Bjarki - 11.02.1902, Blaðsíða 3
3
*
sýndi þeim það virðingarriierld að heilsa uppá
þá frá götunni um leið og hún fór framhjá.
Aður hafði hún gefið út þanri boðskap, að þeg-
ar hirðin væri komin tii Peking, skyldi ríkja
friður og sátt milli sín og sendiherranha; hún,
ætlaði að bjóða til sín konum þeirra og keis-
arinn skyldi fremvegis taka á móti sendiherr-
unum í aðalmóttökusal sínum, þar sem hann
tekur á móti meðlimum ríkisráðsins og hinum
æðsta Kinverska aðli.
Búar. Smáorustur eru enn öðru hvoru
r»íI5i Einglendinga og Búa* í Suður-Afríku. Nú
sem stendur lítur þó friðvænlegár út en áður
og er farið að ta'la um sættir og friðarsamn-
inga.
Rosebery lávarður hjelt ig. des. síðastl. rreðu
í Chesterfield um Búaófriðínn og hefur verið
mikið um hana talað. Hann fellst ekki á skoð-
anir Chamberlain á ófriðnum og er ekki held-
ur samþykkur öllum aðgerðum Kitcheners í
stríðinu. í’ó er ekki svo að skilja, að hann
fordæmi stríðið í sjálfu sjer, eða vilji að Bret-
láti í nokkru sinn hlut. En hann sagði að
æskilegast væri að nú þegar yrði farið að ræða
um friðarsamninga. Þó sagði hann að breska
stjórnin gæti að sinni ætlun ekki átt uppcökin
til þeirra sámninga, en ef einhver tilboð kæmu
frá fyrverandi stjórn Transwaals, Kryger og
nánustu fylgismönnum hans, sém hægt vœri
að byggja á friðarsamninga, þá ætti bi eska
stjórnin að taka þeim tilboðum vel.
Kryger hefur allt til þessa þverneitað, að
Búar geingju að nokkrum friðarkostum, sem
ekki ákvæðu, að Transwaal yrði með öllu ó-
háð ríki. Chamberláin hefur aftur á móti oft
sagt, að Búar yrðu að gcfa sig að öllu leyti á
iiáðir Breta, ef friður ætti að fást. Nú er
sagt Kryger viiji bjóða, að falla frá kröfunni \
um algert sjáífstæði fyrir Trenswaal, ef breska |
stjórnin falli frá þeirri kröfu, að Búar skuli j
skilmálalaust gángi á náðir Breta. Margir af [
íorgángsmönnum Búa bæði hjer f Evrópu og í j
Suður-Afrfku viija nú gjarnan að friður komist
á, aðeins ef Bretar fáist til að falla frá þessari
kröfu, Hinsvegar er það yíst, að Bretar æskja
einnig friðar og ræða Rosberys lávarðar hefur
jnælst vel fyrir á Eingiandi. Sagt er að surn-
ir af ráðgjöfunum í ráðaneytinu, sém nú situr
að völdum, vilji janfnvel bjóða Búum sæmileg
friðarkjör.
Cha.mberla.in, I0 f. m. var undir fyrstu
nmra;ðu fjárlaganir: í pj'ska þinginu meðal
annars luirTnst á Búaófrfðinn og "sagði þá einn
þingmanna, Liebermann von Sönnerberg, að
hin þyska þjóð skoðaði Chamberlain upphafs-
mann ófriðarins og því einnig sem »hinn arg-
asta níðing á guðs grænni jörð.* Forseti
veitti rœðumanni áminnihg og kvað alls ósæmi-
legt að svo væri talað í þinginu um ráðherra
hjá þjóð, scm væri vinveitt Þvskalandi. Ræðu-
maður kvaðst beygja sig fyrir áminning for-
seta, en bætti þó gráu ofan á svart með því
að svívirða allari breska herinn, kvað hann
mestmegn-is samsettan af sræningjum og þjófa-
pakki.c Ríkiskanslafiri, Bylakv greifi, tók þá til
má!s og mótmælti harðlega þeim Svívirðingar-
orðum sem sem fram hefðu komið í þinginu
bæði um Chamherlain og enska herinn og óskaði
að vinfeingi mætti sem leingst haldast milli
í’jóðverja og Breta.
