Bjarki - 14.11.1902, Blaðsíða 6

6
BJ ARKI.
Norska skáldið Alexander Kjelland er stór maður
og ístrumagi. Einu sinni var hann á ferð og þurfti
yfir á á ferju. Hann kvartaði yfir því við ferjudreng-
inn að ferjan væri lítil og hikaði við að fara uppí
hana. „Það er óhætt," sagði strákurinn, " jeg hef
oft ferjað í henni naut áður."
Leirkerin.
Eftir Omar Khaygan.
Jeg var aleinn í leirkerabúðinni, innanum öll
leirkerin.
Þair voru ajjskonar leirker, stór og smá, sitt
með hverju laginu, hingað og þángað á gólf-
inu og hyllunum. Sum voru símalandi, en
hin steinþögða og hlustaði á.
»Er nú ekki auðsær tilgángurínn og vís-
dómurinn í því«, sagði eitt kerið, »að jeg hef
verið myndað þannig af jarðarinnar leir og
einmitt með þessu lagi sem jeg hef? Það er
ekki hætt við, að jeg verði brotið í mola og
fótum troðið aftur í myndlausri moldinni.«
»Það gæti ekki einu sinni gáskafullur
dreingur feingið það af sjer,« sagði ein skál-
lin, »að brjóta sundur skálina, sem hann hef-
ur oft með ánægju drukkið úr, og þaðan af
síður er honum trúandi til þess, sem myndaði
mig með eigin hendi, að reiðast sjálfs sín
smíði og sundra því,«
þessu svaraði nú einginn, en rjett á eftir
tók ólögulegt ker til máls: »Jeg veit að þið
skopist að mjer, af því að jeg stend hallfleytt
og hef mislángar lappir. En, hvað get jeg
gert að því, þótt leirsmiðurinn væri skjálfhent-
ur þegar hann mótaði mig?«
»Það er kominn upp sá kvittur«, sagði eitt
ílátið, »að öllum gölluðu kerunum verði kastað
burt og það í eilífan eld. En hver haldið þið
verði til þess ? Einginn annar, að því er sagt
er, en sjálfur Ieirsmiðurinn, sem allir gallarnir
eru að kenna. Ekki dettur mjer þó í hug að
48
»Sæll," sagði hann svo allt í einu, sneri sjer við og
gekk út.
Þeir sem þekkt hefðu Pjetur áður, og sjeð hann
nú, þegar hann labbaði heimeftir, mundu hafa sagt,
að hann hefði eldst stórum undanfarandi tíma. Bakið
var bognara en áður, hann gekk álútur og var ekki
nærri því eins kvikur í spori og hann hafði áður
verið. Þegar heim kom, kastaði hann húfunni frá
sjer út í horn og fleygði sjer niður á bekk. Konan
var nýbúin að leggja barnið á brjóst, því það var
eina ráðið til að stöðva grát þess. Hún horfði með
sýnilegri óró og kvíða á hvern drátt í hinu litla, föla
andliti.
„Kemur presturinn?" spurði hún.
„Nei," svaraði Pjetur og tók um leið pípu sína og
tróð í hana tóbaki. Móðir Pjeturs leit við.
„Þá verður þú að skíra barnið sjálfur, Pjetur,"
sagði hún; „þú mátt ekki taka þá ábyrgð á þig, að
barnið fari illa, ef það skyldi nú deyja. „
Kona Pjeturs leit til hans tárvotum augunum.
„Guð minn góður," andvarpaði hún; „blessaður Pjet-
ur, skírðu bamið."
Pjetur tók út úr sjer pípuna og lagði hana aftur á
trúa þessu, þvi að jeg þekki smiðinn sem
meinhægan mann og sennilega tekur þetta allt
skaplegan enda.«
Skrifflnnska.
íslensk prestsekkja kom inn á skrifstofuna, sem
átti að borga út eftirlaun hennar. Hún var kunnug
fógetanum.
Fógetinn: „Komið þjer sælar frú mín góð. Fáið
þjer yður sæti.- Hvað er yður á höndum?"
Prestsekkjan: „Jeg kem til að hefja eftirlaunin
mín."
Fógetinn: „Hafið þjer lífsattest?"
Prestsekkjan: „ H vað ?"
Fógetinn : Jeg á við vottorð um að þjer sjeuð enn
á lífi."
Prestsekkjan: „Þjer sjáið það nú sjálfur."
Fógetinn (klórar sjer í höfðinu):" Já, en jeg vildi
heldur fá það skriflegt. Það á að vera skriflegt og
vottað að tveimur áríðanlegum mönnum. Viljið þjer
ekki gera svo vel að senda mjer skriflegt vottorð,
eins og vant er, — bara, að þjer sjeuð enn á lífi,
ekkert annað. Svo verða peníngarnir strax borgaðir
út.“
Prestsekkjan gekk út og fjekk tvo menn til að
votta að hún værí á lífi, gekk svo inn aftur með
vottorðið og fjekk þá pem'ngana viðstöðulaust.
Jíausfkuö/d.
