Dúgvan - 01.09.1941, Blaðsíða 26
90
DÚGVAN
oynna ella suður um Botnarnar, slapp hann ikki, til tess var
hann ovlítil enn.
Hann var hugaligur tá ið hann kom har sum tey fingust
við fisk, hvørt tey so vaskaðu, breicldu elia bóru í stakk
aftaná ein góðan terradag. Hann var lítil tá ið hann tók um
hin fyrsta fiskastertin, og tað var ikki meira enn hansara
smáu barnafingrar orkaðu at lætta hesum stóru Islandstorsk-
unuin á, ið lógu reinir og hvítir og sólaðu sær á fiskastykk-
inum, meðan eystanlotið fleyraði svaiandi inn úr havinum.
Hansara størstu løtur vóru tá ið skipini komu. Fyri tað
fyrsta, so komu tey frá havinum, stórhavinum langt burtur
við Island og við Rokkin, og so høvdu tey fong við — bæði
nógvan og stóran torsk.
Og samstundis komu skipsmenninir at landi við bátunum.
Og so hugtikin hann var av skipinum og torskinum, so góður
var hann eisini við skipsmenninar. Hann var kanska best við
skipsmenninar, av øilum teimum monnum, sum hann ferð-
aðist í millum ■—■ og hann ferðaðist altíð millum 'menn.
Skipsmenninir høvdu so gott hanđalag til alt, og ikki minst
til at fáast við smádreingir. Hetta var hann skjótt greiður
yvir. Skipsmenninir lovaðu honum í bátin, og teir lótu hon-
um ár í honđ, so hann lærdi at rógva. Og teir tóku hann
við umborð á skipið, góvu honum keks at eta og kaffi at
drekka. Og tað kunđi eisini bera á, at onkur umhugsin
skipsmaður átti eitt fult rannsónblikk av Islandsberum, og
sjálvanđi var hann eisini leskaður.
Skipsmenn vóru góðir við smádreingir, og júst teirra
kærleiki til hin unga føroyska smádreingin eigur ein góðan
part í, at hin føroyski unglingin er vaksin longu tá ið hann
kemur á skipađekk. Dreingirnir hava í uppvøkstrinum lært,
hvussu alt eitur umborð á skipi líka av hekkuni og fram í
stavn, teir hava lært nøvnini á øllum amboðum ið nýtt verða
umborð og duga at skilja millum banjara og dúrk og stýr-
borð og bakborð. Øllum hesum gáaði sonurin eisini eftir.
Hann lærdi bátin og skipið at kenna og hann lærđi at vera
góður við skipsmenninar, ið altíð vóru líka góðir við hann.