Bjarki - 18.11.1899, Blaðsíða 4
Munið eftir að ullarvinnuhúsið
„HILLEVAAG FABRIKKEFT
við Stafángur í Noregi vinnur besta, fallegasta, og ódýrasta fataefnið,
sem hægt er að fá úr íslcnskri ull, einnig sjöl, gólf- og rúmteppi; þvf
ættu allir sem ætla að senda ull til tóskapar, að koma henni sem allra
fyrst til einhvers af umboðsmönnum verksmiðjunnar.
Umboðsmennirnir eru:
í Reykjavík herra bókhaldari Ólafur Runólfsson.
- Stykkishólmi — verslunarstjóri Armann Bjarnarson.
- Eyjafirði — verslunarm. Jón Stefánsson á Svalbarðseyri.
- Vopnafirði — kaupmaður Pjetur Guðjohnsen.
- Breiðdal I — verslunarstj. Bjarni Siggeirsson.
Aðalumboðsmaður Sig. kaupm. Johansen, á Seyðisfirði.
m
5'
_0Q
c'5
S» 3
P 3
O p
o»
><
OQ co
29 S-
P
-h Qx
Sjp?
LIFSABYRGÐARB JELAGIÐ »S T A R.
»STAR» gefur ábyrgðareigendum sínum kost á að hætta við
ábyrgðirnar eftir 3 ár, þeim að skaðlausu.
»STAR< borgar ábyrgðareigendum 90 prósent af ágóðanum.
»STAR« borgar ábyrgðina þó ábyrgðareigandi fyrirfari sjer.
»STAR« tekur ekki hærra iðgjald þó menn ferðist eða flytji
búterlum í aðrar heimsálfur.
»STAR« hefur hankvæmari lífsábyrgðir fyrir börn, en nokkuð
. annað lífsábyrgðafjelag.
»STAR« er útbreiddasta lífsábyrgðafjefag á Norðurlöndum,
Umboðsmaðut á Seyðisfirði er verslunarmaður
Rolf Johansen.
01
50.
cr
3^
o
7?a>
c -«
-i 01
§1
c 01
-1 í»
JB. ®
■ otj’
3
CB
CD
3
Brunaábyrgðarfjelagið
Rjúpur verða keyftar með hæsta
verði hjer við verslunina, gegn
peníngum og vörum.
Búðareyri 18. Nóv. 1899
Jóhann Vigfússon.
Union Assur-
ance Society
i L o n d o n,
tekur að sjcr brunaábyrgð á hús-
um, vörum og innanstokksmunum
m. m. í Seyðisfirði og nærliggj-
andi sveitum fyrir fastákveðna borg-
un. Abyrgðarskjala- og stimpil-
gjald eigi tekin.
Seyðisfirði 4. Okt. 1899.
L. J Imsland.
Umbosmaður fjelagsins.
Timakenslu til handanna
veitir undirskrifuð úngum stúlkum.
fær sem vilja sinna. þessu gefi sig
fram sem fyrst.
Seyðisfirði 3. Nóv. 1899.
Guðriður H. Hóseasdóttir.
Margskonar afbragðs snotur
kjólaefni, kærari jólagjafir en
nokkuð annað, komu nú með Ceres.
Ef borgað er í peníngum gef
jeg 10 aura afslátt á hverri krónu.
Sig. Johansen.
Auglýsíng.
Iljer með tilkynnist mínum heiðr-
uðu skiftavinum nær og fjær, að
sölubúð mín og úrsmíðaverkstofa
eru nú settar á fót aftur í hinu
nýbygða húsi mínu á Fjarðaröldu.
I von um að njóta framvegis sömu
viðskifta og áður mun jeg hafa tals-
verðar birgðir af ýmiskonar varn-
íngi; á meðal annars:
Vasaúr f silfur- og gull- og
nikkelkössum frá 10 til 200 kr.
Klukkur bæði stórar og sftiáar
frá 3 — 50 kr. Loftvogir,
hitamæla, kíkira og fleira þess
háttar. G1 e ra ugu af öllum stærð-
um, fvrir hvert auga. Byssur og
skotfæri af ýmsu tægi. Sauma-
vjelar og alt þeim tilheyrandi.
Hálstau: kraga, slaufur, flibba
o. fl. þess háttar. Skegghnífa
góða, og skeggsápu, ásamt mörgu
öðru.
Gerið svo vel að koma inn og
skoða áður en þið kaupið annars-
staðar.
IO°/0 afsláttur á öllu þegar borgað
er í peníngum strax og keyft er
fyrir meira en eina krónu í senn.
Allar úr- aðgerðir verða intar af
hendi með sömu nákvæmni og að
undaniörnu.
Scyðisfirði I. Okt. 1899.
St. Th Jónsson.
Ljóðmæli Páls Ólafssonar
kosta til nýárs 2,75 síðar 3,00
Biblínsögur eftir Klaveness ib 0,90
Búnaðarritið XIII ár 1,50
Sverð og bagall 1,25
Bókaverslan L. S. Tómassonar.
»Ny e danske Br an d for s ik r-
ings Selskab*
Stormgade 2 Kjöbenhavn.
