Bjarki - 14.02.1902, Síða 3

síað með fjárglæframenn hjá öllum þjóðum ekki
síður en hjá Islendingum.
Jeg skal taka það fram, að jeg ber alls eng-
an óvildarhug til þessara stórvirku veiðimanna,
hvalveiðaranna, því þeir eru í allann máta
mjög heiðarlegir menn og vinsælir, sem rjetta
mörgum fátœkling hjálparh jnd, kýnna sig al-
staðar mjög vel og bera mikinn hluta af
sveitarútsvörum, þar sem þeir hafa aðsetur, og
borga stórfje í landsjóð at atvinnu s'nni.
Bcnedikt Sveinsson.
Leiðrjetting:.
—o—
í 46. tölubl. Bjarka stendur grein mcð fyrirsögn-
inni »PóstafgreiðsIan á Vopnafirði. Óþolandi athæfi.«
feg jiykist vita, að jeg muni vera maður sá, sem
ritstjórinn kveðst hafa söguna eftir, og vil þvíleyfa)
mjer að leiðrjetta hana.
Jeg kom ekki á Vopnafjörð frá því jeg frjetti að
blöðin hefðu verið höggvin sundur, og þángaðtiljeg
átti tal við ritstjórann og hafði alls ekki átt tal við
við nokkurn mann af Vopnafirði um þetta. En or-
sökin til þess, að þessi saga barst út var sú, að menn
hjer úr sveitinni og austan úr Hlíð voru staddir í
búð Ólafs Davíðssonar og sáu 14 ára garalan dreing,
sem er við afhendingu þar í búðinni, vera að leika
sjer að því að höggva sundur blaðastránga, og sögðu
þeir, að jeg hefði átt sumt af blöðunum. Með
þessum mönnum barst sagan híngað og austur í
Hlíð, og þaðan mun hún hafa borist á Seyðis-
íjðrð.
Skömmu síðar fór jeg á Seyðisfjörð. Barst þetta
bá í tai með okkur Þorsteini ritstjóra Gíslasyni,
því jeg var að krefja hann um Bjarka, sem mig 1
vantaði. Sagði jeg honum söguna, eins og jeg hef
í;agt hana hjer, því annað hafði jeg þá ekki heyrt
inn þetta. Ritstj. hvatti mig til að kæra yfir þessu,
en jeg tók því fjærri, því jeg kvaðst vita með vissu,
að slíkt væri ekki gert með vilja og vitund þ)óst-
afgreiðslumannsins, en kæra mundi jeg yfir þessu
athæfi piltsins, þá er jeg fyndi Ólaf Davíðsson.
Daginn eftir segir ritstjórinn mjer, að hann væri
búinn að skrifa um þetta í Bjarka. Jcg snerist ílla
við því og sagðist alls ekki vilja að þessu væri
hreyft opinberlega, síst áður en jeg væri búinn að
tala um það. við póstafgreiðslumanninn og vita,
hvernig hann snerist við því. En daginn cftir
•íið jeg fór af Seyðisfirði kemtir Bjarki út með þessa
sögu.
Pegar jeg hitti Ólaf Davíðsson næst, sagði jeg
honum frá blaðahögginu. Kom þá að því er mig
grunaði, að hann vissi alls ekki um þetta, — enda
hcf jcg sannfrjctt síðar,, að cirginr. hcimamaður var
í búðinni, nema pilturinn, þegar hann hjó blöðin —
Áminnti hann piltinn þá svo alvarlega, að mjer þvk-
ir ólíklegt að hann leiki slíkt attur.
Fagrada! 10. jan. 1902
(iuðm. Jónsson.
riovsfaarú. Reykvíkingar og ilatntirómgar hata
sent stjórninni áskorun og beðið um að kaft. A. P.
Hovgaard verði látin halda áfram næsta ár stjórn
varðskipsins hjer við land.
Barnaveiki (difteritis) er nú kominn upp aftur
hjer í bænum og er eftir skvrslu hjeraðslæknisins í
þcssum húsum : L, J. ímslands, Stefáns Th. Jóns-
sonar, Jóhanns Sigurðssonar.
