Bjarki - 31.10.1902, Blaðsíða 3

B J A R K I.
3
inni og sneri þá strax við og kvaðst ekki
koma þar nálægt meðan hún væri við.
Um kvöld
—o----
Eldiokkuð hnígur að ægi blám
eygló fögur, það degi hallar;
leika geisiar á hnjúkum hám,
höfði við drúpa blómin vallar.
Kaliar oss iieim í kæra fró
kvöldsins ró.
Hreiðrar sig niður fiigla-fjöid
fagnandi eftir dagsins þúnga;
hárauðan lit fá himintjöld,
hvít-gylt verður hver jökulbúnga.
Allt sj'nist boða frið og fró,
frið og ró.
Ben. Þ. Gröndal.
Prá Ameríku.
Skrifað er frá Winnipeg i. þ. m.: . . .
»Ohætt er að segja það meðhaldslaust að þetta
ár hefur verið mesta hagsældar ár sem komið
hefur hjer í 20 ár. Manitóbabændur feingu
gott ár í fyrra; er, þó er þetta ár enn betra.
Það var fagurt og frítt að ferðast um Mani.-
tóba í ágúst, eða rjett áður en bændur fóru
að slá akra sína. En þó eru til Islendingar
hjer, þó fáir sjéu, sem aldrei sjá svo stóran
og fagran akur að þeim þyki nokkur prýði eða
fegúrð í, og vildu heldur horfa á gróðurlaus-
an fiallshnjúk, sem ekkert hefði til síns ágæt-
is annað en að vera nágrönnunum til erfið-
leika. Eru þessir menn sanngjarnir? Flestir
skynsamir menn mundu svara: nei. — Látum
hvert land njóta sannmælis.
Svo var mikið hveiti hjer í haust að bænd-
21
Hún hjelt því fram að vald prestsins væri honum
veitt af guði sjálfum og gaf prestinum þannig einka-
rjettindi til að flytja guðs orð á opinberum samkom-
um, til að áminna og hugga. Með þessu var prestin-
um feingið vald i hendur, sem söfnuðurinn átti og
hlaut að beygja sig undir. Sýnódan var eini bjarg-
Vætturinn sem hann gat stutt sig við til þess að sjá
sjálfum sjer og virðingu sinni borgið.
Frá því hann var heima hafði í huga hans legið
yfir guðsþjónustunni einhver hátíðlegur dýrðarljómi
— kirkjan full af orgeltónum, presturinn slandand1
fyrir altarinu í hvítum klæðnm, með rauðan fiauels-
hökul og vígt brauð í hendi, söfnuðurinn sýngjandi
sálma og hlustandi með fjálgleik á hvert orð, sem draup
af vörum sálusorgarans .— en hjer var eins og öilu
kinu skáldlega og fagra væri fiett af athöfninni. Hjer
var eingin kirkja, eingir orgeltónar; hann varð að
halda guðsþjónustugjörðir sínar í skólahúsinu þeirra,
éða heima hjá þeim; fáir af þeim áttu sálmabækur
sýnódunnar, og ef þeir súngu, þá urðn þeir á eftir
Prestinum með lagið og settu svo á það alskonar
hnikki og rykki, svo að ámátlegt varaðheyra. Stund-
hm komu karlmaður og kvennmaður akandi heim
ur urðu að fá verkamenn í þúsundum austan
úr Ontarió og jafnvel frá Einglandi til þess að
vinna að uppskerunni, og kemur það meðfram
af því, að nú hefur einga verkamenn verið að
fá frá Winnipegborg, því hjer hefur verið held-
ur vöntun á mönnum f ailt sumar. Jeg hef
heidur aidrei sjeð annan eins fjarska byggðan
af húsum á einu ári og þessu, enda er svo
til talið, að það sje hátt á aðra, ef ekki tvær
milljónir dl. sem byggt er fyrir. Það er mikill
munur frá því, þegar menn hafa orðið að gánga
hjer dag eftir dag og viku eftir viku til að
leita sjer að atvinnu. Því svona fjör er ekki
í borgum og bygðum hjer á hverju ári,«
Hdrmuiegt ss"/s
vildi til hjer í bænum á mánudagskvöldið,
eða aðfaranótt þriðjudagsins. Einar Björn Björns-
son póstur á Vestdalseyri fjell í sjóinn í myrkr-
inu út af fjölförnustu götu bæjarins og fanst
örendur um fótaferðartíma á þriðjudagsmorg-
uninn á leirunni rjett við götuna. En gatan
er hlaðin upp frá leirunni og fellur sjór þar
inn um flóð, en um fjötu er þar þurt. Li'till
áverki var á andliti hans og mun hann hafa
meiðst um leið og hann fjell niður af götunni
en síðan drukknað. Llann var nokkuð kennd-
ur um kvöldið og rnun hafa verið á leið frá
: hóteiinu og út í Hóla, sem þá lágu við bæjar-
| bryggjuna, en vegurinn er þarna hættulegur í
myrkri og merkilegt að ekki skuli fyrr hafa
orðið þar stórslys.
Einar Björn póstur var maður á besta aldri
og dugnaðarmaður mesti. Hann var ættaður
frá Vífilsstöðuin í Hafnarfirði, sonur Björns, er
þar bjó áður. Kona Einar Björns var Ingunn
Gísladóttir pósts á Vestdalseyri og lifir hún
mann sinn ásamt 5 börnum þeirra, öllum úng-
um.
