Várskot - 01.02.1905, Blaðsíða 3

7 —
einari gandakonu; hon setti mat fram
firi hann og legði knív á borðið —
hansara egna knív, sum krákan fór
við. Hann grunaði nú, at hann var
komin til eina gandakedling, og at hon
var krákan á sinni. Sama søgan er í
Hetlandi um ein mann haðani, sum kom
til Noregs á sama hátt. Bæði í teirri
føroysku søguni og í teirri hetlandsku
sigst nú frá, kvussu hesin neyðar
maður, ið ikki kann sleppa burtur frá
gandakonuni, endiliga fær hjálp av eini
aðrari gandakonu, sumleggurhonun ráð,
kvussu hann skal bera seg at, um hann
vil sleppa burtur. Hann filgir hennara
ráðun (ovlangt er at greiða frá ødlun
tí her) og sleppurheim attur til sín sjálvs.
Søgan um skarvin og æðuna,
ið kappaðust um dúnið, er væl kend í
Føroyun. Tað var boðið øðrun teirra
at fáa dún, og tann skuldi fáa tað, ið
betur dugdi at vaka og var firri til at
siga frá, tá ið dagurin kom undan.
Bæði settust at vaka um kapp eina nátt,
men æðan vildi fáa sær ein svøvn first
og settist alt firi eitt til at sova. Skar-
vurin andøvdi móti svøvninun til út
ímóti lísing og skar tá í rópið: »Nú
blánar í eystri!« Men hetta var ov
tíðliga rópað; æðan vaknaði av tí og
var nú fudlsvøvnd, meðan skarvurin
sat og durvaði av svøvni. Tað firsta
ið sólin kom undan, rópaði æðan:
«Dagur í havi!« og hevði so vunnið
dúnið. — Henda søgan er eisini í
Hetlandi, tó ikki um skarv og æðu,
men um hegra og svan. Hegrin í
Hetlandssøguni svarar til skarvin í teirri
føroysku, og svanurin kjáteimun svarar
til æðuna kjá okkun. Tá ið dagurin
kemur undan, rópar syanurin:
vHegri, hegri! daga-light i’ de hedder
[heather]!
I ha’e de double doon and doo de
single fedder [feather]«.
(Hegri, hegri! dagslísið fedlur ivir
lingin! Eg eigi tað dupulta dúnið og
tú bert ta einfaldu fjøður).
Jakob Jakobsen.
}-@tur i spenni!
ann, ið lítið er til manna, verður
altíð eitt neyðardýr, — tað mugu vit
sanna. Hvat kann tað nytta, um vit
fáa »telegraf« og aðrar »boðfretir«, vit
sita tó eftir á berum sum sleikt greyta-
sneis. Nu hava teir ella tær lærdu —
konufólk er allastaðnis við — tikið
bæði Sverra (—hin gamla—) ogMagnus
Heinason frá okkum og siga, at teir
vóru ikki Føringar. So gongur! Og
alt strýkur av landinum nú á dogum;
sumtrekst her og sumt reksthar; summir
fara, grópandi upp um oklar, heila Dan-
mark runt í hundadogunum og henta
gularøtur til gróður i P'øroyum; summir
verða hovuðsmenn á Ribarhús, og summir
verða settir sum »skálkar« í Dómkir-
kjuna; summir vitja Olgar Danska á
Krónborg fyri at meta hár teirra saman
við skeggi á Olgari; summir hava slíkar
hugsjónargávur, at teir síggja Gustav
Vasa fara í einum tríbekki tugandi tvørtur