Várskot - 01.05.1905, Blaðsíða 6

__ 22 __
og konuklæbi
á knæið falla,
settu á bróstið
breiðar steinar,
og snotiliga
upp hárið settu.
Segði tá Loki,
Leyvoyarsonur:
„Tær skal eg fylgja
sum terna tín,
vit skulum aka
í ,Iotnaheim“.
Riknir strax vórðu
bukkarnir heim,
skjótt settir fyri,
skuldu væl renna.
Bjørg brotnaðu,
brann jørðin í loga,
Oðins sonur ók
í Jotnaheim.
Segði tá Trýmur,
tussa đrottur:
„Standið upp, jotnir!
og stráið beinkin;
nú føra tey mær
Froyju til konu,
Xj arðar dóttur
úr Nóatúnum“.
Ganga har at garði
gullhyrndar kýr,
oxar alsvartir
jotni at gaman:
„Fjøld eigi eg av mentum,
fjøld av dýrgripum,
Froyja mær einans
tykist at tvørra.“
Kemur nú dagur
skjótt at kvøldi
og fyri jotnum
var øl framborið.
Eina át han oxa,
átta laxar,
krásirnar allar,
fyri konunum settar,
tríggjar drakk maður Sivju
tunnur av bjóri.
Segði tá Trýmur,
tussa drottur:
„Hvar sást tú brúður
bíta hvassari?
aldri sá eg brúður
bíta breiðari,
ei heldur moy
meira drekka.“
Snotilig sat
tann ternan fyri,
ræður hon jotni
orðum at svara:
„Einki át Froyja
í átta døgum,
so var hon ovfús
eftir Jotnaheimi.“
Leit unđir línið,
lysti at kyssa,
men hann stakk inn gjøgnum
enđlangan sal:
„Hví eru ófrýntlig
eygu Froyju,
tykist mær úr eygum
eldur at brenna“.