Georg Brandes. Mikill meirihluti kenn-
aranna við háskólann í Khöfn sneri sjer í vet-
ur til hins nýa kennslumálaráðherra með þá
tillögu, að stofnað yrði við háskóíann auka-
kennaraembæti handa dr. Georg Brandes. I’eir
ætluðust til að.hann feingi laun eins og hver
annar kennari við háskólann, þeirra sem best
eru launaðir, án þess þó að á honum bvíldi
nokkur skylda til að halda fyrirlestra, fremur
en hann sjáiiur vildi. Kenslumáiaráðgjafinn
breytti þó þessu og lagði til, að þingið veitti
Brandes 6000 kr, til vísindalegra starta eftir I
eigin vali.
j
Vestindiaeyjar. Það eru nú ö!l Hkindi til
að samníngur takist innari skatnms milli Dana
og Bandamanna um kaup á Vestindíaeyjanum.
Margir Danir hafa þó á móti sölunni og stend-
ur nú hörð blaðadeila um málið, en nýa stjórn-
iti vil! selja.
Brjef til ráðherra íslands.
/ —o—
Framkvæmdanefnd frátnforaflokksins í Reykja-
vík, þeir Björn Jónsson ritstjóri, Björn Kristj-
ánsson alþm., sr. Jens Pálsson prófastur, Kr.
Jónsson yfirdómari og Skúli Thoroddsen rit-
stjóri, sendu 6. des. siðastl., fyrir hönd alls
framfaraflokksins,, ráðgjafa I.-dands brjef um
stjórnarskrármálið. Þeir skýra þar frá, hvr:t
fyrirkomulag á stjórnarskipuninni sá flokkur
telji æikilégast og fara þess á leit við
ráðgjafann, að lagt verði fyrir þingið að sumri
af stjórnarinnar hálfu frumvarp fil stjórnar-
skrárbreytingar, er í aðalatriðunum hefði að
geyma þessi fyrirmæli:
»1. Sett sje á stofn í Reykjavík lands-
stjórn, er skipuð sje landstjóra og einum ráð-
gjafa eða fleirum, og komi í stað þeirrar em-
bættaskipunar, er þar hefur verið að undan-
förnu.
2. Landstjóri, sem ber aðeins ábyrgð fyrir
konúngi og er skipaður af honum, staðfestir 1'
konúngs nafni öll almenn lög frá alþingi, veitir
embætti o s. frv.«
3- Landstjórinn skipar ráðgjafa sinn (eða
sína) og bera þeir ábyrgð fyrir alþingi.c
í’ctta brjef er í heilu lagi prentað í blöðum
framfaraflokksins á Suðurlandi, ísafold, Fjall-
konunni og Þjóðviljanum. En Þjóðólfur tekur
þessu með ópi og íllum látum, en kveðst þó
fyiir sitt leyti helst kjósa landstjórafyrirkomu-
lagið.
Eins og getið er um í síðasta blaði, hefur
ráðgjafinn ekki viljað fallast á þessar tillögur.
ís er nú hjer útifyrir og fjörðurinn fullur inn
að miðju. Maður, sem kom í fyrradag frá
Brimnesi, yst við fjörðinn, segir ísinn þjettan
og hvergi sjást útyfir hann. Fyrir helginavoru
stöðugar hríðar og dimmviðri, en í gær bjart
veður með stormi og 7 st. frosti R.
»Egill« er ekki kominn að norðan, og má
teija víst, að hann sja þar einhverstaðar inni-
iuktur af ísnum.
oooooooeooettooooe'cö'o 000000000 00 g-
^jndirsængurfidur kaupir Árni Jóhanns-
son fyrir penínga.
22
•ujtt í hana roeð meiri og meiri ákafa, Jíángað tiljeg
hnje máttlaus niður og veltist um í gullinu. Á þenn-
«n hátt leið dagurinn og kvöldið;jeg harðlæsti dyr-
unum og loks sofnaði jeg í gullhrúgunni.
