Alþýðublaðið - 22.11.1926, Blaðsíða 3

ALPÝÐUBLAÐIÐ
3
Úr Garðiíium.
Ölaíur Friðriksson hélt á laugar-
daginn fyrirlestur fyrir lestrarfélag-
ið í Garðinum. Lestrarfélag petta
hefir verið með litlu lífi mörg und-
an farin ár, en nú fyrir nokkru
hefir komíð nýtt fjör í pað, og hafa
verið keyptar nýjar bækur fyrir átta
hundruð krónur.
Símslit
■ urðu síðdegis í gær á Fjarðarheiði
við Seyðisfjörð og á Dimmafjall-
garði. Er því sambandi slítið í bili
við Seyðisfjörð og þar með við út-
lönd; en búist er við, að viðgerð
verði lokið mjög bráðlega. Annars
staðar er síminn í lagi. (pftir símtali
fyrir hádegið í dag við Gísla J.
Ölafsson símastjóra.)
Fyrirlestur
hélt Þorsteinn Björnsson frá Bæ
í gær í „Nýja Bíó“. Lagði hann að
nokkru út af ritum Þórbergs Þórð-
arsonar og síðasta fyririestri hans,
en talaði mest um trúmálin hér á
landi. M. a. sagði hann, að Þór-
bergur og dr. Helgi Péturss væru
spámenn, og að sá væri ekki tal-
inn maður með mönnum, sem ekki
hefði lesið , Bréf til Láru“.
traðkar iandsiSgun.
Svo er fyrir mælt i lögum um
verndun formninja, að forngripum
skuli skila til þjóðminjavarðar gegn
greiðslu kosinaðar. Nú hafa komið
upp við byggingu á Bergþórshvoli
fornleifar, en eitthvað af þeim farið
á flæking. Barst nokkuð til „Mgbl.“,
on í stað þess að koma þeim þegar
til þjóðminjavarðar samkvæmt lög-
um, tók það þær og hélt sýningu
á og traðkaði þar með skýlausum
landslögum. Þetta er því óviður-
kvæmilegra, sem annar ritstjóri
Það er mikil!
að pvl að kaapa
hjákpuraaptækl í
verzl. „PARIS‘í
Alt fjrsta Slokks vðscMF.
blaðsins er lögfræðingur að fullyrt
er af kunnugum mönnum, og hlaut
hann þá að vita, að fornleifum þess-
um bar tafarlaust að skila.
Veörið.
Frost 0—5 stig. Norðanátt, víðast
allhvöss. Norðaustanstormur á Rauf-
árhöfn. Snjókoma nyrðra. Þurt veð-
BlðJIII nsn Sjsjára^
smjðrllklð, pwí sið
pað er eSiiIsfeetra em
alt asaiiað smJllFlikl.
gefum við nú af öllum
kápuefnum, drengj afata-
efnum og nokkru af kjóla-
efnum.
Alfa, HaBskastFætl 14.
ur sunnan Iands og vestan. Ófrétt
af Ausrurlandi. Loftvægislægð fyrir
suðaustan land. Otiit; Sami norð-
fenstrekkingur i dag, en hægir víð-
flst í nött. Orkomulítið á Suðurlandi
og til Breiðafjarðar. Snjókoma i dag
á Vestfjörðum og Norðurlandi, en í
nótt á Norðausturlandi og Aust-
fjörðum.
Upjoa Sinclair: Smiðar er ég nefndur.
langaði til að njóta miðdegisverðarins og
fýsti, að talað yrði um eitthvað skemtilegt
á meðan. „Mig langar til þess að segja yður
dálítið frá myndinni, sem við ætlum að taka,
herra Smiður! Mig langar til þess að sýna
yður, hvaða verklag er á hjá okkur, þegar
leikefnið er mikið. Þér skiljið, að þetta á að
verða meiri háttar mynd. Þar verður nætur-
mynd, stór skrílshópur."
„Skrílshópur?“ sagði Smiður. „Þið haíið
svo mikið af skríl í þessum heimi ykkarí"
„Já, svei mér þá!“ sagði T—S. „Við verð-
um að taka heiminn, eins og hann ar. Það
er ekki hægt að breyta mannlegu eð!i. Það
er víst og satt. En þetta, sem þér horfið á í
kvöld, er einungis látalætis-skrdi. Þér skiljið
það ?“
„Það er það, sem mig furðar mest á af
öllu," svaraði hinn og var hugsi. „YÖur fell-
ur skríllinn svo vel, að þér búíð til stælingax
af honum líka!“
„Það er nú svona, að fólkinu þykir gaman
að horfa á manníjölda á myndum, og það
vill sjá eitthvað verulegt gerast. Ef maður
á að búa til stóra mynd, þá verður að eyða
peningum i það."
„Hvers vegna ekki að taka mynd af þess-
um raunverulega múg hér fyrir utan?“
„Ha, ha, ha! Það er nú ekki gott að koma
því við, herra Smiður! Þeir verða að vera í
réttu umhverfi, og þegar um raunverulegan
skríl er að ræða, þá gerir hann ekki alt af
það, sem til er ætíasí! Auk þess er ekki hægt
tð taka myndir nema með réitum ljósum og
öliu slíku. Nei, vjð verðum að hafa sérstakar
íegundir af skríl; við höfum ráðið tvö þús-
und náunga.“
„Eru það þeir, sem herra Rosythe nefnir
.ruslaralýð úr kvikmyndatökuhúsunum'? Eru
þfeir svona margir ?“
„Já, víst er um það. Við getum fengió
tíu þúsund, ef við gætum komið því við
að nota þá. Þessi mynd er kölluð .Sagan
um borgirnar tvær‘ og er frá frþnslru stjó;n-
arbyltingunni. Hún er um náunga, sem geng-
ur í stað annars náunga og lætur höggva af
sér hausinn, og ég skal segja yður, að sums
stoðar er hún svo grátleg, að það er alveg
dásamlegt. Þegar þeir komu m:ð handritið
til mín, þá sagði ég; ,Hver er höiundurinn ?‘
Þeir svöruðu: ,Það er náungi, sem er kall-
aður Charles Dickens/ ,Dickens?‘ sagði ég.
JVIér lízt vel á það, sem hann heíir skrifað.