Bjarki - 28.01.1902, Blaðsíða 3

ur, sem framhjá gakk, hefur tvístrað heilli 'lík-
fylgd. Kínverjár eru ótrúlega forvitnir.
í líkfylgldunum má' sjá margskonar búnínga.
Smádreingir og fátækiíngar eru leigðir til að
fylgja, klæddir f allskyns búníng. Sumir fá í
hendurnar marglitar sólhlýfar, aðrir eru látnir
bera á hálsi eða herðum skildi með gylltu letri.
Sumir bera eftirlíkingar af ýmsum eignum og
munum hins látna. Þett" er brennt við gröf- J
ina, því hinn dauði á að hafa með sjer alla
jafðneska muni sína yfir í annað líf. Við graf-
irnar eru brennd hús, menn og konur úr papp- ■
ír, hestar, gimsteinar, klukkur, skrautgripir o.
s. frv. úr pappfr eða blikki.
Oft mæta menn hinum rauðu brúðkaupstól-
um, sem ætíð eru bornir af þjónum í mjög ’
skrautlegum búníngum. I þessum burðarstól-
um er brúðurin borin heitn til manns sfns.
En ætíð eru þeir lokaðir. Enn einkennilegri
er þó hinn >rauði vagn«, sem konur af keis-
araættinni, eða frá hirðinni, ferðast f um borg-
ina. Við hírðina -er allt kvennfölk eins klætt, i
hvort heldur það eru frændkonur keisarans, eða :
þjónustustúlkur þeirra. l5ær bera al ar Ijósa
terós í hárinu. Allstaðar þar sem þessi vagn !
fer um, hneigja menn sig með mikilli viðhöfn. j
Annars eru vagnarnir f Pekíng yfir höfuð !
mjög ohentugir, Hjólin eru afarþúng og rista
oft djupt ofan f göturnar, af þvf að hvergi er !
steinlagt. Rúmið í vögnuum er mjög óþægi-
legt og þar við bætist, að menn verða að
skríða inn [ þá £ fjórum fótum. En nóg er
af reiðhestum í Pekíng og er lángskemmtileg-
ast að ferðast um borgina á hestsbaki. Asn-
ar fast einnig leigðir til reiðar, en eru aðeins
notaðir aí fátækari hluta fólksins, Burðarstól-
aroir eru að falla úr tísku og úlfaldar eru mest
notaðir sem áburðardýr.
Hús vesturlandaþjóða : Sendiherrahúsin, Sam-
komuhúsið, Veitingahiisið, Bánkinn og tvær
evrópiskar búðir standa f hvirfingu í Sendi-
herragötunni. Plallirnar, sem breski og franski
sendiherrann búa í, eru skrautlegar byggingar
og bata áður verið bústaðir sona eins at
keisurunum. þag er annars ekkert öfundsvert
líf sem sendiherrarnir í Peking lifa. Þegar þeir
hafa reynt að komast í samband við hirðina,
hefur þeim jafnan verið vísað frá og stundum
með hinni mestu ókurteisí. Þeim hefur blátt
áfram verið neitað um aðgáng til keisar-
ans meo ýmis konar viðbárum. Og þegar
þeir loks eftir margra ára veru, hafa feingið
aðgáng, þá hefut keisarinn ekki einu sinni
tekið á móti þe-im í höll sinni, heldur í öðru
hust, sem fyrrum var ven;a að taka z móti
skattskyldugum höfðíngjum-í, tii þess að láta
þá þá vinna hollustueiða. Könur sendiherr-
anna hafa hvorki feingið aðgáng til drottning-
arinpar eða keisaraekkjunnar. 189S var þeim
boðið til keisarahaiiarinnar, en vegna hirð-
siðanna, sem þar tíðkast, urðu þær eftir
hálfan tíma að hverfa burt aftur án þess að
fá að sjá aðra en nokkrar af hirðraeyunum.
Nýársdagurinn er eirii dagurinn, sam sendi-
herrarnir hafa tækifæti tii að koma saman við
ráðgjafa í stjórn þeirri, sem þeir eiga að
sernja við. Sendiherrar Vesturlandaþjóðanna
eru eiginlega alísendis ókunnugir í Peking.
Þeir lifa iitaf fyrir sig og hafa lítið saman við
fbúa Pekings að sœida. Frh.
