Bjarki - 27.02.1902, Blaðsíða 1

t»n*w Hf'IXVíKM.
VII, 8.
Eitt blað á viku. Verð árg. 3 kr.
borgist fyrir 1. júlí, (erlendis 4 kr
borgist fyrirfram).
Seyðisfirði, 27. febr.
Uppsögn skr ifleg, ógild nema komin
sje til útg. fyrir i. okt. og kaupandi
sje þá skuldlaus við blaðið.
1902.
F
yrirlestur
síðdegis. Allir inn
í bindindishúsinu á
sunnudaginn kl. 5
boðnir. D. Östlund.
ylugiysíng.
Samkvæmt áskorun frá kaupmanni Sig. Jo-
hansen var haldinn fundur 18. þ. m. af hlut-
höfum í íshúsinu, sem keypt var á Garðars-
uppboðinu.
Á fundinum mætti roeirihluti hluthafa, og
var þar ákveðið að reglulegan aðalfund skyldi
halda io. Mars n. k kl. 12 á hádegi á Hótel
Seyðisfjord, þar sem gjört verði út um það,
hvenær húsin skulu rifin niður og hvernig ráð-
stafa eigi viðnum:
Samkvæmt þessu er hjer með skorað á alla
hluthafa að mæta á fundi þessum á tilteknum
stað og tíma.
Seyðisfirði 21. febr. 1932.
St Th Jónsson. Jóh Vígfússon
Þórarinn Guðmuridsson.
KONÚNGSBOÐSKAPURINN.
UNDIRTEKTIR BLAÐANNA.
— o—-
Eftir blöðunum að dæma virðast menn nú
einmála um það úr báðíim flokkum, að taka
tillögum stjórnarinnar: ráðgjafa búsettum í
Reykjavík með þvi' fyrirkomulagi sem gert er
ráð fyrir í greininni í »Dannebrog< 12. f. m.
sem þýdd var hjer í blaðinu. Öll sunnlensku
blöðin eru samdóma um þetta. Til vestfirsku
blaðanna er konúngsboðskapurinn ekki kominn
þegar póstur sá, sem enn er hingað kominn,
fer þaðan. Norðlensku blöðin bæði fylgja
þcssu.
Samkomulugsnefndin á Akureyri hefur fallið
frá fyrri tillögum sínum, eins og Bjarki gat
til, eftir að henni barst konúngsboðskapurinn.
í ávarpi, sem hún hefur gefið út og prentað
er í »Norðurlandi,« segir hún svo:
»Eftir síðustu fregnum frá Kaupmannahöfn
var full ástæða til að ætla að ráðgjafabúset-
unni mundi fylgja sjerstakt eftirlit af hendi
ráðaneytisins danska og ráðgjafi vor því verða
að ýmsu leyti alltaf háður því eftirliti. Kon-
úngsboðskapurinn cr því óvænt gleðiefni fyrir
oss Islendinga og væntum vjcr því, að allir
Islendingar muni nú verða á eitt mál sáttir
um að taka því fegins hendi, að fá ráð-
gjafa, jafn-rjettháan öðrum ráðgjöfum, fcú-
settan í Reykjavík.
Um þetta virðist oss einginn ágreir.ingur
€igi að vera, eða geti orðið meðal Islendinga
og því fremur er ástæða til þess að vænta
þess, að allir verði á eitt mál sáttir,
þar sem það er beinh'nis tilætlunin, að
ráðgjafinn beygi sig fyrir þjóðræðinu . . .»
o. s. frv.
Síðar í greininni segir:
» . . . sjáum vjer ekki til neins fyrir Is-
lendinga að hefja baráttu til þess að fá land-
sjóra með ráðgjöfum hjer á iandi, því um það
atriði liggur nú fyrir skýlaus neitun frá stjórn-
inni. Væri þeirri baráttu haldið uppi, þá yrði
þjóðin að hafna því fyrirkomulagi sem nú býðst
og geymir í sjer stórar umbætur á núverandi
ástandi og lángt til fullnægir hinum ýtrustu
kröfum, sem gerðar hafa verið-«
Þar sem ailir eru nú samdóma um aðalat-
riðið, samdóma um það fyrirkomulag sem val-
ið skuli, og því er heitið staðfestingu af stjórn-
inni, þá virðist svo sem þrætumálinu ætti þar
með að vera lokið. Framfaraflokkurinn má
vera vel ánægður með sigurinn, bæði á alþingi
í sumar og hjá stjórninni nú. Og þó mót-
stöðuflokkurinn sje nú, móti betri vitund, að
reyna að eigna sjer mestan þátt í úrslitunum
og klóra yfir fyrra meðhald sitt með undir-
tylluráðgjafanum, þá er óþarfi að fást stórlega
um það. Höfuðatriðið er að vinna sigurinn, en
ekki hitt, að auðmýkja þann sem sigraður er.
