Ólavsøku-teiti - 29.07.1915, Blaðsíða 7

Ijin svarti jressurin hjá £ukasi.
rT^uMMAS og Jákup høvdu flutt Jógvan yvir um
A fjørð, táið hann fór til Havnar eftir »egginum«;,
sum Christjan vinmaður hevði sentt frá Keypmanna-
havn, og »Tjaldrið« eina viku seinri vorpið á
Havnarvág. Søgan um hesa ferð, og tað, ið aftaná
hendi, sigst at vera sonn, og hon ljóðar soleiðis:
Ein morgun í sólarrenning skundaði Jógvan sær
niðan í Jákupsstovu fyri at biða um fluttning.
Eingin var uppi, so hann noydist at tuga harðliga
á hurðina. Táið ein løta var umliðin, kom Jákup
í berari stúku upp í vindeygað; ikki var hann í tí
blíðasta lagnum og bannaði illa yvir at vera órógv-
aður so tíðliga á morni, men táið hann hoyrdi um
ta stóra eggið frá Christjani og hevði fingið lyfti um
eina fírkantaða, bliðkaðist hann í stundini og lov-
aði at koma við tað sama. Jógvan var gott og væl
komin oman um køstin, tá eitt grátt og hármikilt
høvur vísti seg 1 vindeyganum. Tað var gamla
Marjin, ið var vaknað og hevði hoyrt hesa samrøðu.
111 var Marjin í sær, og hetta, at Jákup skuldi
spilla ein heilan dag burtur til »eggja-fluttning«,
leyp slíka øði í hana, at hon sum ein »raket« reyk
av seingini, so dýr.a og rekkjuvá boltaði aftaná í
einum hurluvasa. Hon bannaði sum ein Turkur,
hóttaði við einum ikki tómum náttpotti og lovaði,
at komjógvan aftur í slíkum ørindi, so skuldi karm-
urin verða honum vísur . . .
Heldur vánaligt var hjá Jákupi at koma frá
húsum, tí spinnandi øði var í Marjuni, og hon
deildi og ramvalaði sum eitt øtt, so høsnuni í royk-
stovuni í ræðslu flýggjaðu hvør í sítt heralđshorn,
meðan hin gamla kettan, ið bert hevði eitt eyga,
riggaði seg til at hjálpa Marjuni, um tað nýttist, tí
tær báðar vóru vinkonur og seingarfelagir. Men
Jákup latst ikki um vón, klæddi seg skundisliga 1
ferðabúnað og smoygdi sær út um. Marjin bleiv
við at leika í innanfyri.
Tað var eitt fittligt-gul á firðinum henda sama
morgun, og Jákup háttaði sær tí ikki aleina undir
ferðina, men helt tað vera betur, um hann bað sín
granna og góða vin, Tummas, koma við. Sum
sagt, so gjørt, Tummas' bleiv »purraður út«,
fíramannafarið drigið úr neystunum, ogjógvan
kom væl yvir um fjørð.
Jógvan stýrdi nú sína kós til Havnar, og
áðr,enn hann segði sínum bátsmonnum farvæl,
varð tað avgjørt, at teir skuldu heinta hann og
eggið á sama plássi dagin eftir.
Jógvan hevði hópin av stríði, áðrenn hann
fekk fætur i kaggan; fyrst noydist hann »á
kantórið« at betala toll, so skuldu teir haruppi
»grada« eggið, so mátti hann betala lossinga-
løn o. a., og so til allarseinast vísti tað seg,
at kaggin ikki hevði verið sørur fyri leka.
Jógvan varð rúkandi óður, hann blótaði og
bannaði Christjani til heljar, og mutlaði innan-
tanna nakað um, at eina aðri ferð skuldi hann
snúgva sær til Henry; honum róstu alíir, hann
var óivað annar stáðsmaðurin enn Christjan.
Maðurin, ið Jógvan helt til hjá, dámdi væl
at fáa sær ein dropa nú og tá; um kvøldið
varð sett á kaggan, teir báðir sótu uppi til
langt út á náttina, og sjálvsagt var tað ikki
við turrum munni. Ikki var tað við tí besta
fótafesti, atjógvan, reyður í anliti og við eggja-
posanum á bakinum, spákaði heimaftur dagin
eftir. Av tí, at væl var farið av kagganum,
skvaggaði tað illa 1 honum, og eina tvær ferðir
møtti Jógvan torvmonnum, ið hugtiknir kveittu
at posanum, heilsaðu blíðliga og turkaðu sær
um munnin. Men Jógvan latst ikki um vón;
hann visti sum var, at fór hann fyrst at trak-
tera, so varð kaggin skjótt tómur. — Dagurin
var væl liðin, táið Jógvan kom til plássið, hvar
Jákup og Tummas tað mesta av hálvari økt
høvdu bíðað honum.
Sum avgjørt fingu báðir fluttningsgarparnir
uppí eina fírkantaða, og teir sameintist um, at
Tummas skuldi goyma »sissal« í hoyggjhúsinum
hjá sær til hoyberingartíð.
Tíðin leið. Tummas vitjaði ofta niðan í hoyggj-
húsið, og skjótt hevði hann tømt »sissal«. So kotn
hoyberingardagur, og Tummas og Jákup fara tíðliga
á morni eftir fløskuni. Tummas letur sum einki,
fer inn, men kemur brátt útaftur, tykist ógvuliga
forharmaður og mælir við gráturødd: Illa fór hon,
hatta vittuggi hasin svarti fressurin hjá Lukasi sat
júst og koyrdi tann sidsta laggadrópan í seg, táið
eg kom inn; ikki hugsaði eg tað, at hon skuldi
fara í fressabúk, men soleiðis er: tann, ið sparir
fyri sln munn . . .
Jákup stóð bilsin. So skar tað við eitt út úr
honum : Den heidna hund!
Fressurin hjá Lukasi var tiltikin 1 bygdini fyri
óndskap og stuldur. Eingin dugdi reiðiliga at greiða
frá, hvaðani hann var ættaður. Eina óveðursnátt
var hann meira enn hálvdeyður komin til bygdina,
hvar hann setti seg uttanfyri hjá 1 .ukasi og gav seg
so eymkiliga, at gamli Lukas tókti synd í honum
og tók hann inn til sín. Fólk hildu, at fressurin
mundi vera komin rekandi í land av onkrum skipi,
og útsjón hansara — serliga tann undarligi halin —
bar eygsjónligt prógv um, at hann ikki var ættaðut
her av landi.
Jákup hevði altíð haft illt eyga á fressinum hjá
Lukasi, og nú bað hann Tummas hjálpa sær við at
fáa hond á fressin og kasta hann oman, tí, so bann-
aði hann við, »tað var tó ov galið, at ein ikki
kundi goyma ein dropa av brennivíni fyri hasum
búrkroppinum«. Ikki bar til hjá Tummasi at siga
nei, og eftir nógv bit og slit varð fressurin fangaður
og omankastaður. — — — Nakrar vikur seinri fingu
Jákup og Tummas eitt nýtt »egg«, og tá var tað, teir
sógu ta sjónina, teknarin hevir vist okkum omanfyri:
Fressurin hjá I.ukasi sveimaði høgt uppi í luftini,
í herviligum bardagi við likkum og øðrum fuglum. —
lummas varð meira enn hjartkiptur, og eymkiliga
skar tað út úr honum : ,,Jáknp, tað var eg, iðtømdi
fløskuna'1 /