Bjarki - 03.10.1902, Síða 1

BJARKI
Vll, 37.
Eitt blao a víku. Veni art,. \ Kr.
borgist fyrir i. júlí, (eppo.iir. \ l<r
borgist. fyrirframi
Seyðisfirði, 3. okt.
Uppsögn skrifleg, ógild nema ltomin
sje til útg. fyrir i. okt. og kaupandi
sje þá skuldlaus við blaðið.
1902.
Jhig/ýsíng.
Verslun sú, er jeg hingað til hef rekið fyrir |
minn reikning og hr. Th. Brynes í Stavángri, j
hættir um næstkomandi nýár; verður því meiri
hluti vöruforða þess, sem til er í versluninni,
seldur við opinbert uppboð í október í haust,
eftir nánari auglýsingu bæjarfógeta, sem verð-
ur birt hjer í blaðinu.
Húseignir verslunarinnar, svo sem:
»LÍVerpOOls«-hÚSÍð með hálfri bryggju,
»Skotöjmagasins -húsið og
tvö nýbygg’ð hús — byggð í sumar —
eru þegar til sölu með góðum kjörum.
Lysthafendur semji sem fyrst við undirrit-
aðann.
Seyðisfirði 14. seft. 1902.
Sig- Johansen.
Ifppboðsaug/ýsíng.
Eftir beiðni kaupmanns Sig. Johansens hjer
í bænum verður haldið opinbert uppboð við
verslunarhús hans föstudaginn 10. október
næstkomandi og þar seldir hæstbjóðendum
ýmsar búðarvörur, svo sem:
álnavörur, járnvörur og margs
konar kramvörur
Söluskiimálar verða birtir á undan uppboð-
inu, sem byrjar kl. 11 f. h. nefndan dag.
Borgunarskilmálar ágætir.
Bæjarfógetinn á Seyðisfirði 18. seft. 1902.
Jóh. Jóhannesson.
Ferðabrjef
Eftír Helga Valtýsson.
I.
(Millí íslands og Færeyja 28-8-02).
Bara himinn og haf. — Endalaust, grábleikt,
hrufótt haf, sem sígur og stígur með þúng-
lamalegum, letilegum hreyfingum. Og uppi
yfir hángir lágur hausthiminn með regnblaut-
um þokulögðum fast ofan að mastratoppun-
um.
Og lífið er tilbreytingalaust og grátt, eins
og heimurinn kringum oss. — Hás máfshljóð
skera kuldalega gegnum þokuna og eimpípan
gellur við og við með vissu millibili, þegar
þokan er sem dimmust.
Það líkist neyðarópi út yfir hið endalausa,
grákalda haf.
í dag um miðdagsleitið kom aumingja grá-
titlingur sveimandi fram úr þokunni. Hann
hafði eflaust villst. Stundarkorn var hann far-
þegi vor og hvíldi þreyttu vængina sína smáu,
en svo flaug hann frá okkur og hvarf út í
þokuna. Og báðumegin voru hjerumbil 40
mílur til lands — í haustþoku og með dauð-
ann fyrir neðan sig. — Jeg starði leingi á eft-
ir honum, og það steig eins og barnshlý bæn
frá brósti mínu: O, að jeg fengi að fljúga
svo hratt þángað sem hugur minn heitast
þráir. —
Og nú er það kvöld, og við nálægjumst
Færeyjar, en nóttin og þokan fela land og
leiðir, svo hamingjan má vita, hvort við kom-
umst inn.
En jeg vil narra bæði nótt og þoku. Jeg
vil sofa. Láta bylgjusaunginn vera vögguljóð
mín, eimskipið vöggu, og hafið barnfóstru.
Djúplynd og alvarleg mun hún sýngja þá
söngva inn í sál mína í draumi, er eg annað-
hvort ekki kann eða þori eigi að raula í vak-
anda lífi. — Og svo mun hugur minn og sál
svjfa heiin í nótt — og hvíla í tveimur hvít-
um örmum og heyra æskuhreint hjarta slá í
úngum blóðheitum barmi. — En sú heimsókn
er bara draumur, — og þó framleiðir hann
bros á vörum hennar í 100 mílna fjarlægð.
— Tvær sálir, sem elska, þurfa eingan frjetta-
þráð og þekkja einga fjarlægð, sem getur skil-
ið þær að.
Þær kunnu þráðlausa frjettsendingu löngu
áður en Marconi dreymdi um þvílíkt, og þær
byggðu loftskip sín þegar á fyrstu öldum
mannkynsins. Í’ví að ást er hið andlega raf-
magn heimsins. — — — En jeg ætlaði að
sofa og narra bæði nótt og þoku. — — —
Sofa. —
II.
