Dúgvan - 01.09.1941, Blaðsíða 27

DÚGNAN
91
„Tað verður ikki maður úr tí smádreingi, io ongantíð
kemur vátur aftur at húsum,“ hava summi til orðatak, tá ið
onkur gremur seg um ein smádrong, sum altið tvassar í
fjøruni og ger seg vátan. Lat tað so vera, at tað ikki altíð
er so tespuligt at taka karmarnar tá ið smádreingir koma
aftur til hús aftaná at hava runnið niðri í flóðlni til seint á
kvøldi. Men hann ið hugsar seg um, noyðist at geva teimum
rætt ið halda fast við, at „tað verður ikki maður úr tí smá-
đreingi, ið ongantíð kemur vátur aftur at húsum.“
Og tað skal vera sagt um sonin, uttan at tað skal vera
honutn til minkan á nakran hátt: Tað gekkst illa at halda
hann turran, bert um hann slapp út um dyrnar, tí hann fór
beinanvegin í fjøruna ella í ein bát, sum lá út fyri støðni.
Hansara hugur til arbeiði og stríð, hansara kærleiki til
havið og teir, ið havið røkja, og hansara umsorgan fyri
øllum tí, ið havið gav, skuldi tíðliga beina hann inn í eitt
íði og trúfast starv, sum øll vóru fegin um.
Lagnan var honum mein, tá ið hann misti móður sína,
og hann kendi, at hennara fjálgandi hond ongantíð meira
skulđi kína lionum um kinnarnar, tá ið hann kom inn um
dagin at fáa sær ein bita, ella hann um kvøldið kom heim
at leggja seg. Men tá ið hann sá, hvussu væl ið faðirin bar
henda dygga stoytin, tá beit hann tenninar saman, og gjørd-
ist líkbleikur og álvarsamur. Oivað man hann tá hava hugsað
sítt, tí sum orðatakið sigur: „Eingin skal leggja stein omaná
byrðu.“ Tej' fingu øll sína byrðu at bera, ið varđu av, tá ið
móðurin slóknaði, og teir bóru byrðar sínar í tøgn fyri seg
sjáívan, faðir og sonur. Hvørgin vildi gera øðrum byrðuna
tyngri enn hon var.
Men ongantíð var lagnan honum meira hjartaleys enn
tá ið elsti bróður hansara doyði. Tá stríddi hann ein harðan
bardaga við seg sjálvan fyri ikki at missa sítt egna fóta-
festi. Men tá ið hann sá sín sorgartunga faðir, tá reistist
maðurin í honum, maðurin ið havið, skip og bátar og skips-
menn høvdu fingið burtiw úr smáđreinginum við sjóvarmálan,
og hann fann bæði megi og orð til at troysta sín sorgtunga