Bjarki - 18.04.1902, Blaðsíða 3

3
má teljast tíska, en sem oft fer fram á kostn-
að 'ærari og betri manna en þeirra, sem smal-
að er fyrir.
Tahð er nú þegar um 9 frambjóðendur í
S-Múlasýslu. 1 þeim flokki eru lögfræðingar,
guðfræðingar, fjölfræðingar, búfræðingar og
bændur, ailir valinkunnir sómamenn, sem svo
er kallað, og ætti því að vera nóg úr að
velja.
Hinir lærðu menn og embættismennirnir eru
margra bluta vegna líklegastir, en reynslan
hefur sýnt, að mörgum þeirra lætur betur að
semja lög um launaviðhætur og stofnun nýrra
embætta, styðja bitiingabænir o. s. frv. en að
fjalla um atvinnumál. Slíkt er þó hvorki und-
arlegt nje ámælisvert, ef hófs er gætt, því hver
stjett er skyggnust á það, sem hennar hagi
snertir, en í þessu felát ótvíræð bending um
það, að bændastjettin, sem einkum ber vel-
farnan þjóðfjelagsins á herðum sjer, þurfi að
eiga sem flesta og besta talsroenn úr sínum
flokki á þinginu, talsmenn sem fremur af eig-
i n reynslu en sjón og heyrn þekkja hag og
þarfir alþýðu. — Við komumst aldrei í tölu
framfaraþjóðanna fyrir fjöigun prestakalla, hækk-
un á launum valdsmanna, risavaxið eftirlauna-
registur, biblíuútleggingar og þvi., nei, aldrei
að eilílu.
Sumir líta á yfirborðið, halda öllum vanda af
Ijett, ef stjórnbótamálið komist í friðarins höfn.
Setjum að það íái friðsamlegar og fljótar
lyktir, og eingum takist að vekja upp aftur-
göngur írá gömlu öldinni til að tefja það með,
en verkefni þingsins verður þó ærið: Banka-
málið eins og bramlaður iaupur, alþýðumennta-
málið orðið að nátttrölli, fátækramálið að fara
í hundana, landbúnaðurinn eins og vængbrot-
inn valur, sjávarútvegurinn eins og ktipalaus
knör í kappróðri við eimsnekkjur grannþjóð-
anna og margt annað þessu líkt Hjer er verk-
efni nóg <g vandi að fá til hæfa menn, því
ekki eru þeir allir ræðarar, sem árina bera.
Eg hefi eigi tíma til að lýsa skoðun minni
á Iramantöldum málum, býst líka við að fram-
bjóðendurnir láti þar til sín heyra, ef tilgang-
urinn með framboðunum er annar en sá, að afla
sjer tekna og vildarmönnum hlunninda. Að-
eins stuttlega skai jeg minnast á landbúnað og
sjávarútveg.
Landbúnaðinn hefir þingið rjettilega talið
hyrníngarstein allrar þjóðmegunar okkar og
reynt að styðja hann á marga vegu. Ovíst er
þó að öll fjárframlög til hans komi að tilætl-
uðum notum. Styrkveitingarnar skapa með
tímanum þá viðsjálu skoðun, að hjer borgi sig
ekkert nema með opinberum styrk. Jeg held
að styrkurinn ætti smárn saman að brcytast i
lánveitingar með vægum vaxtakjörum og laung-
um afborgunarfresti, en einkum i verðlauna-
veitingar fyrir hverskonar framfarir í búnaði
og meðíerðs búpenings og helst hjá hinum
efna minni. Sjóður Krístjáns IX. og ræktunar-
arsjóðurinn eru einkum opnir efnamönnum.
Siávarútvcgurinn hefur til þessa átt láa for-
mælendur á þingi og af landbændum þar tal-
inn þröskuldur í vegi landbúnaðarins. Helstu
talsmenn hans hafa þeir verið Tr. Gunnarsson,
Skúli og Þórður Thoroddsen. Þingmenn S-
Múlusýslu hafa litla rækt sýnt honum, þótt
sýslan sje eitt stærsta veiðipláss landsins.
