Várskot - 01.07.1905, Síða 1

BLAÐ FØROYINGAFELAGS I KEYPMANNAHAVN.
Nr. 7—8. JULI—AUGTJST. 1905.
® (f|J| y-CX~\ Fámenta fólk: n)) ) fylkist tú oxl móti axlum, f /fFp- ■YA/ J tá gerst tær stálkynt í jaxlum, ( LLs_ú sameinda fólk! §g§) ®
Púkaljómur.
(Yrktur av Jcns Chr. Djurhuus eftir Miltons
Paradise lost).
*
rá Bretland hoyrdist sjongur,
slíkt hoyrist ikki longur
um andirs syndafall.
Michael stóð í stríðum
við einglum sínum blíðum
ímót tann himmal-træll.
Almakt hann í svælandi dýpi rendi,
við sínum einglum hann til pølin sendi,
evig vreiði eótir teimum brendi,
sligin lá í helvit hvør ein fjendi.
Niðri í svávuls havi
lá einglaherur bravi,
sum trodsaði Harrans makt;
í níggju dagars stundir
tað dvala teir helvits hundar,
so hevur tað kvæðið sagt.
Vaknar hann Sátan sj álvur fyrst úr dvala,
so tekur ónda tunga til at tala:
mist havi eg nú himmiríki sæla,
bann er høvur og eg man vera til hala.
Belsabuh upp hann hyggur,
sum hann í pøli liggur,
hann næstur var í kraft:
Tú einglahøvding gevi,
tað strlð var okkum strevið,
nú hava vit himmal tapt;
gløðandi riki hava vit attur fingið,
helvit kom og hiinmirílci er gingið,
kalla tín lier til ráð og eingla-tingið,
liggið ei her, men upp á landið svingið.
Teir reistust upp úr pøli,
og Sátan skar tað brølið,
so helvits hola skalv:
mínir stríðsmenn djarvir,
her er ei himla arvur,
vit búgva við avgrunds galv.
Svávuls bylgja tók tá til at bróta,
dundrar hart sum goturstykkir skjóta,
upp fleyg ótaligt tal tá til at njóta
sítt helviti og seg á landi fóta.
Nú stóð tann herur sterki
á helvits landa-merki,
og Sátan kongur er.
Fram banari var tikin
av giltu stong útrikin,