Bjarki - 19.10.1902, Page 2

z
BJARKI.
andi, á að fá ný viðfángsefni. Á það þing verður j
kosið til sex ára, og á því tímabili hljóta að koma j
upp nýir flokkar í landinu, sem fylkja sjer um nýar
stefnuskrár.
Stefnuskrá framsóknarflokksins þykir sumum of ó-
ákveðin í ýmsum atriðum. En eins og á stendur nú
geta menn ekki vænst eftir henni fullkominni og á-
kveðinni í öllum greinum. Til þess eru ýms af mál-
unum of lítt undírbúin enn sem komið er. Sum at-
riðin sem fram eru tekin í stefnuskránni eiga því að-
eins að sýna, að þau mál sem þar eru nefnd þurfi
að takast til gagngerðrar íhugunar, þar þurfi breyt-
inga og .umbóta við. Aftur eru önnur ákvæði í
stefnuskránni fullskýr og ákveðin.
þíngflokkaskifting, sem ekki byggist á öðru en
persónulegri óvild eða velvild til einstakra manna, er
hneixlanleg. Og svona var henni varið á þinginu í
sumar. En þjóðin má ekki styðja að því með næstu
kosningum að slíkt ástand haldist við framvegis.
t
Sigurður Jónsson í Firði
Bjarki gat fyrir skömmu um lát merkis-
mannsins Sigurðar Jónsscnar í Firði, sem and-
aðist 19, f. m.
Hjer skal stuttlega getið helstu æfiatriða
hans.
Sigurður Jónsson var fæddur í Firði 17.
janúar 1824. Foreldrar hans voru Jón Og-
mundsson og Katrín Sveinsdóttir, merkishjón
í bændaröð; áttu þau fjölda barna, og voru
þessi nafnkendust: Sveinn á Kirkjubóli, gáfu-
maður og skáld, afi Þorsteins kaupmanns Jóns-
sonar í Bakkagerði og Sveins Ólafssonar í
Firði í Mjóafirði og þeirra systkina; Sesselja,
móðir Jóns Þorleifssonar á Úlfsstöðum, Jón,
faðir Sigurðar hreppstjóra á Þórarinsstöðum
og þeirra systkina og Katrín, ekkja á Dverga-
steini, nýkomin á níræðisaldur, er ein lifir nú
af þeirri börnum.
Sigurður ólst upp í Firði hjá foreldrum sín-
um. Var hann kominn um tvítugt, er faðir
hans ljest. Gerðist hann þá fyrirvinna hjá
móður sinni , og var það nokkur ár, uns hann
kvæntist 1849 og fór að búa sjálfur. Kona
hans var Jóhanna Einarsdóttir frá Austdal Há-
konarsonar. Þau hjón eignuðust 6 börn. Lifa
4 þeirra: Jón, húsmaður í Firði, Magnús og
Jóhann, verslunarmenn á Seyðisfirði,allir kvæntir,
og Ólavía, kona Stefáns kaupmanns Jónsson-
ar á Seyðisfirði.
Konu sína missti Sigurður árið 1866. Eft-
ir það bjó hann 10 ár með ráðskonum, þang-
að til hann 1876 kvæntist seinni konu sinni,
Gunnhildi Arnadóttir úr Norðfirði. Af börn-
um þeirra 4 lifir að eins 1, Guðrún Erlín,
ógift.
Sigurður heitinn lifði allan aldur sinn í Firði
og bjó þar yfir 50 ár. Hafði hann jafnan all-
góð efni. Bar til þess það, að hann var mað-
ur sjerlega starfsamur og reglusamur, nýtinn
og sparsamur. Veitti hann þó talsvert mikið
gestum og gangandi. Um það leyti sem hann
reisti búskap, byrjaði verslun á Seyðisfirði og
myndaðist þá þegar mikil aðsókn þangað.
Leitaði því fjöldi manna til Sigurðar, bæði áð-
ur en veitingahús komst á fótog laungu eftir
það, og þáðu hjá honum næturgistingu og
annan greiða, ókeypis alla tíð.
Sigurður Jónsson var mjög vandaður og
góður maður, greiðvikinn og hjálpsamur, gæt-
inn, stiltur og orðvar og þó skemmtinn í tali.
Menntun hafði hann litla eða einga feingið
nema þá sem hann hefði aflað sjer sjálfur.
j Var þó vel fróður um margt. Hann hafði
; bestu náttúrugreind og minni í besta lagi.
I Hreppstjóri var hann um allmörg ár í Seyð-
isfirði, og leysti hann starfa þann vel af hendi
og samviskusamlega, eins og öll önnur störf.
Alblindur var hann 8 seinustu árin. Hafði
þó að öðru leyti góða heilsu leingst af. Og
gegndi stöðugt ýmsum verkum, þó blindur
væri.
Andlát Sigurðar bar skjótt að. Hann var
lasinn nokkra seinustu dagana og ljest í svefni.
Sigurðar mun leingi minnst sem merkis-
bónda og sæmdarmanns í hvívetna.
B. Þ.
Ferðabrjef
Eftir Helga Valtýson.
IV.
Milli Shetlands og Noregs 31. —8. '02.
Fórum frámhjá Shetlandi kl. 12 í nótt.
Inndælis veður, hlýr sunnanvindur og há-
hyrningavöður eins lángt og augað eygir.