I’á dreymdi mig þig; mjer fannst jeg standa bak-
við glerhurðina á litla herberginu þínu og sjá þig
sitja við borðið með beinagrind og þurrar jurtir
fyrir frarnan þig. Á borðinu lá Haller, Humbolt og
Linné og á legubekknum eitt bindi af Goethe og
»Töfrabaugurinn<. jeg horfði leingi á þig, leit svo
innanum stofuna og aftur á þig, en þú hreyfðir
þig ekki, þú drógst ekki andann, þú varst dauður.
Jeg vaknaði. Úrið mitt stóð, en mjer virtist ekki
mundi vera framorðið. Jeg var allur eins og lurkum
laminn og þar á ofan þreyttur og svángur; jeg
hafði ekki smakkað mat frá því um morguninn
•laginn áður. Jeg sparkaði gullinu, sem mjer kvöldinu
áður hafði þótt svo vænt um, með ergelsi frá mjer
°g fannst jeg nú ekkert hafa með það að gera. En
okki mátti þaðyliggja þarna. Mjer datt í hug, hvort
Pýngjan mundi ekki taka við því aftur, en það reynd-
«t ekki svo. Einginn. af gluggum mínum snejri út
að sjónum. Jeg varð að hafa fyrir að bera alla gull-
23
hrúguna inn í skáp, scm stáð í horninu á cinu af
herbergjunum, og fela það þar. Jeg Ijet aðeiss
nokkrar handfyllir Iiggja eftir. Pegar jeg var búinn
að þessu. kastaði jeg mjer dauðþreyttur niður í hæg-
indastól og beið eftir að fólkið i húsinu færi að
korna á fætur. Jeg bað um mat hið fyrsta scm
unt væri og gerði boð eftir veitíngamanninum.
Fegar hann kom talaði jeg við hann um veru mína
þar framvegis. Hann benti mjer á, að hahla mjcr
mest til eins af þjónunum, sem Bendel hjet, enda
geðjaðist mjer strax vel að þeim manni. Og það er
hann, sem alltaf síðan heíur fylgt mjer með trygð
og trúmensku í sorgum og hörmúngum lífsins og
hjálpað mjer til að bera óhamingju mína. Jeg bjeit
mig ailan daginn inni í herbergjum mínurn og sendi
eftir skóstniðum, skröddurum óg kaupmönnum. Jeg
keyfti einkum mjög mikið af gimsteinum og dýr-
gripurn, til þess að losa mig við sem mest at gull-
ijiu. En mjer fannst samt sem áður aldrei ætla að
sjá á gullhrúgunni:
En nýcr.leið ilia. Jeg þorði ekki að stíga fæti
.minum útfyrir.dyrnar á dagini), og á kvöldin Ijet
jeg kveykja á 46 vaxkertum og raða þeim hring-
24
inn í kring í leigusal minum; fyr, en það var búið
þorði jeg ekki að koma fram í Ijósbirtuna. í‘að
sem farið hafði milli mín og skóladreingjanna fór
aldrei úr huga mínum. Fó hugsaði jeg mjer að-
fierða upp hugann og reyna enn almenníngsálitið.
Um þetta leiti var túnglskin á nóttum. Seint um
kvöld eitt kastaði jeg yfir mig víðri kápu, þrýsti
hattinum fast otan á ennið og laumaðist út úrhús-
inu skjálfandi eins og glæpamaður. Fyrst þræddi
jeg skugga hússins, en á afviknum stað sneri jeg
út úr honum og út í túnglskinið, fastráðinn f að
taka á móti dómi mínum af þeim sem framhjá
geingju.
Hh’fðu mjer, kæri vinur, við að rifja upp allarj
þær kvalir sem jeg tók út. Kvenfólkið ijet oft í
ljósi meðaumkun með mjer og það kvaldi mig ekk
minna, en hæðni únglinganna og fyrirlitning hinna
fullorðnu manna, einkum þeirra sem voru stórir og
feitir og sjálfir köstuðu frá sjer breiðum skuggum.
ting, falleg stúlka, sem gekk með foreldrum sínum,
leit snöggvast á mig meðan jeg gekk framhjá, en
þau horfðu niður á götuna. . I-Iún varð auðsjáanlega
hrædd þegar hún sá að jeg var skuggalaus, huldi