— o—
O, fögur eru kvöldin á Fróni um haust,
þá farfuglar kvaka með skilnaðarrómi
og fjöllin aftur bergmála fuglanna raust,
um fjöllin leikur aftanroðans ljómi.
Og lygnt er yfir hauðri og lygnt yfir sjá
og lítil öldubörn fyrir ströndunum reika,
og af og til þau minnast við unnarbergin há,
en ótal fiskar vaða uppi’ og leika.
Og gángi jeg um heiðar, um fjöll og daladrög,
þar dimmgrænu skógarnir brattar hlíðar þekja,
49
hylluna. Hann klóraði sjer í höfðinu. „En hvernig
á jeg — — — "
„Þú getur litið eftir í sálmabókinni," sagði móðir
hans.
Pjetur náði í sálmabókina og fletti upp kaflanum
um skemmriskírn. Vatn var sótt fram í blikkfati og
sett á borðið, og Pjetur byrjaði að lesa:
„(Ef tíminn er naumur.)
Jesús kristur vor droltinn! Þetta barn færum við
þjer samkvæmt þínu heilaga orði og biðjum þig að
taka það að þjer svo að það komist í kristinna manna
tölu. Amen.
(Eða styttra.)
Drottinn vor Jesús! Þjer felum vjer þetta barn!
(Nafn barnsins). Jeg skíri þig í nafni guðs föður,
sonar og heilags anda. Amen!"
Pjetur jós þrisvar vatni á höfuð barnsins. „En þú
gleymdir að nefna nafnið, Pjetur," hvíslaði konan.
„Oerði jeg það," svaraðí Pjetur og þurkaði af sjer
svitann. „Hvað á hann þá að heita?"
„Kallaðu hann Gilbert eftir Gulleik föður mínum",
svaraði konan.
„Á jeg að ausa meiru vatni" spurði Pjetur.
þá kveða við mig smáfossar ljúfustu lög
og lífsunað hjarta mínu vekja.
Og himininn er dökkblár, en heiður og tær
og hundruðum saman þar bjartar stjörnur tindra,
og norðurljósa-dýrðin er skínandi skær
og skýin ekki mánaljósið hindra.
O, himneskt er að vaka um haustaftanstund
og huga sinn hvíla við náttúrunnar yndi,
þá hýrnar æ minn svipur og ljettist mín lund,
jeg leiðindum öllum frá mjer hrindi.
Slík undrafegurð huggar sem hollvinar raust,
svo harmarnir flýa og freistnistormar óðir.
Ó, fögur eru kvöldin á Fróni um haust!
Ó, fögur ertu ættjörð, kæra móðir!
Ben. P. Gröndal.
- •• ©'OO
Jrá alþíngi.
ýl f/okksfundi.
Þíngsinsherra: » Eruð þið þá allir komnir?
Lokaðu dyrunum, Ari; komdu með blekbytt-
una Ólafur; rjettu mjer pennan, Jósafat.
Setjist þið svo niður. Er ekki best að jeg
stýri fundinum?«
Jósafat: »Jú.«
Ólafur: »Mjer sýnist það.«
Tryggvi: «Hm.«
Þíngsins herra: »Jeg skoða það þá svo
sem jeg sje kosinn fundarstjóri.«
Guðjón: »Jeg er flutníngsmaður.«
Þíngsins herra: »Já, í efri deild mátt
þú vera það. Én það er best að jeg verði
framsögumaður. Tryggvi getur þá verið for-
maður á þessum fundi. Jeg skoða það þá svo,
sem Tryggvi sje kosinn hjer formaður, en jeg
sjálfur tramsögumaður málsins. Hlustið þið
nú á. Við ætlum að taka sneið vestan af
50
„Nei, ekki nema þrisvar sinnum, því það er synd,"
svaraði móðir Pjeturs.
„Já, hvernig á þá að gera það?" spurði Pjetur ut-
an við sig.
„Þú gleymdir víst líka að gera krossmark yfirbarn-
inu," hjelt móðir hans áfram.
„Það stóð ekkert um það í bókinni," svaraði Pjetur.
„En þú áttir að gera þaðsamt; þaðer allaf venja".
"JeS get þá gert krossmarkið nú á eftir", svaraði
Pjetur. Hann signdi barnið á andliti og brjósti.
„Gilbert, jeg skíri þig í nafni - nei, það er satt —
Gilbert skaltu heita," sagði hann með föstum mál-
róm og lagði lófan á höfuð barnsins.
Barnið fór aftur að gráta. Móðir þess grúfði sig
niður að því og lagði það í vögguna.
„Heldurðu nú að það sje rjett skírt, Pjetur?" spurði
hún.
„Það verður nú þar við að sitja", svaraði Pjetur.
„Ójá, jeg held nú það," tautaði móðir Pjeturs,
fór að ná kaffibollunum ofan af hyllunni og stundi
við.
Svo hjeldu þau þrjú ein skirnarveisluna og sátu
hvert með sinn kaffibolla. Ekkert af þeim mælti eitt