Sjávarútvegurinn hefir eigi notið styrks af lands-
fje svo teljandi sje, nema til hagfelldra lána til
þilskipakaupa við Faxaflóa. Framvegis ættu
þau að veitast og víðar um land. Eins ætti
landssjóður að veita lán til varðveislutækja
fyrir skip utan Faxaflóaog til byggingar skipa-
verkstæðis nærri Reykjavík. Styrkveiting sfð-
asta þings til líftryggingar sjómönnum var mjög
heppileg. i-andsjóður ætti einnig að styðja
almennt skipaábyrgðarfjelag og veita nokkra
upphæð til verðlauna ötulum fiskimönnum, bæði
á opnum bátum og þilskipurn.
Að lokum skai jeg nefna frambjóðendur þá
er jeg hefi heyrt'um talað, án þess að mæla
margt mcð þeim eða mót:
Jón úlafsson tel jeg fyrstan og fremstan.
Hann er gamall og stálsleginn þtngmálagarp-
ur. Honum vil jeg lof að reyna sig á fram-
kvæmd hugmyndarinnar í vísunni. »Pá íslensku
kaupförin sigla um sjá« o. s. frv.
Guttorrnur Vigfússon er orðinn gamall í
þingsessi. Hann er viijabesti maður og vin-
sæll hjá höfðingjum. I seinni tíð er hann orð-
inn nokkuð hægfara og hallast að friðarstefn-
unni, — vill friða fugla, hreindýr, skógarleyf-
ar o. s, frv. Ætti hann að koma til álita við
útbýting friðarmáiaverðlauna úr sjóði Nobels,
einkum ef hann sjálfur yrði friðaóur fyrir at-
kvæðum.
Axel Tullnius er íþróttamaður mikill og góð-
ur dreingur. Honum kippir í kyn til norrænna
víkinga og er hann miklu röggsamari lögreglu-
stjóri en þingmaður.
Masnús J. Blöndal er sktrleiksmaður og harð-
ur í horn að taka. Hann er Fagradalsmaður
hamramur, þvers um í tóvjeiamáh Austfirðinga,
en öflugur talsmaður gréiðasölu í sýslu hjer.
Mun hann á sínum tíma verða landsfrægur fyr-
ír sigur þess máls, eða píslarvottur þess.
Björgvin Vigrússon er ímýnd Í’órs á Aust-
urvegum, ef ekKi vantaði hamarinn, og veit
jeg látt um hann að scgja, en talinn er hann
spreinglærður í iögum.
Ari Bryntjóírsson er maður roskinn í ráðum
og þrautseigur vei. Homjtm trúi jeg best til
að kveóá niöur stóra bankann og iá hjer lög-
leidda spartverska járupeninga.
Jón Bergsson er í bestu bænda röð og bú- ;
maóur á við fjóra. Vinsældir hans hjá Fagra-
dalsmönnum (af gárúngum nefnd matarást) eru
svo miklar sagóar, að þeir skilyrðislaust
veiti honum fullt ngi til þingfarar.
Þá eru enn nefndir þeir sírar Jón Guðmunds-
son og I.árus Iialidórsson, enóviss eru talin fram-
boð þeir/a og skal því eigi um þá fyllyrða.
Að svo mæltu býö jeg hverjurn þeim oróið
um kosningarnar, sem hafa vill, en kjósendun-
um til ruðningar um þennan 9 manna kvið.
Heima a#/8 1902,
Viróingarlyllst.
SVEINN OLAFSSON.
Lagarfljótsbrúin.
Eftir frjettum að sunnan verður ekkert átt
við Lagarfljótsbrúna í sumar og verða Múl-
sýslungar því að bíða eitt árið enn eftir þess-
ari bráðnauðsynlegu samgaungubót, sjer til
mikils tjóns. Astæðan til þessa mun vera sú,
að stjórnin treystist eigi til þess að verja meiru
fje til brúarinnar, en veitt var til hennar, en j
það er nú orðið augljóst, að það hrekkur j
hvergi nærri, því leingja þarf brúna, eftir til- j
lögum Sig. verkfræðings Thoroddsens. Mun j
hún því Ieggja fyrir aukaþingið í sumar laga-
frumvarp í þá átt að fá annað fje, og ríður
Múlsýslungum á að velja þá til þings, sem
Iíklegagastir eru til þess að styðja að fram-
gangi þess máls.