, Rjett er að taka það fram, að þótt Einar
Björn væri kenndur þetta kvöld, þá kom það
22
til hans í flutningsvagni, sem uxar geingu fyrir,
sýndu honum pappírsmiða með signeti ráðhússins og
heimtuðu svo að hann gæfi þau saman strax og um-
svifalaust - eingin blóm, einginn saungur, eingar
brúðarstúlkur. - Og ald'rei gat hann gleymt hvað
honum hafði gramist, hvað innilega honum hafði sárn-
að, þegar hann gerði þar prestsverk við fyrtsu greftrun-
ina. Það var bóndakona, sem grafin var, og þegar
presturinn hafði nýlokið ræðunni og kistan var ný-
horfin í moldina, þá dregur bóndinn peningabudduna
upp úr vasanum þar á grafarbakkanum og segir:
„Hvað vill nú presturinn hafa fyrir snuð sinn?.„
Skáldskaparblærinnhvarflíkafljótt af ræðum prestsfns-
Fyrst fanst honum við hvert tækifæri ándinn koma
yfir sig - þegar hann átti að sýnga yfir barni, eða
veita sjúkum mauni sakramenti. - En vaninn og hið
leiðinlega ástand þarna hafði smátt og smátt þau
áhrif á hann, að -áhuginn dofnaði, og hann vann
prestsverkin eins og handverk, eða hverja aðra skyldu-
vinnu. Ræður hans urðu meir og meir strángkirkju-
legar. En hann hlífði sjerekki og dró sig elcki í hlje.
Hann gerði skyldu sína út í ystu æsar. Hann var
oft allan daginn á ferð, leitinn í kofana, heimsotti
sjaldan fyrir; hann var reglumaður og fyrir-
taks duglcgur póstur, svo að vandfeinginn mun
þar maður í hans stað. Hann var og mjög
vel látinn maður.
ísfirsku málin.
Prófunum út af þeim kvað nú veralokið.
Hefur þar ekki komið fram annað en það, að
þíngmannaefni beggja flokki hafi greitt fargjöld
fyrir kjósendur sína úr sumum hreppum sýsl-
unnar á kjörfund. Hafði sýslumaður byrjað á þeim
sið í fyrra, en Skúli svo tekið hann upp eftir
honum í ár. Ur málunum verður ekki meira, á
hvoruga hliðina, og er það auðvitað rjettast.
En hinu verður ekki neitað, að rnikla fýluför
hafa þeir landshöfðingjamenn farið gegn ísfirsku
þíngmönnunum í þessu máli, jafnmikið og úr
því var gert þíngsetningardaginn í sumar.
Madurfannst dauður
morgun einn fyrir skömmu í bát, sem uppi stóð,
á Akureyri. Haldið er að hann hafi stúngist á höf-
uðið og kafnað. Maðurinn hjet Sigurjón Jónsson, af
ísafirði.
Veikindi.
íngólfur Gíslason iæknir i Reykjadalnum nefur leingi
legið hættulega veikur á spítalanum á Akureyri í
botnlángabólgu, en var heldur á baíavegi þegar síðast
frjettist.
Sömuleiðis liggur nú veikur þar á spítalanum
Sigurður Pálsson læknir á Sauðárkrók í beinátu í
kjálkanum.
Magnus Jóhannsson læknir á Hofsós kvað einnig
vera mjög veikur, svo að hann, ef til vill, verður að
hætta lækningum úm stundarsakir.
Fríkirkiusöfnurinn í Rvík
kvað hafa sagt síra Lárusi Halldórssyni upp og tekið
sjer í hans stað fyrir prest síra Ólaf Ólafsson ritstjóra
Fjallkonunnar.
Skip.
Vesta kom frá útlöndum umsíðastl. helgi ogHólar
að norðan. Með Vestu var PáJl Bjarnarson útflutnings-
stjóri á Sigurðarstöðum á Sljettti og Sveinn Brynjólfs-
son frá Winnipeg. Páil dvelur heima í vetur og
Sveinn verðuij einnig hjer á landi til vors.
Með Hólum var fjöldi sjómanna að sunnan og
margir bættust við hjer.
23
sjúka og fátæka, svo ekki var hægt að segja annað
en að hann væri besti prestur. En þó var eingum af
sóknarbörnum hans vel við hann og honum ekki heid-
ur við neitt af þeim. —
Honum hafði ekki litist á hið geysivíða sljettuflæmi
fyrst í stað, þótt það ægilegt. En sú tilfinning hvarf
brátt, og eins og flestum, sem dvelja þar um tíma,
fór honum að þykja vænt um sljettuna. Það var eitt-
hvað stórfeingilegt við þessar óendantegu jarðbylgjur
sem náðu alia leið út í sjóndeildarhrínginn, þessar
aðlíðandi, grænklæddu hæðir, spm hjer og þar risu
upp frá sljettunni. Honum fanst stundum eins og
þær hefjast og hníga, líkt og eitthvað lifandi væri
þar undir niðri. Og á vorin, þegar farfuglarnir komu,
þá var Iíf þarna! Orágæsirnar komu fljúgandi í stór-
hópum með foringja sinn í broddi fylkingar, endurn-
ar sveimuðu um hverja tjörn, spóarnir skálinuðu
lángstígir um mýrarnar, og smáfuglar með gul og
rauð brjóst þutu fram og aftur um loftið og vögguðu
sjer á stráunum; þá var alstaðar ástaleikur, alstaðar
saungur, alstaðar lífsgleði. Froskarnir lögðu jafnvel
sinn skerf tii líka og ljetu kvak sitt berast yfir alla
sljettuna á kvöldin. Og svo að horfa á þessa skæru