Alþýðublaðið - 01.11.1926, Blaðsíða 3

Bnmaytafélaoið
Nye ðanske Iranðforsilrlup Selskab
eitt af ajira eiztu, tryggustu ög efnuðustu vátryggingarfélögum Norð-
urlanda tekur i brunaábyrgð allar eignir manna hverju nafni sem nefnast.
Hvergi betri vátryggingarkjoF.
W Dpagið ekki að v&tryggja par til i er kviknað
Aðalumboðsmaður fyrir Island er
Sighvaíar BJarnsssosi,
Amtmannsstig '2.
Gullbrúðkaup
-• eiga i dag hjónin Álfheiður Sig-
'urðardóttir og Benedikt Kristjáns-
son í Einholti i Hornafirði. Hafa
þau eignast 12 börn og eru 11 á
Iífi. Meðal þeirra eru séra Gunnar
Benediktsson í Saurbæ og Guðjón
Benediktsson skáid hér í Réykja-
vik. Á lífi eru nú yfir 40 barnabörn
gullbrúðhjónanna.
Þórbergur Þórðarsson
flutti erindi sitt í gær fyrir troð-
fullu húsi, og varð þó fjöldi fólks,
er ætlaði að hlusta á hann, frá að
hverfa. Erindið var einkarsnjalt,
sem vænta mátti, og kryddað ýms-
uiii smellnum setningum og skarp-
legum athugunum. Það stóð
yfir fulla hálfa aðra klukku-
stund. — Öhæfa er, að börnum sé
liðið að vera með hávaða í forstofu
hússins, meðan erindi eru flutt.
Hættur veiðum
er togarinn „Eiríkur rauði“. Var
hann að veiðum fyrir Austurlandi,
en var kallaður heim og skipverjar
afskráöir.
Jafnaðarmannafélag íslands
heldur fund annað kvöld kl. 8V2
> .
í kaupþingssalnum í Eimskipaféiags-
húsinu. Björn Bl. Jónsson segir
ferðasögu. Felix Guðmundsson talar
urn kosningar.
Veðrið.
Hiti mestur 1 stig, minstur 11
stiga frost. Átt austlæg. Stormur í
Vestmannaeyjum og dálítii snjó-
koma. Annars staðar lygnara, en
allmjög mismtmandi, og þurt veður.
Djúp loftvægislægð fyrir sunnan
land. Útlit: Á Suðvesturlandi (Mýr-
dal til Reykjaness) hvöss austanátt
og dálitil úrkoma. Hægviðri á Vest-
fjörðum og Norðurlandi, en litil
snjókonia, og á Austurlandi nokkur
Snjókoma.
Gengi erlendra mynta i dag:
Sterlingspund............kr. 22,15
100 kr. danskar .... — 121,50
100 kr. sænskar .... — 122,17
100 kr. norskar .... — 114,09
Dollar...................- 4,5714,
100 frankar Iranskir. . . — 14,58
100 gyllini hollenzk . . — 183,11
100 gullmörk þýzk. . . — l()8.8!
Græníandsumræður
voru á síðasta Stúdentafélagsfundi.
Niðurstaða engin.
Upton Sinclair: Smiður er ég nefndur.
það kiæðisfat alveg gegnvott og leit út eins
og blautur silkipappir. Tindurinn á hold-
f jallinu var hin furðulegasta sýn. Það var a!-
veg eins og höfuðið væri hárlaust með
öllu; en upp úr berum skallanum stóð mikill
fjöldi teina, um sex þumlunga á lengd.