Það er sunnudagur í dag. Jeg stend í stafni
og stari mót austri, þángað sem Noregur
hvílir að bárubaki. I kvöld stíga fjallrisarað-
irnar úr hafi. Þá slær hjartað heitt í brjósti
mjer, því þar sje jeg land það, sem var mjer
önnur móðir. Þess vegna ann jeg Noregi —
en elska ísland.
— — Já, jeg man það svo glöggt, eins og
það hefði verið í gær. Nótt var það, þögul
og alvarleg. Jeg stóð á vegamótum lffsins og
átti að velja. Öðru megin stóð Noregur, ljós
og fagur, með opna arma og faðminn fullan
af sól og sumri. Og jeg sá og heyrði, að
þar lá mjer lífsins vegur æskufagur. En hinu
meginn var ísland, nakið og bert, fátækt, en
þó svo kært, af því að það var mitt eigið
ættarland, og þar voru allar lífsrætur mínar
spunnar. Jeg man að stríð það var þúngt og
sárt. Jeg barðist og bað um að sleppa við
að velja, en það varð. Og jeg valdi mitt eigið
land og blessun guðs með því. — En svo
hlær heimurinn, þessi stóri »kraft-idiót«, hlær,
svo það grillir í ormsmognar eiturtennurnar, og
segir: Hann er vitlaus, blind-ösku-sjóðandi
vitlaus! Hann heldur, að vjer sjáum ekki, til
hvers hann kemur. Heim að kjötpottum ættjarð-
arinnar! Hó, hó! Hjer er svo sem auðvitað
um atvinnuspursmál að ræða. Hjer er
floti§ feitt og sauðasíðurnar þriggja fingra
þykkar. Já, það er nú matur, Blessaður
matur. Og fyrir matinn lifum vjer! Í’ví
»matur« er heróp heimsins. Það er svo sem
ekki ólíklegt, að hann lángi í allt þetta sæl-
gæti: en við skulum sjá svo um, að hann njóti
matarins ekki of vel. Við skulum segja að
hann sje allra versti bófi, vitlaus, skömmóttur
óþokki, gott ef ekki þjófur. Þetta getur svo
sem vel verið, því við þekkjum hann alls ekk-
ert, og þá er það mjög líklegt, að allt þetta
sje satt, geti að minnsta kosti verið það, og
það er líka nóg. — —
Hefurðu siglt yfir hafið í stormi? Hefurðu
heyrt máfanna hásu hljóð? Hefurðu heyrt fár-
tryllt hafsins ljóð ? Hefurðu bragðað brotsjáfar
skvett ? Hefurðu heyrt storminn hleypa á
sprett og hvína þjer inn í eyru í myrkri ?------
Heill sje þjer, voðaveltandi, veraldar brim-
hvíta, fosstryllta haf. Þú hlærð á móti mjer
heljar-vilt með hásum kuldaglottshlátri. Þú
átt einga blíðu, en hörku og háð, — einga þrá
eftir lífi og landi —og einginn drauma frið nam
fá — á þínu djúpi ómælandi.
Þú ert eins og heiðingi, hæðandi guð, eins
og draugur, sem ógnar að himni.
Bylgjurnar velta eins og svartir ormar, eins
og kengbognir djöflahryggir. Ekkert í heim-
inum veit jeg eins tryllt, svo ofsa-óvinnandi
djöfulstryllt eins og g rátþrúngnar bylgjurnar
þínar.
— Sunndagskvöld kl. 7.
Bláleitur hnúkur úr hafi stígur. Og eins og
skjálfandi fögnuður flýgur mjer í hug:
»Norge, Norge!
Blaanende op af det graagrönne hav!«
Og:
»Norge, Norge!
Blidt eller haardt,
Du er vort, du er vort,
Du er fremtidens land!«
Þvílíkur þjóðsöngur! Maður heyrir hjarta
Björnsons gamla slá blóðríkt og heitt í hinum
breiða barmi hans — í gegnum þessi sterku
orð. Það gerir svo gott í hjarta að heyra
þessháttar.
— Og nú er mánudagur og sólskin í Staf-
ángri 1.—9. '02.
Kappsiglingin.
Eftir Fredrik Kittelsen.
Frh.
Dómaraskipið lá í fjarðarmynninu og siglingar-
svæðið var þríhyrnt í kringum fastvarpaða merki-báta,
þannig að fyrsta hlið þríhyrningsins var hjerumbil beint
á móti vindinum, önnur undan og hin þriðja í hlið-
vindi.
Hlaupið var stórkostlegt, og þúsundir augna hjengu
í ákefð við hina fögru báta sem brunuðu áfram
með háu reiðana næstum niðri í sjó. Margír brúkuðu
meir að segja toppsegl. Fyrstvar „Elliði," svo „Hel-
fríður," og „Blenda" var sú þriðja í röðinni.
Úti á hafinu var ákaflegur stór-sjór, og margir urðu
að rifa til þess að komast af.
„Blenda" var einmitt eins og smíðuð fyrir svona
veður, og hún nálgaðist óðum hinar tvær. En al-
menningsálitið var samt það, að „Elliði" mundi bera
sigurinn úr býtum; en allir siglingamenn sáu strags,
að „Blendu" stýrði vel æfð hönd, en á höfuðstaðar-
bátnum voru líka menn, sem kunnu að snúa sjer.
Þessar þrjár skútur, sem stríðið stóð nú loksins á
milli, brunuðu þvert í gegnum ölduhryggina og
keyrðu stefnið djúpt í sjóskaflana.