Ólavsøku-teiti - 29.07.1915, Blaðsíða 8

EIN TRUPUL FRÍGGJARAFERÐ.
Marjin, dóttir krotubóndan í Svartabirgi var
komin til Havnar at ferðast um Føstulávint í
tí harrans ári 19—. Hon svav uppi á >kvistinum«
í >Rólantsborg« og hevði til songarfelag eina
arbeiðskonu frá —firði, ið — sannheit at siga —
var bæði krókut og skeiv, so tíðum var trongligt
hjá Marjuni, tí seingin var ikki smíðað til at húsa
meira enn einum. — Um útsjónd Marjunar er ikki
nógv at siga; hon var kroppsliga dánað eins og so
nógv onnur konufólk: herðasmøl og miðjubreið,
stóra nøs og smá eygu.
Marjin hevði stuttleikað sær sera væl í føstu-
lávintstíðini; hon hevði dansað hvørt einasta kvøld,
ið dansað var, og hevði beklað svartaskógvarnar
á slíkan hátt, at vánaligt var at ferðast í teimum,
hon gekk til síðst »á yvirleðrinum*. Marjin longd-
ist nú heim aftur til hús og heim, seyð og neyt og
høsn og dunnur. Hon sat eitt kvøldið og »riggaði
seg til« at fara av stað morgunin eftir; tá gekk
hurðin harðliga, og maður kom knappliga inn við
stórum bláum konvolutti í hondini. Hetta er til
tygum, segði hann vinarliga — við einum skálki í
hvørjum eyganum — og burtur var hann sum eitt
snarljós. Marjin stóð bilsin eftir; hon grunaði yvir,
hvat hetta væl kundi vera, og við rystandi hona
og bankandi hjarta breyt hon brævið upp. Innan í
lá ein soljóðandi bjóðing: »Udbeder míg Æren af
Deres behagelige Nærværelse ved Gymnastikfore-
stillingen den—«. Marjin grunaði leingi yvir hetta
undarliga brævið. Hvat var »Gytnnastik«? kundi tað
kanske etast? og frá hvørjum traman kundi henda
bjóðingin væl vera? Jú, nú hevði hon loyst knútin.
Tað kundi ikki vera nakar annar enn tann »harrin«,
ið hevði dansað so stútt hjá henni føstulávints-
mánakvøld (lat okkum her skýra hann B a 1 z a r ).
Hann hevði síðani bjóðað henni til »ein genstand*,
og tá ið hon hevði tømt tvey gløs av portvíni, føldi
hon sær í barmi alast kærleika til Balzar. Tá tað
fjórða glasið var tómt, hevði hon tann alra størsta
hug at falla um hálsin á Balzari og mussa hann,
men hon hevði ikki dirvi til tess. Balzar tyktist
vera heilt sørur fyri kærleika; hann tosaði bara urn
vind og veður, kulda og frost, regn og kava o. s. fr.
Og soleiðis skiltust tey.
Nú gleddi Marjin seg til at síggja Balzar aftur.
Heimferðin mátti bíðja, tað var einki at ivast í,
og lovaði hon sær sjálvum, at bleiv tað ikki til
nakað millum Balzar og hana hetta kvøldið, so
skuldi tað — halgafánýta! — ikki vera hennara
s k u 1 d.
Tað ásetta kvøldið kom, og Marjin fylgdist
við hinum, ið inn fóru 1 fimleikahúsið. Tætt við
hurðina stóð Balzar. Hann strálaði sum ein sól og
glitraði sum ein stjørna, tosaði við tey flestu, ið
inn komu, og slóg — tá hann tosaði — upp og
niður við hondunum á sama hátt, hon hevði sæð
prestin gjørt í kirkjuni í N. fríggjardagin hin langa.
