Várskot - 01.01.1905, Page 3

3 —
Føroyingar troða dansin væl enn,
men hvar er kvæðanna andi?
Hugstórar kvinnur, fríir menn,
stórlætis siðir á lanđi?
Vár góðgripur kom 1 órøkt og háð,
so fáur kendi hans virði;
og kvæðini fullu á deyðastrá,
— hvat fingu vit afturfyri?
Eitt orvitis vesælt vísu-mjarr.
Ið fólkahugan avbronglar;
og dansurin varð til tovan og tvarr
og rennan, sum elti ein vargar.
7. D.
jYíattisar skansi.
(Ur Juhani Aho: Enris).
ú ert óður, Matti! Eg taki upp
aftur: túertóður! Bardagar standa fyri
og hava so gjort leingi. Figgindin er
komin inn um markið og liggur nú hinu-
megin vatnið. Og tú letur ikki inn at
tær ganga, rørir ikki eina hond, tó tú
sært, at oll vit onnur eru gjord út
uppá at flýggja. Og heldur einki hevur
tú gjort fyri at verja teg.
— Hvussu veitst tú tað?
— Tú fæst jú ikki við annað enn
at pløga og sáa, leggur umframt nýggj
gerði inn, skerst upp haga, veltir
fornlendi um til akur, fyllir upp hvorja
veit, tú bert eygað við og hækkar
garðarnar um træðir tínar. Og enn
meir — tú hevur reist nýggj úthús
ár undan ári og betri hevur tú gjort
tær reiðskapin. Væntar tú ikki fíggindan
at koma yvir vatnið? Ella hvat hugsar
tú? Tú bert teg at, sum hovdu vit
haft frið í hundrað ár og friðurin var
bundin í teim komandi túsund. —
— Hvat átti eg at gjort ? Hoyr
granni, heldur tú teg at vera vitugari
mann, enn eg eri, legg mær so ráð!
— Tú átti at haft borið teg at,
sum eg og vit handan vatnið. Einki
bygdi eg í teim síðstu tíggju árunum;
jorðin kastaði av sær, hvat hon kundi,
og tað umsetti eg í pening. Nú beri
eg alla mína ogn uppi á mær. Tá eg
flýddi, setti eg eld á garðin og tá
ránsmennirnir komu, var einki at ræna.
So bar eg meg at!
— Søti mín, hvor lovar fyri sín
egna greytaspón. Lat nú eisini meg
skrogga sitt syndur uppi yvir mínum
atburði. Tú fyllir lummarnar, eg gravi
mína ogn í jorðina. Hvar mann hon
vera betur fyribeind um fíggindin tekur
okkum báðar? Ella hugsar tú, hann
tekur fylluna úr veitunum, skumpar
saman plógvrennurnar ella setir niður
aftur lokið, eg tók upp við rótum? —
— So óður er hann ikki!
Oghersært tú! Ellahugsar tú, athann
gevur sær stundir til at skræða niður
garðarnar og breiða steinarnar út aftur
urn bøin.
— Nei, júst so fer hann væl ikki
at bera seg at.
— Nei, tú kannst svorja fyri, at
hann ikki ger tað. Menn tí eru nú
díkini gravir mínar, steingarðarnir múrar
og akrarnir og teigarnir vollir mínir,