Bæiarstiórnarfundur var haldinn í fyrradag.
f“ar var sambykkt reglugjörð um notkun hafnar-
bryggju kaupstaðarins. Öll skip, að opnurn bátum
undanskiidum, sem leggjast að bryggjunni til þess
að ferma eóa afferma, taka við eða skila af sjer
pósti eða tarþegum, taka vatn, eða til aðgjörða eða í
öðrum erindum, greiði í hafnarsjóð auk hafnargjalds
3 au. af hverri smálest af stærð skipsins fyrir fyrsta
sóiarhringinn eða styttri tíma, sem þau liggja við
bryggjuna, og 2 au. fyrir hvern sólarhring eða
minni tíma, sem þau liggja þar fram yfir sólarhring.
Skip hafa rjett til að ieggjast að bryggjunni í þeirri
röð sem þau koma; þó verða öll skip að rýma fyrir
skipum hins Sameinaða Gufuskipaljelags. En þar
næst skulu önnur þau skip, sem sigla eftir fast-
ákveðinni fyrirfram auglýstri ferðaáætlun og flytja
póst, hafa rjett til að leggjast að bryggjunni, og
skulu önnur skip rýma fyrir þeim. Skip, sem taka
vatn við bryggjuna, greiða fyrir það 4,au. fyrir
hverja smáiest af stærð skipsins.
Bæjarstjórnin getur þó samið sjerstaklega um
bæði þessi atriði þegar um þau skip er að ræða,
serr fara eftir föstum ferðaæátlunum.
Hafnarnefndin hefur, undir yfirurasjón bæjarstjórn-
ar, alia umsjón með bryggjunni og skipar fastan
mann, sem daglega hefur eftirlit með henni.
Reglugjörðin giidir til 31. des. 1902.
í hafnarnefnd voru kosnir T. L. Imsland kaupm.
og Eyólfur Jónsson bæjarfulltrúi,
Fáta-krafulltrúar yfirstandandi ár voru kosnir
bæjarfulltrúarnir E. Th. Hallgrímsson og St. Th.
Jónsson.
Samþykkt var með öllum atkvæðum, að bærinn
tæki að sjer, samkv. leyfi landshöfðingja, ábyrgð á
landssjóðsláni A. E Bergs sútara, 5000 kr.
Bæjarstjórnin leigði kaupmönnunum St. Th. Jóns-
syni og Sig. Johansen efsta hólfið niðri af íshúsi
hafnarsjóðsins til eins árs fyrir 50 kr. ársleigu.
Bæjarstjórnin samþykkti að ábyrgjast 500 kr. ián
handa Haraldi Guðmundssyni í Firði til aá endur-
byggia bæ' sinn.
Sig. Johansen bæjarfulltrúi lagði fram tillögur um
breytingar á fýrirkomulagi barnaskólans á Fjarðar-
öldu. Var 5 marina nefnd kosin til aá íhuga mál-
ið : Jóh. Jóhannesson sýslura., Sig, Johansen, Tr. Guð-
mundsson, sr. Björn Rorláksson og Lárus Tómasson.
Hvöt heitir nýtt bindindisblað, sem farið er að
koma út hjer á Seyðisfirði. Ritstjórinn er Jón
Jónsson læknir á Vopnafirði. Blaðið fæst eingaungu
við bindindismál og á sjerstaklega að vera málgagn
Umdæmisstúku Austurlands af I. O. G. T.
Veðrið. Et'tir illviðrabálkinn framan af þessum
mánuði kom góðviðrakafii um mtðjan mánuðinn, svo
að snjó leysti aá mestu. En nú fyrir helgina, á
föstudaginn. spilltist tíðin aftur, gerði hríð með miklu
frosti og stormum. Frost hafa verið á daginn
10—13 stig R. í dag er kyrrt og bjart, en írosti-
hæð hin sama og áður.
Skólamál Vestur-isíeadíriga, í haust var skýrt
frá því hjer í blaðinu, að sett hefði verið á stofn
kennaraembætti í íslenskum fræðum við einn af
stærstu háskólunum í Winnipeg. Kennari var
kjörinn sr. Fr. Bergmann. En eftir síðustu fregnuni
sem híngað hafa borist að vestan, gat kennsfati
ekki byrjað í haust Vegna þess, hve fáir nemendur
sóttu um hana. Síra Friðrik ferðaðist því í haust
um ýmsar bygðir íslendínga til þess að lýsa fyrir
þeim skólanum og hvetja menn til að nota hann.
Neðanmálssagan.
—o^-
Höf. þessa ævintýris, Adelbert von Camisso, cr
franskur að ætt, fæddur 1781. 15 ára gamall fluttist
hann til þýskalauíls og fjekk síðar embætti sem
grasafræðíngur við jurtagarðinn í Berlín. Hann dó
1838, Hann er einn í hinum svokallaða »rómantíska«
skáldaskóla. Eftir hann liggur töluvert af Ijóðum,
Sagan af Pjetri Píslarkrák, — 2.
