Kristeligt Ungdomsblad for Færøerne - 01.04.1909, Síða 1

FÆRØERNE.
Han drikker af Bækken paa Vejen, đerfor løfter lian sit Hoved liøjt.
Salme 110, 7.
1. Aargang.
April 1909.
Nr. 7.
Páskatankar.
Hann er upprisin — vit skula upp-
reisast. 011 menniskir. ið verða borin í
heim, og ið liva eina tið í heiminum —
antin hon er stutt ella long, hava ymisk
merkistøð at Hta fram ímóti. Tá tey eru
komin tvørtur um eitt, er annað í eygsjón.
Nøkur av teim vísa seg ljós og góð, men
onnur myrk og vandamykil; summi av
teim kann ein kanska rætta eitt synđir
uppá, men aftur øðru mugu koma sum tey
vilja, og ein má finna seg i, antin at ganga
imóti teimum, ella støðga eftir teimutn,
eins og havið, ið stillt støðgar eftir tí, áar-
streymurin ber við sær. Eitt av hesum
merkisstøðum er tó annarsleiðis enn øll
hini. Við tí er tað so, at ein fegin vildi
sloppið forbí tað, men nei. Ein annar
vildi so fegin skotið tað út til eina aðra
tíð. men nei, heldur ikki tað ber til.
Hettar merkisstaðið hevur meiri ræðslu í
fylgji sinum enn nakað annað. Tað, ið her
meinast við, er đeyðin; men hvf hevur hann
nú ræðslu og myklan ótta í fylgi sfnum?
Jú — menniskir hava ofta so illt við at
skiljast, og deyðin er nettupp hin stóra
skilnarsóttin, fyri tað fyrsta milluni vinir
og frændir, og fyri tað annað og meiri
millum hold og anda. Mannasálin gongur
út av sfnum jaiðarbúna, og so er spuin-
ingurin, hvar gongur hon. og hvar verður
framtíðar búðstaður hennara.
Holdið skal eftir skrifturnar orðum
Verða aftur til støv, og lívið — hin ódeyði-
!'ga mannasálin — skal koma aftur til Gud,
gav tað. Hettar er alt lætt sagt, men
v't mugu minnast til, at viðvikjandi sálini
er hettar eingin ætlan, sum ikki kann
vikast; hettar var Guds vilji, tá hann
skapti menniskini og er tað enn. Hettar
er idealið hjá menniskjinum og miðið, tey
hava at lita fram ímóti, og vegurin er opin
at ganga eftir.
Tó — alt hettar er ikki nokk. Eina-
ferð vúru allir vegir. sum gingu millum
okkum og faðirin, stongdir. og skuldin var
okkara; og frá at vit brutu boð Harrans,
blivu viðurskiftuni slík, at tá Kristus kom
til at hjálpa okkum, kendu vit han ikki,
og vildi leingi ikki lata okkum yvirbevísa.
Nú, tá vit skullu heitast at vera yvirbevíst
og hoyra honum til, hvussi er nú vorðið?
Nú ræður um ikki at misfata ávirkan
Kristusar. Hann hevur ikki gjørt tað, at
mannasálirnar s k u 11 u koma aftur til Gud,
ið gav tær, men at tær kuntiu koma; hann
hevur slóðað fyri okkum, opna okkutn
vegin, ið stongdur var, men við tí vegnum
er tað so háttað, at tað sleppst so væl út
av honum, og viðvíkjandi tf, at halđa okkum
á vegnum, mugu vit sjálv gera eitt syndur.
Og hvat gera vit? 1 atum okkum líta aftur
til teir fyrsti menn, »ið góvu burtur alt tað,
teir áttu fyri at fylgja Kristusi. Vit mugu
siga, at teir vágaðu nakað, tf teirra trúgv
á Kristus vat ikki altíð so stór. Hvat
vága vit? Ja, eg vil ikki hava svarið, eg
vil einans ynskja, at vit ikki eru eins og
Nikodetnus var, tá hann vágaði sær at
kalla Kristus við røttum navni um náttina,
tá eingin annar enn Kristus hoyrdi hann.
Vit liva nú í ttíimum døgunum, sutn
eldri kristin fólk mintust við stórari sorg,
og ótu ongan góðan mat, fyrr enn sorgar-
tíðin var umliðin. Hettar sfðsta framgekk
óivað av fyrstan tíð av sorg; lat vera, at
lað seinri bleiv til vana. Hvussi minnast
vit hesar dagar? Geva vit avkall uppá
nakað spæl ella nakran gleim av tf, at vit
minnast á. hvussi hesir dagarnir liðu hjá
teim fyrstu kristnu monnunum ? Teirsfðstu
dagarnar frammanundan hesu stóru hátíðini
eru teir myrkasti og vónleysasti dagarnir,
ið kristnir menn hava upplivaA. Ofta hevur
trúgv teirra vfst seg at verið svøk, men
teir høvdu tó roynt a.t trú. Nú var høvd-
ingur teirra deyður og jarðaður, og sjálvir
teir vóru háaðir og spottaðir til tess, at
teir máttu lasa seg inni.
Deyða Kristussar visti teir, tf hann