kátur, sum smádrongur helst altíð er, so lievði
hann tíðliga tað fram um onnur smábørn, at hann í álvarsemi
kundi standa niðri við strondina og slotað. Hann var álvar-
samur longu tá, tá ið hann sum 5-ára gamal smádrongur, stóð'
niðri á støðni tá ið bátarnir fóru á flot, og bað lova sær við.
Hann mundi tíðan heita á útróðrarmenn, um at lova sær í
bátin, inntil teir tóku hann við, annaðhvørt teir so fóru við
goggulínu ella teir fóru at dyrgja. Ut á miðjini eystan fyri