12
kom ekki aftur til eigandans Jeg starði á mann-
inn og gat ekki skilið, hverr.ig jafnstór kíkir
hefði getað komið upp úr jafnlitlum vasa. En eing-
inn annar virtist taka eftir þessu og yfir höfuð skiftu
menn sjer ekki fremur af manninumí gráa frakk-
anum, en af mjer.
Nú komu fram ávextir frá öllum álfum heimsins
og voiu bornir um í dýrindis skálum. Herra John
var hmn vingjarnlegasti og gestrisnasti. Harin sneri
nú í annað sinn j sínu til mín og sagðl: »Ger-
ið jijer svo vel að fá yður ávexti; þjer munið ekki
hafa haft mikið af þesskonar á sjóferðinni.< Jeg
hneigði mig til samþykkis, en hann sá það ekki,
því hann var unflir eins byrjaður að tala aftur við
hina.
Nú lángaði hópinn til að setjast niður utan í hæð-
mni, þa,- sem útsj^nin var fegurst yfir landið, en
jöiðin var SVo Vot að það var ekki hægt. Þá sagði
einn í hópnunii ag hjer ættu menn að hafa tyrk-
neskt teppi til að breiða út og sitja á. Hann hafði
ekki fyr sleppt orðinu, en maðurinn í gráa frakkan-
um stakk hendinni í vasann, dró upp úr honum
13
gullsaumað, tyrkneskt teppi og rjetti frá sjer með
mestu auðmýkt. í’jónarnir tóku við því, eins og
ekkert væri um að vera, og breiddu það þar sem
sagt hafði verið fyrir. Allur hópurinn settist niður
á teppið. Jeg leit hræddur ýmist á manninn, á vas-
ann, eða teppi.ð. f“að var yfir 20 áinir á leingd og
10 á breidd. Jeg neri augun og vissi ekki, hvað
jeg átti að hugsa um alit þetta, einkum þar sera
einginn annar en jeg virtist undrast þetta hið
minnsta.
Mig lángaði til að vita eitthvað nánar rlm þennan
mann og hugsaði mjer að spyrja, hver hann væri,
en vissi ekki til hvers jeg ætti að snúa mjer, því
jeg var nærri því enn hræddari við þjónana .en
herramennina, sem þeir þjónuðu. Loks herti jeg
upp hugann og gekk til úngs manns, sem mjer
sýndist ekki eins reigingslegur og hinir og oft hafði
staðið einn sjer. Jeg bað hann stamandi að segja
mjer, hver þessi greiðvikni maður þarna í gráu fót-
unum væri. — »Hann, sem lítur út eins og þráðar-
endi, sem er nýslitinn úr náiarauganu ?« —»Já,
hann, sem þarna stendur einn sjer — «, »Jegþekki
hann ekki«, svaraði úrigi maðurinn, sneri sjer frá
14
mjer, eins og til að komast hjá frekari spurníngum
og fór að tala við hina.
Sólin fór nú að skína og hitinn varð svo mikill
að kvennfólkið tók að kvarta. Fanný sneri sjer þá
til grákl cdda mannsins, sem einginn hafði ávarpaí
fyr, og spurði hann blátt áfram og kæringarlaust,
hvort hann hefði ekki hjá sjer tjald. Hann hneigði
sig, eins og hann hefði orðið fyrir óverðskuldaðri
æru, stakk Aendinni ofaní vasann og jdró uppúr
honum tjalddúk, álmur, streingi, hæk, Fstuttu máli
allt sem*heyrir til skrautlegu og fullkomnu tjaldi.
Karlmennirnir þöndu það út og það nAði átyfir atlt
teppið -— og einginn virtist undrast þetta hið
minnsta.
Mjer var fyrir laungu nóg boðið; jeg var orðian
skelkaður; en jeg varð það þó fyrst alvarlega þegar
jeg sá, að hann samkvæmt næstu ósk frá hópnum
dróg uppúr vasa sínum þrjá reiðhesta, jeg segi þjer
satt, þrjá fallega, stóra hesta með öllum rciétígjum
— hugsaðu þjer! þrjá söðlaða hesta uppúr sama
vasanum scm hann áður hafði dregið uppúr papp-
öskjur, kíkir, 20 álna lángt teppi og jafnstórt tjald
með öllu sem því tilheyrir. Ef jeg ekki biði þjer