Alþýðublaðið - 11.11.1926, Blaðsíða 2
2
Leynivinsalar.
Lögreglan hér i borginni hefir
nýlega kært þá 8 menn, er nú skal
greina, fyrir ólöglega vínsölu.
Ólafur Lárusson Fjeldsted, sem
nú um hríð hefir átt heima í
Örtröð, sumarbústað í Ártúnslandi
í Mosfellssveit, v'ar fyrir nokkru
settur í fangelsi til að taka út
refsingu, sern hann hafði alllöngu
áður verið dæmdur í fyrir endur-
tekna ólöglega áfengissölu. Nú
bíður hann auk pess dóms fyrir
sams konar brot á ný. Hinir eru:
Guðrún Jónsdóttir, Bergþórugötu
12, Axel Dahlstedt, veitingamaður
í kaffihúsinu „Fjallkonan", Ás-
grímur Jónsson, fyrr verandi inn-
heimtumaður Reykjavíkurbæjar,
Jósef K. Sigurðsson, þjónn Ás-
gríms, Sigurður Berndsen kaup-
maður, Bergstaðastræti 8 A, Guðrn.
Jónsson, Bergstaðastr., og Ingvar
Sigurðsson á Vegamótastíg. Axel
Dahlstedt veitingamaður er einnig
kærður fyrir vínsmyglun. Sigurð-
ur Berndsen er ákærður fyrir
margítrekaða áfengissölu. Ás-
grímur, Jósef og Sigurður Bernds-
sen sitja í gæzluvarðhaldi. Guð-
mundur Jónsson og Ingvrnr Sig-
urðsson hafa báðir játað brot sín.
Bíða þau öll dóms. Búist er við,
að enn fleiri leynivínsaiar verði
teknir fastir innan skamms. Veitir
og sannarlega ekki af, að unnið
sé af því af kappi að uppræta
áfengisknæpurnar. Svo mikil spill-
ing stendur af þeim, að þcss verð-
ur að vænta, að vínsölunum verði
veittar eftirminnilegar ráðningar,
svo sem lög standa framast til.
Einnig bíður Sæmunda Jóns-
dóttir, kona Ólafs Lárussonar
Fjeldsteds, fangelsisrefsingar, sem
hún hefir áður verið dæmd til
fyrir ólöglega vínsölu.
ALP7ÐUBLAÐIÐ
Enn fremur eru í fangeisi til
að taka út refsingu, sem þeir
hafa áður verið dæmdir í f\Tir
ólöglega vínsölu: Hallgrimur T.
Hallgrims kaupmaður, Skóla-
vörðustíg 19, og Ásgeir leynivín-
sali Ásmundsson frá Seli.
,FjaIIa~Eyvmdur4
f „AIIé“-Ieikhúsinu
í KhSfn.
Khöfn, í október 1926.
„AUé“-Ieikhúsið hefir tekið sér
fyrir hendur að sýna Kaupmanna-
hafnarbúum „Fjalla-Eyvind“. Jo-
hannes Nielsen hefir ávalt borið
kærleika til þessa rits, alt frá
því, að það varð til. Pað var hann,
sem kom þvi á framfæri við Dag-
mar-leikhúsið 1914, og lék hann
þá Arnes.
HöIIu lék frú Klara Schwartz.
Hún hefir fyrir löngu fest yndi
á þessu hlutverki, en ekki leikið
í því fyrr en nú. Henni tókst ail-
vel á köflum, einkum í fyrsta og
öðrum þætti. Leikur hennar varð
áhrifaminni í þriðja og þó einkum
fjórða þætti. Leikur hennar þolir
ekki samanburð við lisí frú Guð-
rúnar Indriðadóttur, sérstaklega
hvað snertir tvo siðustu þætt-
ina. Meðal annars var rödd henn-
ar ekki nógu sterk í síðustu þátt-
unurn. Annars var meðferð henn-
ar á Höliu ekki til neinna lýta.
Eyvind Iék Gunnar Tolnæs.
Hann er gestur við leikhúsið. Hon-
um tókst bezt í fjórða þætti.
Nokkurra fram úr skarandi hæfi-
leika gætti ekki hjá þessum leik-
anda, en rödd hans og hinn
norski hreimur féll vel inn í hlut-
verkið.
Arnes var leikinn af Jakob Niel-
sen. Gervi hans og leikur var alt
annað en Andrésar heitins Björns-
sonar á sinum tima. Frá mér að
sjá gerði hann helzt til mikið ill-'
menni úr Arnes, og gervið var
ekki gott. Björn hreppstjóra lék
Holger Reenberg, og gerði þaÖ
vel, enda var gervi hans og
klæðaburður einna bezt allra leik-
enda. Þó var eins og „dytti úr
honum botninn" í þriðja þætti,
og leikurinn misti áhrif við það,
hve fáir voru í aðsókninni, og
engar urðu ryskingar.
Pá má geta þriggja leikenda
enn þá, sem sé Arngríms holds-
veika, er Charles Wilken lék, Jón*
bónda, er Aage Redal lék, og
Guðfinnu, er Marie Niedermann
lék. Þessi hlutverk voru öll vel
leikin, þó sízt Jón bóndi, og var
Friðfinnur þar miklu betri. Um
Guðfinnu er |rað að segja, að
ég hefði ekki trúað þv'í, að það
væri ekki frú Efemía Waage,
sem lék hana hér, hefði ég ekki
séð það svart á hvítu; svo var
Ieikur og málrómur M. N. lík-
ur frú E. W.
Að öllu samanlögðu var með-
ferð leikenda dágóð, einkum allra
hinna minni hlutverka. Peir gerðu
sitt betur en þeir, er með fóru
á íslandi, meðal annars undir-
ritaður, er „hafði þá æru“ á sín-
um tíma að „leika“ annan bónda.
— En Tóta var þó betur leikin
á Islandi. Nú sat „Tóta“ (ungfrú
Anna Borg) og horfði á dönsku
Tótu, og þótti ekki mikið til koma.
Johannes Nielsen hafði búið til
leiks. Það var auðséð, að hann
haíði gert sér alt far um að vanda
það verk, og hann slapp furðan-
lega frá því. Þó myndi íslending-
um þykja margt þar öðru vísi en
ætti að vera. T. d. voru fjöllin
ekki íslandsleg að sjá, þó að anri-
ar þáttur væri „fagur á að líta“.
Þar var þröngur dalur og há,
tindótt fjöll að baki með skógi
klæddar hlíðar. — Baðstofan í
fyrsta þætti var góð og kofinn
í fjórða þætti. Maður heyrði
jbuldrið í fossinum, og snjóhríðin
setti hroll í mann.
. Ég tek undir það með dönsku
blöðunum, að konunglega leik-
húsið ætti að sýna leik þenna.
Þar eru leikkraftar, sem ráðá við
efnið, og leiksviðið er stórt. Hér
dró það nokkuö úr áhrifunum,
hve leiksviðið er lítið.
„Fjalla-Eyvindur" fyllir þó hú3
á hverju kvöldi, en líklega á
kvennagullið Gunnar Tolnæs
mestan þátt í því, enda fékk hann
vagnhleðslu af blómum fyrsta
kvöldið. Kvenþjóðin er svo hjart-
anleg í hans garð.
Porf. Kr.
Nnorolið í Damnörkn.
(Tilkynníng frá sendiherra Dana.)
Reykjavík, 10. nóv.
Eftir að þjóðþingið hafði á
laugardagskvöldið breytt aðal-