Stofnað 1864 (Aktieka])ital
4,000,000 og Reservefond 800,000).
Tekur að sjer brunaábyrgð á
húsum, bæjum, gripum, verslunar-
vörum, innanhúsmunum o. fl. fyrir
fastákveðna litla borgun (premie)
án þess að rcikna nokkra borgun
fyrir brunaábyrgðarskjöl ([:olice)
eða stimpilgjald.
Menn snúi sjer til umboðsmans
fjclagsins á Seyðisfirði
ST TH. JÓNSSONAR.
Eigandi: Prentfjel. Austfirðínga.
„ Þorstiinn Erlingsson,
Ritstj.: ,
Porsteinn Gislason.
Ábyrgðarm. Þorsteinn Erlingsson.
Prentsmiðja Bjarka.
252
»Og þegar árið cr á enda« bætti lögregluþjónninn við,
»standa þeir alslausir uppi, eiga að líkindum ekki fötin utan á
sig. °g verða þá ef til v.ll fegnir, að halda sömu vinnunni á-
fram með enn verri kjörum en áður.«
Jeg sárkendi í brjósti um mennina, en hjálpað þeim gat jeg
ekki.
Að hallandi degi komum við til smábæar, sem Catumet
heitír, hjeldum þaðan til Duluth og urðum að fara lángt frá
landi. Þegar myrkríð datt á vorum við komnir úr landsýn.
Festir farþegar höfðu þá sest inn í reykíngastofuna og þángað
fór jeg líka. Alt I einu lá skipið kyrt, gufuvjelin hafði stansað,
Farþegarnir urðu órólegir. Það var auðsjeð að 'vjelin hafði
laskast eittlivað, því gofan braust óreglulega út í .þykkum
bólstrum.
Jeg hljóp út á þílfarið. Þar var alt í uppnámi. Vjelar-
stjórinn sjálfur hafði flúið upp á þilfar og kolamokararnir báðir.
Nú vantaði ekki að hægt væri að fá orð úr roanninum. Hann
sagði frá því með stórýkjum, bvernig alt í einu hefði eitthvað
brostið í vjelinni og gufan strax brotist út. Hann kvaðst ekki
hafa baft önnur ráð, en að forða sjer, elía verða steiktur lifandi.
Skipstjóri gægðist í aungum sínum niður í vjelina, en þar
sást ekkert fyrir gufumekkinum. Farþegarnir voru orðnir hræddir
og óþolinmóðir. Skipstjóri skipaði þá Iranum, að fara niður
aftur og koma lagi á gufuvjelina. Irinn kvaðst heldur láta
heingja sig þar sem hann nú stæði; sagðist ekki hafa ráðist
þángað á skipið til þess að Iáta stcikja sig lifandi; það stæði
ckkert um það í sínum Eamníngi.
Hann hætti því við, að l.ann hefði tekið að sjer vjelstjóra-
stöðuna í þcirri von, að hjcr væri við brukíega vjel að eiga,
253
en ekkí ónýtt skrapatól, skipstjóri skyldi sjálfur fara niður Og
gera við hana. Skipstjóri rjeði sjer ekki fyrir reiði, en gat
ekkcrt að gert. Hann spurði þá kolamennina h\o;t þeir vissu>
ekkí hvað að geingi. Þeir yptu öxlum og sögðust einga
þekkíngu hafa á stjórn gufuvjela.
Jeg gekk þá til skipstjóra, sagði honum að jeg væri verk-
fræðíngur og að jeg skyldi gjarnan fara niður og gá að, hvað
bilað væri í vjelinni. Jeg fjekk votan segldúk til að verja mig
fyrir hi.anum og fór svo niður. Gufan var orðin þar svo þjett
að ekkert sást; en jeg þreifaði fyrir mjer þángað til jeg fann
snerilinn, sem lokar gufunni og með talsverðu átaki gat jeg
lokað honum og hindrað gufustrauminn Irá að brjótast út.
Jeg gefek þá aftur upp á þilfarið. Fólkið hafði beðið mfn
milli vonar og ótta; allra augu hvíldu á mjer og jeg fann, að
menn bjuggust við að fá viðstöðulaust að heyra, hvernig ástatt
væri.
En jeg beið stundarkorn þegjandi og hugsaði mig um.
Óróinn og eftírvæntíngin óx hjá fólkinu og allir þyrptust kríng
um mig, hver um sig svo nálægt sem hann gat komist.
Jeg sagði þá við skipstjóra svo hátt, að þeir sem í kríng
stóðu heyrðu, að jeg trcysti mjer til að gera við vjelina; jeg
skyldi ábyrgjast að skipið kæmist til hafnar innan þriggja
klukkustunda, en fyrir það vildi jcg fá 300 dollara, og þeir
yrðu að borgast undir eins.
Jeg fann að hræðsLn minkaði í mannþyrpíngunni við þetta.
Skipstjóri svaraði í fyrstu cingu, en hugsaði sig um. Mcnn
fóru að stínga saman nefjum um alla þyrpínguna. Sumir voru
hátalaðir og vildu að boðið væri þcgið viðstöðulaust pg pen-
íngunum skotið saman og buðu strax fram sinn skerf, cn aðrir