Fróðskaparrit - 01.01.1969, Blaðsíða 6
14 Fornir bendingarformar av kenniorðinum og lýsingarorðum
V.
Eitt annaS frávik í NorSuroyamáli frá føroyskum annars
skal verSa nevnt her. Høvundurin veit seg ikki viS vissu hava
hoyrt taS aSrastaSni enn í Fugloyarmáli. FrávikiS er í hvørjum-
falli fleirtali i hini veiku (ibundnu) bendingini av lýsingarorS-
unum. FornmáliS hevSi her endingina -um, nýføroyskt hevur
her -u, t. e. at veifct bend lýsingarorS -hava sama form í fleir-
tali, hvørjumfall brýtur ikki frá hvørfalli ella hvønnfalli: teir
gomlu menninir, teir gomlu menninar, teimum gomlu monn-
unum; tær føroysku genturnar (hvørfall og hvønnfall), teimum
føroysku gentunum; tey stóru skipini (hvørfall og hvønnfall),
teimum stóru skipunum o. s. fr. Ei-fit undantak er tó formurin
fleirum, sum av og á hoyrist: hann var inni hjá fleirum o. tíl.
Men Fugloyarmál brýtur iher frá føroyskum annars viS at
hava varSveitt hvørjumifals-«m: eg havi veriS yviri hjá teimum
gomlum, hann er í teimum nýggjum klæSunum, hann er av
størstum monnum, hann var uppi í teimum bestum at fiska
o. s. fr.
Føroyskt krevur viS øSrum orSum vanliga greiniligan mun
á sterkum og veikum formi av lýsingarorSum, og har forn-
máliS hevSi sama form í báSum bendingum, nevniliga í
hvørjumfalli í fleirtali, hevur føroyskt tikiS hetta samanfall
hjá sterkum og veikum formum av viS at sleppa -m í veikari
bending. Men Fugloyarmál hevur her gingiS sínar egnu leiSir,
taS hevur hildiS fornari bending av lýsingarorSum í veikum
formi í fleirtali uppi, og taS samamfaM hjá sterkum og veikum
lýsingarorSum í hvørjumfalli í fleirtali, sum stendur viS har
norSuri, kann í sinum lagi føra viS sær eina ávísa fimlan í
veikari bending av lýsingarorSum í fleirtali annars. Henda
fimlan er til fyrst og fremst í hvørfalli í kallkyni og vísir seg í
nýtslu av sterkum formum ella formum, ávirkaSum av teimum
sterku, har føroyskt annars reglurætt hevur veikar formar: har
fara teir høgir, nú hinir gamlir el. gomlir.