Klakksvík 29-8,— (morgun).
Seilist um sólbjört skörð
sólskinið niður á jörð,
sól gyllir bala og börð,
blítt kyssir lygnan fjörð. — —
kveður H. Hafsteinn, eða eitthvað á þá leið.
— En nú er það þoka ofan í miðjar hlíðar,
balar og börð eru gulbleik, og fjörðuri nn haust-
grár. — A stöku stað eru menn að slá há, en
flestir eru niður við sjó að eiga við fisk. —-
Smá ufsahlaup og síld í nótt.
Hjer er allt dökkt á að líta: svartklætt fólk,
svartir bátar, svört hús. — En niður við sjó-
inn skín á hvítan fiskinn. :— Það er eins og
fiskurinn væri einasta ljóstýra tilverunnar.
— Hjer eigum við að liggja í fáeina tíma og
taka 118 tunnur af hrognum og 24 tunnur af
lýsi. Svo förum við til Þórshafnar. — Það
tefur nú heldur en ekki ferð okkar, — eink-
um ef við þurfum líka að taka vörur þar. —
— — Lángir gerast nú dagarnir. — —
En hamingjunni sje lof! — Skipstjórinn
kemur úr landi og segir, að við förum ekki
til Þórsliafnar, af því að bólan sje komin þang-
að. — Og þó að mjer aldrei hafi þótt vænt
um veiki þá, er jeg henni þó þakklátur í þetta
sinn, af því hún flýtir fyrir ferð okkar. —
Ó, já. Ó-já. — Lángir gerast nú dagarnir..
— Færeyingar eru alllíkir oss Islendingum —
seinir og þúnglarnalegir í öllum snúningum
sínum af vanaleysi. Fyrst voru þeir í 6 tíma
að hugsa sig um áður en þeir komu með tunn-
urnar og svo 4—5 tíma að koma þeim um
borð. — Það er einsog að ísinn og kuldinn
hafi geingið oss í blóðið. — Það er að minnsta
kosti eitt af þjóðarmeinum okkar Islendinga.
— Okkar eigið blóð er það, sem er kaldara
og þýngra en harðviðri og kuldi og kjör þjóð-
arinnar. Þótt þau þyki sumum heldur bág-
borin.
Framtíðarsól Islands þarf að renna í okkar
eigin brjósti. —
III.
(Milli Færeyja og Shetlands 30. —8.)
Himinn og haf, Stífur norðvestan kaldi.
Við höfum segl uppi og förum því 10—11
mílur á vökunni (4 tímum). Mættum í dag
feikistóru rússnesku eða finnsku seglskipi þrí-
möstruðu. Það kom lángt norðvestan úr hafi
— máski frá norður-Ameríku -r- og hjelt suð-
ur. —
Heldur efnislítið virðist mjer lífið á svona
ferðalagi. — Sofa, jeta. Jeta og sofa! Og
svo inná milli skrifa iokleysis, bandvitlaus ferða-
brjef — sjer til afþreyingar og öðrum til stork-
unar. — Einskonar dagbók yfir tilburðaleysi
og hugsanaringl. Því hvernig á maður að
skrifa frjettabrjef, þegar ekkert ber til frjetta.
— En bráðum kemur »þráðleysa« Marconis
og þá verður allt einsog frjettalegra og fróð-
legra, þegar við sendum það beint gegnum
loftið í stað þess að stinga því í póstinn,
Þá verða allar frjettir hkjleygar, því þær koma
fljúgandi í háa loftinu gegnum lög og láð, yfir
fjöll og firnindi. — —
Þá getur maður t. d. lesið í blöðunum:
»Saltkjöt og baunir til miðdagsverðar — besti
matur — en bannsett sjóveikin — æ, ó — nú
kasta jeg öllu upp aftur.«
— Þessi loftfregn kemur frá tvískrúfaða
skipinu íslenska, sem gengur með mjólkur-
búa-afurðir milli Islands og Englands. — Og
heima á íslandi stendur fólk með hjaftað fullt
af meðaumkun, slær saman höndunum og
segir: »Æ, vesalingsaumingja-fáráðurinn; mjer
er sem jeg heyri hvernig hann streingist í
óhræsis sjóveikisumbrotunum«,— — Já svona
er það í framfaralöndunum og svona viljum
við hafa það líka. Við íslendingar erum eing-
ir andlegir kotúngar og látum því eigi bjóða
oss neitt smávegis hálígert kák. Þessvegna
sofum við rólega, þángað til «þráðleysan« kem-
ur með allar framfarirnar. — Þá förum við á
fætur. — — —