A þriðjudagsnóttina missti L. Imsland verslunar-
stjóri ýngsta barn sitt, Guðrúnu Pálínu, rúmlega
ársgamla úr þessari veiki.
Dáin er í desmber síðastl. frú Níelsína Tómasdóttir
Holm, kona C. Holms kaupmanns á Grafarósi en
systir Lárusar S. Tómassonar bókasala hjer á Seyð-
isfirði. Hún dó úr brjóstmeini.
Grímuball fjölsótt var haldið hjer (Bindindishúsinu
i fyrrakvöld. Fyrir því gekkst Bindindisfjelag
Seyðisfjarðar.
TrúiofuD eru hjer í bænum EIís Jónsson verslunar-
maður og Guðlaug Wiium, ekkja Snorra Wiium pötit-
unarstjóra.
Skarlatssóttin cr hjá Böðvari Stefánssyni og
Sigurði Pálssyni.
Kaldárbrúin í Jökulsárhlíð, sem var bygð í hitti-
fyrra, eyðilagðist í hríðabálkinum seinast af snjó-
þýngslum og veðrum.
Isinn. Honum hefur þokað frá nú síðustu dag-
ana, svo að fjörðurinn og fióinn eru nú íslausir.
Korðanvið Borgarfjörð hafði ísinn verið landfastur og
maður, sem kom úr Fáskrúðsfirði á miðvikudaginn,
sagði ís þar í firðinum.
Aukaútsvör i Msóafjaröarhreppi 1901.
Hjer eru þeir taldir er gjalda 15 kr. í útsvar og
þar yfir:
H. Elleffsen Asknesi 1300 kr. Konráð kaupmaður
Hjálmarsson 175 kr. Vilhjálmur Hjálmarsson Brekku
75. kr. L. Rogde Asknesi 41 kr. Síra Porsteinn
Halklórsson Þinghól 35 kr. Pórunn Pálsdóttir Hest-
eyri 33 kr. Sigurjón Porgrímsson Eldleysu 22 kr.
Katrín Sveinsdóttir Firði 17 kr. Sveinn Ólafsson
Firði 15 kr. Gunnar Jónsson Holti 15 kr,
Möríandinn i Khöfn
—o—
Einhver af flokksmönnutn þeirra Finns og
Boga í Khöfn hefur nú látið í Austra 10 þ.
m. útdrátt úr umræðunum um sjálfstjórnarmál
okkar á stúdentafundinum í Khöfn 30 nóv. í
haust. Bjarki hefur tyrir laungu getið hins
helsta sem gerðist á þessum fundi. Dr. Val-
týr hjelt þar fram, eins og við stjórnina, líku
fyrirkomulagi og farið er fram á í frumv. frá
'89, en sýndi fram á, að Islendíngar tækju ekki
við undivtylluráðgjafa í Rvík, sem ráðaneytis-
formaðurinn, eða einhver annar af dönsku ráð-
gjöfunum, ætti að hafa ettirlit með. En því
íyrirkomulagi var haldið fram af dönskum stjórn-
málamönnum, sem á fundinum töluðu, og eins
landa okkar, Finni prófessor Jónssyni. Þó vildi
hinn síðastnefndi einnig helst frumv. frá '89,
ef það feingist.
það sem haft er eftir Dr. Valtý í Austra er
auðvitað allt meir eða piinna ránghermt. Skamm-
irnar í greininni eru helst til barnalegar og
auðsjáanlega skrifaðar af einhverri meir en
lítilli Danasleikju. Einn af íslensku ræðumönn-
unum úr mótflokki Valtýs hefur líka, að því
er útdrátturinn í Austra segir, þakkað dönsku
ræðumönnunum »hjartanlega« fyrir tillögur
Jreirra um undirtylluráðgjafann, vafalanst hina
verstu tillögu okkur til handa sem enn hefur
komið fram í málinu.