»Harrin vælsigni mussaskøðið* teskaði Marjin og
kveitti í loyndum yvir at Balzari, ið brátt kom og
stillaði seg við lið Marjunar, men tá segði hann
einki. Ein vakur maður trein nú fram og helt
soljóðandi røðu: »Æraðu damur og harrar! Eyri
at ikki komandi eventualitetir skulu desavouera
effektina av prestatiónini, tilláti eg mær at resolvera
og pnblicera, at spektatorarnir placera seg í eina
slika positión, at teir, fyri at sieppa frí fyri alt for
nógva motión, kunnu retirera, tá ið gymnastarnir
marchera fram.« »'l'ramin viti, hvat hatta var fyri
mál,« tonkti Marjin, »tað mundi mestir vera Vola-
pyk, ella hvussu tað var, teir róptu hetta nýggja
málið. Ja, undarligt var mangt; ein Týskari, ið eitt
árið hevði búð í Svartabirgi, tosaði altíð, tá ið hann
var illur, um dunnur í vøttum (Donnerwetter), og
túsun tuflur (1000 Teufel).« — Nú komu fimleika-
mennirnir spelandu inn í salin, allir hvítklæddir.
Marjin bíðjaði forvitnisliga eftir, hvat teir mundu
hava f huga, og Guđ ýorbarmi seg! skar tað út úr
henni; fóru teir nú ikki stórloypandi íkring suin
mannúlvar, hoygdu knø, skákaðu herðar og strektu
háls sum klandrulystnir gásasteggar. Marjin stærdi
við stórum eygum at hesum ýspeglunum. Mundu
teir vera, sum teir skuldu? Nei, teir kundu ikki
vera rættsigtaðir. Marjin skundaði sær út, her
dámdi henni ikki at vera.
Violinirnar spældu tað allarfagrasta dansulag,
tá ið Marjin trein inn í tann »dekoreraða« dansusalin.
Ikki Var hon rættuliga køn í at dansa, men eitt
synđur hevði altíð »hingið við« frá tí vetrinum, tey
høvdu »eingilskdansøvilsi« í Svartabirgi, og hon
kundi jú royna, hvussu gekst. »Slíkum dansi havi
eg ikki verið í fyrr,« hugsaði Marjin við sær sjálvum,
tá hon sá, hvussu fín dansufólkini vóru: »Harrarnir«
við vesti so hvítum sum tað snjóhvítasta gásasteggja-
bróst, við frunti ella reyki mitt niður í pannina og
í sjóstúkum við stórum skørðum í velunum. Og
»damirnar« . . . Marjin suffaði og líka sum søkk
av smæðinheit niður í gólvið, tá ið hon hugdi niður á
sína ternitu sirtsblus og ta svarta skjúrtið. — Ikki
dansaðu nógvir av teimum við gásasteggjabróstunum
við Marjini. Tað legði hon heldur ikki í, tí Balzar
tók sær av henni til so at siga hvønn einasta dans
og svingaði hana runt við slíkari ferð og veldi,
at heila stovan mól í hornaklingrum fyri henni, og
at hon brátt sveittaði verri enn hin strævnasta stór-
vasksdag í Svartabirgi. Nú hevði Balzar seinasta
dans biðji hana um at »ganga ein túr við sær«, tá ið
hann kom aftur, og Marjin var ikki sein at svara:
»Ja, gaman í«. Hon sat nú og grunaði yvir, hvussu
hon best skuldi útføra s í n u orð; men eitt var vist
at í kvøld skuldu grísar galda. Um eitt lítið bil
kom Balzar aftur; hann hevði verið og fingið sær
ein »uppstrammara« fyri at hæðka eitt sindur um
dirvið. Og so fóru tey bæði — Marjin og Balzar —
út úr tí fyri elskandi hjørtum ov tronga dansusali,
út um hús og garð, hvar so mong hjørtur eru blivin
til eitt.
Hetta kvøldið var eitt hitt vakrasta vetrarkvøld,
ein væl kundi teinkja sær: sterkt frost og eitt sløð
av kava. »Allir vindar svóvu,« sum yrkjarin kvøður,
Tá sjóslangan seinast var í Føroyum.
Teknarin vísir okkum her eitt dømi uppá ta ræðslu, ið kom á fólk, tá sjóslangan
knappliga vísti seg uttanfyri bygdina X. Bilætið er teknað eftir frásøgn av teim, ið sógu hana.