Þessir teinar stóðu út í allar áttir, og með
því að þeir voru úr glitrandi málmi, þá
minti höfuðið á einhvern bjartan Phöbus
Appollon, þann, sem fékk viðurnefnið „hinn
fjarskeytti", eða ef til vill ætti ég að nefna
einhvern grimman Maenad með rafmagns-
snákum með nikkelskinni eða þá einhvern
nýtízku-herguð, sem spýtti eitruðu gasi út
úr skógi af pípum ? Uppi yfir holdfjallinu var
stór hlutur úr málmi, skínandi, íhvolfí þak,
sem allar pípurnar voru festar við. Þessu
var þannig háttað, að sá, sem ókunnur hefði
verið því, sem hér fór fram, hefði getað
verið í vafa um, hvort fjallið héldi þakinu
uppi eða héngi neðan í því. Þetta var eins
og einhver táknmynd eftir vitskertan Iista-
mann og ógerlegt að sjá, hvað merkja ætti!
Frá þakinu kom hiti. Út úr svitaholum
holdfjallsins kom sviti. Ég get ekki fuilyrt,
að ég sæi svitann beinlínis fljóta út úr ein-
stökum svitaholum. Mér skilst svo, sem
svitaholur séu litlar og gjósi ekki sýnilegum
skvettum. En ég sá lítil rensli sameinast og
verða að lækjum, lækina verða að fljótum,
sem runnu ofan eftir hlíðum holdfjallsins, og
sameinast í hafinu á gólfinu. Ég tók líka
eftir því, að þegar holdfjöll verða fyrir mikl-
um hita, þá fá þau ekki staðið uppi af eigin
ramleik. Þau hafa tilhneigingu til þess að
bráðna og fletjast út. Nauðsyn bar til þess,
að þetta bákn fengi stuðning, og þess vegna
voru hér þrjár þjónustumeyjar, ein, sem stóð
undir hvorum handarkrika, og sú þriðja með
öllu tvisýnna haldi undir höku fjallsins. Á
hálfrar mínútu fresti eða þar um bil heyrðist
þessi brestandi stuna frá bákninu, sem hófst
og féll niður á víxl: „0-o-o-o-o-o-ó!“ Eftir
hvert óp var sem alt ætlaði að renna niður;
skriðurnar lögðu af stað, og hinar lifandi
kvenstoðir streittust við.
Madama Planchet tók til máls og hvíslaði
eins og á leiksviði; „Dýrkun fegurðarguðs-
ins!“ ímyndunarafl mitt barst á vængjum.
Ég sá göfugar Vestumeyjar tendra helgan eld
í musterum á eyjum í bláum, grískum höf-
um. Ég sá musterisþjóna veifa reykelsinu
og alvarlega, skeggjaða presta með myrtus-
sveiga á höfði ganga í skrúðgöngu. Ég fór
að hugsa um, hvort hinn ungi guð fegurðar-
innar hefði nokkru sinni frá því, að heimur
hófst, horft á eins einkennilega dýrkunar-
siði frá kristallshásæti sínu!
Við gengum þegjandi frá dyrunum, og
madaman læsti hurðinni, og um leið dró
nokkuð úr andvörpum bandingjans og am-
moniakþefnum. Ég sá ekki framan <í Smið
vegna þess, að hann hafði snúið sér frá
okkur. Rosythe var svo góður að brosa fram-
an í mig og hvísla; „Vini yðar er ekkert um
íegurðina!“ En svo bætti hann við: „En hvað
haldið þér að hann hafi átt við með þessari
vitleysu um ,verð lífsins’ og .hiutskifti, er
guð hefir valið‘?“
„Getur það verið, að þér hafið ekki skilið
petta ?“ spurði ég.
„Nei; svei mér þá.“
„Góði vinur minn!“ svaraði ég. „Þér sögð-
uð okkur ekki, hvers konar staður þetta væri;
Smiður hélt, að það hlyti að vera fæðingar-
stofnun.“ j
Kvikmyndadómarinn fyrir „Times“ Vest-
urborgax horfði allra snöggvast á mig eins
og ringlaður. En þá kom upp úr hálsi hans
hljóö, sem líkast var jarmi úr ungri sauð-
kind, er kendi sárt til. Smiðux hrökk við,