þó ættu fæstir af þeim sem voru móti stjórn-
arbótinni á síðasta þingi að verða endurkosnir.
Þeir virðast margir hverjir vera svo gramir og
úrillir enn, að óvíst er hvað þeir kynnu fyrir
að taka, ef þeir hefðu ráðin.
SMÁPISTLAR.
Eftir Dr. X.
—o—
1. AFLEQGIÐ LYQAR OO TALIÐ SANNLEIKA.
Ef þjer hyggið að þá fyrst skuli segja sann-
leikann afdráttarlausan, þegar búið sje að finna
gallalausa skýringu alls þess, sem mannssálin
þráir að vita, Og setja hana í stað hinna gömlu
ellihrumu trúarkenninga— þá má hiklaust bíða
til eilífðar. Engin kenning hefur orðið til og
náð þroska, fyr en aðalatriðunum hefur verið
haldið djarfmannlega fram þvert ofan í ráðandi
og ríkjandi skoðanir samtímismanna.
Reis þú nýja húsið fyr en þú rífur hið gamla
niður, segja menn, en gleyma því, að ómögu-
legt er að byggja það á sama staðnum nema
rífa gamla hreysið. Hvernig er hugsanlegt að
menn aðhyllist nýjar kenningar, ef aldrei hefur
verið rótað við gildi gömlu kreddanna og ef
þær fylla huga mannsins, svo hann einga breyt-
ingu þráir. Sannleikurinn verður eigi sagður
nema lýgin sje sakfelld um Ieið. Það væri að
vísu ánægjulegast að bera aðeins sannleikanum
vitni og lofa lýginni að rotna sundur óhræðri,
en því miður er slíkt oftast óframkvæmanlcgt
þegar til þess kemur. Þjer er velkomið að
hafa þessar skoðanir sjálfur, en 1' öllum bæn-
um, láttu ekki bötn og fáfróða heyra slíkt. —
Oft má satt kyrt satt liggja. Þetta er annað
viðkvæðið hjá þeim, sem einga meiningu þora
að hafa, en ráðið er óviturlegt og væri aðeins
til þess að styðja að vexti og viðgángi nýrrar
heimsku og hjátúar. Ef hin komandi trúar-
brögð eiga að fullnægja öllum sálum, fróðum
sem fáfróðum, þá verða þau að byggjast á
hinni dýpstu lotningu fyrir því sem í raun og
veru e r, lotningu fyrir sannleikanum.
Margt er nauðsynlegt, en eitt er nauðtynleg-
ast, og það er að þræða djarfmannlega og
krókalaust veg sannleikans og hafna algjörlega
öllum þessum millivegum, sem orðnir eru
hverjum manni viðbjóður. Takmarkið sjest
glöggt þótt fjarlægt sje, og nú er eingum þörf
á því leingur að ferðast í dularklæðum eða
eftir einhverjum leyni- eða króka-stigum, heldur
ekki gjörist þess þörf að afsaka það, að maður
hafi satt að mæla.
Látum oss tala og hugsa sem frjálsa og ein-
arða menn, og gerum vjer það, þá mun oss
veitast sú abðsta gleði, sem mönnum getur
hlotnast — meðvitundin um það, að vjer höf-
um eftir vorum litlu kröftum borið sannleik-
anum vitni, en á honum byggist allur siðferð-
isþroski og öll farsæld mannkynsins.
(Leslie Stephen.)
2. TRÚIN Á ANNAÐ LÍF.
Þó undarlegt sje eru menn allajafna frakk-
astir á að dæma um það hiklaust, sem þeir
minnst vita um. Þeir segja mest af Ólafi
kongi sem hvorki hafa heyrt hann eða sjeð,
segir máltækið. Láti nokkur efa í ljósi um
annað líf eftir þetta, þykir flestum það hin mesta
goðgá, þó fæstir hafi nokkra ljósa hugmynd
gjört sjer um það mál. Hugsunarlaust jetur
hver eftir öðrum sömu áfellisdómana og sömu
barnalegu ástæðurnar.
Ef lífið eftir dauðann á að svara á nokkurn
hátt til þeim hugmyndum sem almennastar eru
um það, þá þart meðvitund og persónuleg-
leiki hvers manns að haldast, einnig endur-
minningin um lff hans hjcr á jörðunni. Vmi sína
og vandamenn þarf hann að geta hitt og þekkt
aftur hinumegin grafarinnar. Vanti þetta slitn-
ar sambandið milli þessa lífs og hins, og rjett-
lætistilfinningu mannanna, sem oft verða fyrir
misjöfnu í þessu lífi, án þess að hafa til þess
unnið, verður eigi fullnægt að öðrum kosti.
Hvernig mannsins einkennilegi persónuleiki getr-
ur haldist, þegar taugakerfið og lfkaminn sem
hann er svo náið teingdur leysist upp og verð-
ur að moldu, er mjög erfitt að skilja. Hitt