Alþýðublaðið - 29.12.1926, Side 3

aLEÝÐUBLAÐIÐ
3
Ekki með ölmusugjöfum, held-
ur með vináttu, hjartanlegri sam-
úð, drenglyndi og göfugmensku.
Hafnarfirði, annan í jólum.
Guðm. Sveinsson.
ÓskastnndliB.
ÆCintýpaleiknr í fijópum
sýningum efitip Kpistínu
Sigfiúsdóttup.
Þegar „Tengdamamma“ biður
fyrir syni sínum, rofar til í svip,
nægileg'a lengi til þess, að þeir
Sveinn og Ari sjá Ijósið í glugg-
anum og komast heim. Kraftur
bænarinnar brýtur ljósinu braut.
Ljósþráin er skír í þessu æfin-
týri, „Óskastundinni“, löngunin
eftir birtunni. Bjartur er byrgður
í tröllahelli. Þá verður hann Svart-
úr. Þegar hann nýtur ljóssins,
mun hann aftur verða Bjartur.
Umhverfið heíir áhrif á sál og
sinni.
„Ráðvendni, sannfæiing og sam-
vizkusemi geta orðið andstyggi-
legar, ef þær leiðast út á glap-
stigu," segir Victor Hugo. Þegar
Helveig tröllkona náði tangarhaldi
á hollvættunum í æfintýri Krist-
ínar, þá urðu þær að illvættum og
sálarlíf þeirra umhverfðist, þang-
að til þær komust aftur undan
valdi hennar. —
„Óskastundin fylgir hverjum
góðum og göfugum ásetningi,"
segir Haukur í leikslok. „Ásetn-
ingur ykkar er óskastund him-
insíns,“ svarar „verndardís þeirra,
sem vizkunnar leita“. Haukur lýs-
ir þekkingarþorsta sínum og jafn-
’framt leitarþrá mannsandans,
þegar hann segir: „Ég þrái að
kanna ómælisvídd alheimsins,
þótt hvert einasta spor kosti mig
sársauka og hver þekkingargeísli
þrotlaust erfiði.“ „Hvíldin er ekki
sæla, nema á eftir baráttu." „Hún
er eins og andartakshlé á undan
nýrri áreynslu,“ svarar Fríða, unn-
usta hans. — „Við þráum efling
krafta okkar og aukna þekkingu,“
segir Haukur. „Hvert takmark,
sem næst, bendir á annað enn þá
fjær,“ leiðbeinir vemdardísin.
„Engin leið er ófær, sem liggur
t.l sigurs hins góða,“ hefir hún
áður sagt við Fríðu. „Engin álög
standast elskunnar magn. Engin
kyngi þolir dagsljósið dýra.“
„Máttugri er elskan, sem lífinu
fórnar,“ heldur en hatrið, — vitn-
ar Fríða síðar.
Ljósið sigrar. Fyrir því verður
myrkravaldið í líkingu Helveigar
tröllkonu að steini. —
Á leik þessum mun geta orðið
lagleg sýning, ef vel er til vandað.
Hann mun vera fæddur í skamni-
tlegi uppí í sveit — í ljóselskum
huga.
Guðm. R. Ólafsson
úr Grindavík.
Kveikja ber
á bifreiðum og reiðhjólum kl.
3 e. m.
Kaupmannsraimir.
Kaupmaður, sem líka er at-
vinnurekandi, situr við skrifborð,
sem þakið er bókum og skjöl-
um, en hrekkur til og lítur út
í glugga við, að hann heyrir rok
og rigningu hlymja á rúðunum
enn ákafar en áður:
Regnið dynur; rokið hvín.
Ráð ei lengur duga mín.
Út úr þessu enginn sér.
Ólánið er skapað mér.
Guð ei lengur góður heitir;
gæði hann mér engin veitir.
Fyrr á árum fékk ég þó
fagran hlut af Iandi’ og sjö,
byggði hús og ferleg fley,
fé því mig þá skorti ei.
