Várskot - 01.02.1905, Blaðsíða 2
— 6
at djórið hoyrir heima í sjónun og ikki
í vøtnun sum nikurin.
Frásagnir um huldufólk bera eisini
nógv saman í Hetlandi og kjá okkun.
Hetlendingar kadla tað hill-folk, sum
ætlast at vera >'heygafólk« (eingilskt
hill — heygur), men orðið man bert vera
ein umbroyting av orðinun »huldufólk«.
Ofta verður huldufólkið nevnt »gooð
folk« (gott fólk) firi at gera tað blítt,
tí ringt er at vera óvinir við slagið,
sum er ógvuliga hevnisamt og ræður
firi eydnu edla óeydnu kjá teimun, íð
tað stendur seg væl edla idla við. Huldu-
fólkið er nakað sum menniskjuni til
útsjóndar og lívsháttar uttan tað, at
tey liva í tí dulda, í heygun; men ofta
koroa tey fram og blanda seg midlun
menniskjur. Tey kunnu gera seg
ósjónlig, kasta »hulduhatt« edla »dilhatt*
(í hetlandskun: dolhoit) ivir seg, og
tá kunnu bert framsíggin fólk síggja
tey. Tey leingjast ettir at blandast
midlun menniskjans bødn, stjala smá-
bødn úr vøggunun og leggja »bíttlingar«
í staðin —ja stundun hava framsíggin
fólk verið varug við, at huldufólk hevur
verið til altars. Stundun hava fólk
verið tikin inn í heyg, og tá ið tey
eru komin út attur, hava tey altíð verið
undarlig í høvdinun, hjitns edla hwims,
og einki hevur fingist út úr teimun.
Bæði huldufólk og trødl gera nógv
av at dansa — »haltidansur« kadlast
dansur teirra í Hetlandi, av tí at tey
duga ikki at dansa rætt, men fara
haltandi. Tey eru ógvuliga «musikalsk«,
siga Hetlendingar, og teir bestu nótar
skulu vera komnir frá teimun —
nótar sum fólk hava hoyrt spældar inni
í heygun, meðan tey hava staðið uttan-
firi og lurtað.
Søgan um kópakonuna er nær
um eins í Hetlandi og í Føroyun. Ein
maður kemur óvart á eina kópakvinnu,
sum hevur lagt ham sin frá sær á ein
sjóvarklett (kóparnir kunnu taka ha-
mirnar av sær og eru tá fólk); hann
tekur hamin frá henni, so hon sleppur
ikki attur á sjógvin, førir hana heim
við sær og hevur hana til konu. Men
hamin krógvar hann, so at hon kann
ikki finna hann. I teirri føroysku søguni
sigst, at maðurin krógvar hamin
niðri í einari kistu og hevur altíð likilin
kjá sær; men eina ferð tá ið hann er
farin til útróðrar, hevur hann gloymt
hann ettir heima; konan finnur likilin,
niður í kistuna ettir haminun og er so
horvin, tá ið maðurin kemur heim. I
Hetlandssøguni sigst, at eina ferð sum
maðurin er at seta upp skrúgv (kodn-
skrúgv) í kodngarðinun, sær ein lítil
drongur hansara pápa sín leggja eitt
skinn inn í eitt skrúgvið og fer heim
og sigir hetta firi mommu síni. Hon
út í garðin nm náttina, meðan hini sova,
rívur skrúgvið niður, finnur hamin og
rímir so burtur alt firi eitt.
»Seyðamaður á Sondun kendi knív
sín burtur í øðrun londun«, so ljóðar
eitt gamalt føroyskt ørindi. Eina ferð
sum hesin sami seyðamaður sat og
bant tveingir sínar burtur í haga og
hevði lagt knívin frá sær, kom ein
kráka, tók knívin og fleyg við honun
í nevinun í ta ætt sum Noreg liggur.
Stutt ettir hetta kendi maðurin sterka
ferðingartrá á sær, búðist til ferðar og
fór til Noregs. Har kom hann inn kjá