Svifferjan á Lagarfljóti með útbúnaði er
komin til landsins og nú verið að aka
henni til Hjeraðs. Hinsvegar hefur ekkert
heyrst um það, aó neinum hafi verið falið að
sjá um að hún komist á sem fyrst, og þegar
Jóhannes sýslumaður fór til Vopnafjarðar var
eigi farið að gera neina gángskör að því að
afla nægilegs grjóts og flytja það á ferjustað-
inn, og vöntun grjótsins ein er nægileg til
þess að ferjan komist ekki á næsta sum-
ar. Sýslumaður mun því haf_ sjeð um, að
nægiiegu grjóti yrði ekið aó ferjustaðnum í
vetur og verður það vonandi til þess að ferj-
an keinst a 1 sumar.
A þingi 1897 voru veittar 75000 kr. til
bruar á Lagarfljóti og á þingmu 1899 voru
samþykkt sjerstok lóg um byggingu brúar þess-
arar og sviiíerju á Lagarfljót. Samt sem áð-
ui er hvorki brúm eóa íerjan konuii á enn.
Reikningsfróðum rnanni mundi nú teljast til, að
þessi drattur, sem er eingaungu stjórninm að
kenna, muni vera búinn aó Daka hlutaóeigandi
sýsluijelogum mikiua skaóa.
Aó nugsa sjer alla þa terjutolla, sem greiða
hefur oróið fyrir tólk, fiutnmg og fje,
tímatóf, áníðslu og pyndingu á liestum og fje.
—Samtsemáóur böróust ailir þingmenn Múla-
sýslnanna a þingi 1899 gegn breytmgum á
því stjórnarfynrkomulagi, sem olii pessu tjóni,
og lystu þar meö ánægju og gleói sysiuöúa
yfir aöturanum. Einginn sjerstakur isienskur
ráógjali, sem mætti á alþingt, mundi hata leyft
sjer sfikt, en danskt ráógjatabrot getur auó-
veldtega atsakað þaó. Pao hetur eingan tíma
til pess aö sinna öörum eins smámálum.
A pmginu 1897 ijekk Tryggvi riddan Gunn-
arsson pvi tramgeingt aö norsxur veglræöingur
yröi teinginn tit pess aó rannsaka uriiarstæðið
Og gera uppdrætti og aættanir um kostpaó við
brúargero á Jokuisa í Axarfirói og Hjeraós-
vötnunum 1 í>k..gatirói. í>ig. Ihoroddsen þótti
eigi nogu góóur, enda lslendingur, og nann
76
ijós í glugga. Huróin var lokuó og eingan þjón var
aó sjá nokkursstaðar. Hann hló við hlió mjer og
sagði: »Svoria gengur það. En tíendel, vin yðar,
linnið þjer heima. Hann er nýiega sendur neim svo
dauðuppgefinn að óliklegt er aó hann han hreyft
sig nnkið « Hann hló aftur og hjelt álram: Nú
hetur hann eitthvað að segja frá. — En verið þjer
nú sælir! Góða nótt. jeg vona að við sjáumsl:
aftur áður en lángt um líður.« Jeg hafði hringt
hvað eftir annað dyraklukkunni og nú. sá jeg að
komið var með Ijós. Bendel spurói fyrir innan,
hver úti vaeri. En þegar haun þekkti málró ri mínn
varð hann frá sjer numinn af gleði. Hann lank upp
í flýti og kastaði sjer grátandi um háls mjer. jeg
sá, að hann var mjög breyttur; hann var mjög þreytu-
legur og leit ekH út fyrir að vera heilbrigSur.
Sjálfur hafði je'g tekið þeim bréytingum að hármitt
var orðið grátt.
Hann fylgdi mjer gegnum herhergin eu þar var
öllu umturnað. Aðeins lítið bakherbergi hafái verið
látið óhreyft og þángað fylgdi hann mjer. Hann
bar fram mat og drykk og við settumst síðan báðir.
Hannsagði mjer að hann hetði elt þennan magra