Verzlunin stóð vel i blóma;
var hún þá til mesta sóma.
Áður hlaut ég alls kyns hnoss,
embætti og „fálkakross“,
en nú er þorrin lukka og lán;
lifi ég nú við verstu smán.
Ef tíðin þessi’ ei tekur enda,
í tukthúsinu mun ég lenda.
Sérhvað mér á móti snýst.
Mun því enginn geta lýst,
hvað ég innra kvelst og líð.
Mig kvelur alls kyns hugarstríð;
sála mín er særð og kramin,
sem hún væri þyrnum lamin.
Óseldur er aflinn minn
allur, sem er „kominn inn“. .
Einnig á ég úti’ á reit
áliflega „stakka“-sveit,
en þurkinn alt af tíðin tefur,
því tíðarstjórinn náð ei gefur.
Verkafólkið vill nú fá
verkalaun sín öll mér hjá,
og bankalán ég borga verð;
búast má ég því í ferð.
Nauðsyn er að hefjast handa;
horfir nú til stærsta vanda.
Verzlunin ei veitir mér;
vöxtur hennar sífelt þver.
Fólkið pantar föt og skó
og fleira, sem því veitir ró,
en vörur mínar feyjast, fúna,
því fáir hjá mér kaupa núna.
(Kallar á verkstjórann:)
Komdu hingað, kæri minn!
Kominn er illa „statusinn“.
Burt ég verð að bregða mér.
Til beztu umsjár fel ég þér
verkstjórnina úti og inni.
í öllu gættu að hagsemd minni.
Alt af rýrna efnin mín, —
og ístran líka sífelt dvín. —
Allir heimta útborgað,
sem ætti ekki að finna stað.
Verkafólksins vinnulaunin
verða til að sprengja kaunin.
Ef svo fer, að sólin sést,
sízt þá skaltu slá á frest
að breiða fiskinn bezt í hag —
og breiða þá líka á sunnudag. .
Gerum alt, að veltan vaxi.
Vinnum að því báðir, lagsi!
Atli. höf. Eins og alþjóð er
kunnugt, var síðast liðið vor og
sumar sérlega votviðrasamt. Var
ég þá i landvinnu hjá kaupmanni
nokkrum vestanlands, og var af
ýmsum álitið, að verzlun hans
stæði á völtum fæti. Reyndi ég
þá að hugsa mig í fótspor kaup-
manns, sem stæði líkt á hjá, og
varð niðurstaðan framanritað
kvæði.
Sunval'.
Um daginn og veginn.
Næturlæknir
er í nótt Katrín Thoroddsen,
Vonarstræti 12, sími 1561.
ísfisksala.
„Snorri goði“ seldi afla sinn
nýlega fyrir 1364 sterlingspund.
Togararnir.
„Baldur“ fór í gær á veiðar
bæði í salt og ís. Verið er að
útbúa „Menju“ og „Kára“ á veið-
ar. Er „Kára“ ætlað að fara á
sáltfiskveiðar aðallega, en hafa þó
með sér dálítið af ís. „Geir“ er
væntanlegur hingað í dag.
„Rauðhetta"
heitir sjónleikur fyrir börn, sem
„Hringurinn" sýnir í Iðnaðar-
mannahúsinu þessa dagana.
Orðin
óralangir og villiír aflöguðust
í síðasta blaði í grein H. J.
St. Einingin.
Jólafagnaður í kvöld kl. 8V2-
Félagar eru vinsamlega beðnir að
hafa sálmabækur með sér.
Jólatrésskemtun
Sjómannafélagsins verður end-
urtekin á morgun, svo sem áður
er sagt. Aðgöngumiðar verða af-
hentir í dag til kl. 5 í Bárunni.
Danzskemtun verður einnig þá
fyrir félagsmenn, eins og í
kvöld, að lokinni barnaskemtun-
inni.