Broslegt er að lesa í Austra um álit það sem
dr. Valtýr á að hafa aflað sjer meðal > Dana á
fundi þessum, einkum þar sem Austri er nýbúinn
að flytja grein, úr dönsku blaði, sem hann þakk-
aði fyrir berhöfðaður og á hnjánum, en sem
28
i l-Ivað varstu að hugsa,« æfti jegupp, »þetta er
Tnaðurinnb—í>ávareit)s og skýlu væri lyít frá augum
hans. »Já, það hefur verið hann, — hann og einginn
■annar!« hrópaðiBendel; »og jeg svona biindaður, svona
heimskur jað þekkja hann ekki. Jeg hef brugðist
húsbónda mínumU
Hann fúr að gráta og ásakaði sig svo harðlega,
að jeg kenndi í brjósti um hann. Jeg fór að reyna
að fiugga hann og fullvissaði hann urn, að jeg hefði
óbilandi traust á trúmennsku hans. Svo sendi jeg
hann niður að höfninni til þess að spyrjast þar fyrir
unr manninn. En þennnn morgun höfðu mörg skip
lagt út, sem beðið höfðu byrjar, og sum á leið til
annara heimsálfa; grái maðurinn var horfina spor-
laust eins og skuggi.
III.
Hvað gagna vængir þeim sem fjötraður er með
Járnhlekkjum ? Ilann hefur þeirra eingin not, en
,!nnur því sárar til fjötranna. Jeg lá eins og P'áfnir
29
á guliinu, útiluktur frá öllum mannlegum fjelags-
skap. En hjarta mitt hjekk nú ekki við gullið, jeg
bölfaði þvf af því að jeg fann, að fyrir þess skuld
vat jeg útilokaður frá lífinu. Jeg geymdi leyndar-
málið hjá sjálfum mjer, en jeg óttaðist jafnve! hinn
lítilfjörlegasta af jjönum minum og öfundaði hann
líka; því hann kastaði frá sjer skugga og þorði að
koma fram í sólskinið. Einmana og óánægður sat
jeg dag og nótt í herbcrgi mínu, og sorgin nagaði
sál mína.
Og fyrir augum mjer hafði jeg annan mann, sem
líka jrjáðist stöðugt af sorg. Bendel, minn tryggi
vinur, gat ekki fyrirgefið sjálfum sjer, aðhann hefði
brugðist trausti mínu og ekki þekkt manninn, sem
hann var sendur til að leíta eftir. En jeg gafhon-
um einga sök á þessu; mjer virtist þetta atvik enn
benda á, að hinn ókunni maður væri annars cðlis en
fólk er flcst.
Til þcss að iáta cinskis ófreistað) sendi jeg Bendel
einu sinni með dýrindis demantshríng til frægasta
málara bæjarins og bauð honum að heimsækja mig.
Ilann kom og jeg ljet þjóna mína fara út, lokaði dyrun-
um, settist við hlið hans, hrósaði málverkum hans og
3°
harkaði svo af mjer að koma t'ram með erindið, cn
Ijet hann i'yrst lofa mjer því hátíðlega, að hann skyldi
vcrða þögull sem gröfin.
»Herra prófessor,« sagði jcg, »getið þjer ekki
málað skugga handa manni, sem á mjög hörmulcgan
hátt hefur misst skuggann sinn?« — — — »fjer
munuð eiga við slagskugga?« spurði hann. »já, ein-
mitt það,« svaraði jeg. »En, hvernig í ósköpunum
fór hann að missa skuggann sinn ?« spurðí hann aft-
ur. »Hvernig -—« svaraði jeg« — það skiftir nú
ekki rniklu; en svo mikið get jeg þó sagt yður,«
og jeg bjó til ósvífna lygasögu: » — Hann var á
ferð í Rússlandi í fyrravetur, og einu sinni, í grimmdar-
frosti, fraus skugginn hans við jörðina og hann gat
ekki losað hann aftur.«
Prófessorinn svaraði: »Jeg get ekki málað öðru-
vísi skugga en svo, að maðurinn missti hann hve
lítið sem hann hreifði sig — einkum þegar um
þann mann er að ræða sem hinn meðfæddi skuggi
hjekk ekki fastar við en saga yðar sýnir. Sá mað-
ur sem eingan skugga hefur ætti ekki að gánga í
sólskini, það er skynsamlegast og vissast.« Ilann
stóð á fætur og gekk út, en leit um leið svo hvasst