Várskot - 01.01.1905, Page 1

BLAÐ FØROYINGAFELAGS L KEYPMANNAHAVN.
Nr. 1. JANUAR. 1905.
® (f|§{ Fámenta fólk: yyj) ) fylkist tú oxl móti axlum, J( iYA/ J tá gerst tær stálkynt í jaxlum, ( ■ ' sameinda fólk!
Gjomul Jroroysk irkin^.
eban grannalandið lsland frá
avgamlari tíð hevur haft imis sløg av
irking og kvøðskapi, sum so nógv enn
er til av, hava Føroyar í eldru ttð bert
kvæðini at vísa á. Kvæðini eru søgulig
irking edla heldur sagnairking. Tað
sum kadlast »lyrik«, tað er: følilsisirking,
kvøðing um eins egnu følan og hugsan,
um elskóg, um natúrina o. s. fr., slík
irking er ikki goymd í Føroyun á
sjálvstøðugan hátt (her er bert tosað
um ta eldru tlðina), men einauppíblandað
í kvæðunun.
I Islandi eru goymdir følilsissangir,
elskógssangir, frá teirri gomlu søgu-
tíðini, og mesti parturin av tí, sum
kvøðið hevur verið til hin avgamla
vikivakadansin, hevur verið elskógs- og
følilsisirking.
Líknandi irking kann hava verið í
Føroyun við, men lítið edla einki er
ettir av tí. Tað íð vit Føringar hava
goymt er, sum ummælt, søgulig kvæði
edla sagnkvæði. Tó meina imsir
lærdir menn, at í stevunun edla niður-
løgunun til hesi kvæði finnast leivingar
av eldru følilsisirking. Eitt niðurlag
sum »Veturin líður, summarið kemur,
jørðin gerst so blíða, grør so fagurt
aldin undir líða« edla »Alt meðan
lindin hon stendur væl« o. s. fr. sten-
dur ikki í sambandi við sjálvt kvæðið,
sum tað verður kvøðið til, og tað sama
er at siga um so mong onnur niðurløg,
sum kunnu kvøðast til imis kvæði.
Til tað søguliga hava Føringar
altíð haft sterkan hug. I kvæðunun
verður sagt frá merkiligun tilburðun,
bæði frá slíkun, sum hava verið, og
frá sllkun, sum uppfunnir eru. Har
eru frásagnir uro gamlar kappar og
gomul brøgd, bardagar um lond og
moyggjar, og langar eru ofta frásag-
nirnar gjørdar. Tey føroysku kvæðini
eru ivir høvur longri enn tey í hinun
norðanlondunun, væl helst av tí, at í
Føroyun hevur hugurin til at kvøða
verið størri enn aðrastaðni. í øðrun