Gengi erlendra mynta í dag:
Sterlingspund........kr. 22,15
100 kr. danskar .... — 121,77
100 kr. sænskar . . , . — 122,14
100 kr. norskar .... — 115,74
Dollar.................— 4,571/4
100 irankar franskir. . . — 18,33
100 gyllini hollenzk . . — 183,08
100 gullmörk þýzk... — 108,92
Móðgun við embættismenn.
„Mgbl.“ hefir nú fundið upp á
því að tileinka embættismönnum
í Reykjavík, að þeir skilji ekkert
í þjóðfélagsmálum, enda lesi þeir
ekkert annað um þau en rang-
færslur „Mgbl.“ um stefnumál og
rök jafnaðarmanna. Áður hefir
blaðið leikið áþekkan leik við
aðra alþýðumenn. Ósvífnin ríður
ekki við einteyming í „Mgbl.“
íþökufundur
er í kvöld. 3. flokkur sér um
fundinn. Margt verður til skemt-
unar. Mætið stundvíslega!
Fyrsta bókmeníaafrek mitt.
Eftir Mark Twain.
Þegar ég var þrettán ára, var ég
anzi slyngur strákur, — óvenju-
lega slyngur, fanst mér þá. Þá
var það, að ég ritaði fyrstu blaða-
skrif mín, sem vöktu meiri eftir-
tekt í þorpinu en ég hafði búist
við. Og þó var það nú svona, og
ég var ekki lítið hreykinn af því.
Ég var setjarastrákur og var bæði
efnilegur og tók framförum. Föð-
urbróðir minn lét mig hafa vinnu
við blaðið sitt (það hét „Viku-
blað Hannibalsþorps", áskriftar-
gjald 2 dollarar, 500 kaupendur,
sem borguðu með kálhausum, ó-
seljanlegum rófum og eldiviði),
og þegar nú svo bar til einn góð-
an veðurdag um sumarið, að hann
þurfti að bregða sér frá viku-
tíma, spurði hann mig, hvort ég
myndi geta stjórnað blaðinu vel
og sæmilega á meðan. Já; ég
var nú heldur á því. Higgins var
ritstjóri andstæðingablaðsins. Fyr-
ir skemstu hafði hann orðið fyrir
móðgun, og kvöld eitt fann einn
vinur hans miða á rúmi grey-
piltsins, þar sem hann sagði frá
því, að nú gæti hann ekki afborið
að lifa lengur, og að hann hefði
steypt sér í Bjarnar-ána. Vinur
hans flýtti sér þangað og kom að
i því, að Higgins var að ganga frá
árbakkanum. Hann var nú búinn
að ráða það við sig að sleppa því.
Nokkra daga talaði þorpið ekki
um annað en þennan atburð, þó
að Higgins reyndar vissi ekki neitt
um það, Þetta þótti mér gott tæki-
færi. Ég samdi greinilega og
neyðarlega frásögn af þessu og
lét fylgja hræðilegar myndir, sem
ég skar í tré með sjálfskeiðungn-
um mínum. Ein myndin var af
Higgins á skyrtunni einni, þar sem
hann var að gangla í ána með lukt
í hendinni og kannaði fyrir sér
dýpið með göngustaf og mestu
gætni. Mér fanst þetta fjandi kát-
legt, en datt ekki í hug að það
væri siðferðislega rangt að birta
slíkt. Ég var allkampakátur yfir
þessu afreki og litaðist um bekki,
hvort ekki væri meira til, og flaug
þá í hug, að irr því gæti orðið fýr-
ugasta lesmál, ef minst væri á
ritstjóra nágrannablaðsins með
stakri illkvitni, svo að hann „rifn-
aði af vonzku“.
Ég gerði það, og nú kom grein,
sem var stæld eftir jarðarför „Sir
John Moore“, — alveg baneitr-
aöur útúrsnúningur.
Þá skammaði ég tvo velmetna
borgara ákaft, ekki af því, að
þeir hefðu neitt fyrir sér gert, svo
að þeir hefðu til þess unnið, held-
ur af því einu, að mér fanst það
vera skylda min að liafa blaðið
fjörugt.