Bjarki - 14.11.1902, Page 8

8
B J A R K I.
Hlufavelfa
stúkunnar Aldarhvöt verður hald-
ín í hinu nýja húsi hennar og
byrjár sunnudaginn 16 þ rn kl 4
síðdegis
Margir ágætir og dýrir munir
Aðgángur ókeypis Drátturinn
25 au
Komið allir!
Nefndin,
Sp arisjóðurinn
Á SEYÐISFIRÐI
tekur við innlögum; ársvextir 4°/0. Vextir
fyrir yfirstandandi ár af skuldum við spari-
sjóðinn eiga að greiðast innan ársloka, að
öðrum kosti eru skuldirnar fallnar í gjalddaga
án uppsagnar.
Sparisjóðurinn er opinn á miðvikudögum
kl. 4—6 e. h.
FRÍMERKI
eru íslensk frímerki,
Allskonar brúkuð frímerki
og brjefspjöldkaupir ó-
heyrðu verði, ef innanum
Þórarinn B. t>órarinsson
Seyðisfirði.
Hjá öllum íslenskum bóksölum fæst:
Eyj, Jónsson
saumar heilan karmannsfatnað fyrir aðeins
5 kr. 40 au.
Hvergi eins ódýrt á Seyðisflrði, þegar á allt
er litið. Fóður allskonar betra og ódýrara
en hjá öðrum. Komið og skoðið það. Notið
nú tœkifœríð. Komið sem fyrst.
í verslun St Th. Jónssonar komu
með Vestu og Agli ýmsar vörur, svo sem:
rágmjöl, karíöflur, kaffi, sykur og flest önnur
nauðsynjavara.
Allt selt svo ódýrt sem frekast er unt og
io°/0 afsláttur þegar borgað er strax í pen-
ingum,
St, Th. Jónsson-
Brúkuð íslenzk írímerki kaupir
Andr Rasmussen,
Seyðisfirði.
3 runaábyrgðarfjelagið
„jíye danske ‘BrandforSikringS
3e/skab“
Stormgacle 2, Xöbenhaon
Stofnað 1864 (Aktiekapital 4,oo0,ooo og
Reservefond 800,000)
Brandur, sjónleikur í hendingum, eftir Henrik
Ibsen. íslenfL- býðing eftir Matth. Jochumsson.
Arni, saga eftir Björnstjerne Björnson. ísiensk
þýðing cftir þorst. Gíslason.
Rjúpur
keyptar háu verði í allt haust.
St- Ch. fónsson.
tekur að sjer brunaábyrgð á húsum, bæjum,
gripum, verslunarvörum, innanhúsmunum o. fl.
fyrir fastákveðna litla borgun (Præmie) ánþess
að reikna nokkra borgun fyrir brunaábyrgðar-
skjöl (Police) eða stimpilgjald.
Menn snúi sjer til umboðsmanns fjelagsins
á Seyðisfirði
St- Ch. Jónssonar.
Hjá öllum bóksölum
fæst:
Spánskar nætur, sögur eftir B. Jansen, kr 1,50
Æfintýrið af Pjetri Píslarkrák,eftir Chamissóo,5o
Um ríki og kirkju eftir Leo Tolstoi . 0,50
sem ekki hafa borgað mjer
skuldir sínar í haust, eru
j vinsamlega beðnir að borga
þær sem allra fyrst, því jeg
er fastlega ráðinn í því, að ná þeim skuldum
með lögsókn fyrir nýar, sem jeg fæ ekki góð-
fúslega borgaðar.
Seyðisfirði 6. nóv, 1902
St. Th. Jónsson
J ö. 2. C. Stúkan »Aldarhvöt no. 72«
heldu) fund í nýa húsinu
sínu ú Búðareyri ú sunnudaginn kemur
klukkan 3 síðdegis. — Meðlimir mœti. Nýir
meðlimir velkomnir.
NB. Aukafundur í kvöld, föstudag kl. 8.
JEsku/ýðsskó/a
heldur undirritaður á Seyðisfirði í oefur.
Shó/inn byrjaði 3. nóo. og oarir minnst 6
mánuði.
Peir er kynnu að oilja sínna þessu, snúi
sér til hr■ jírna Jðhannssonar, Jjarðaröldu.
Seyðisf'rði 7. nóo 1902.
Xelgi Valtýsson.
Kaupið eingan hlut hjá nokkr-
um fyrir peninga fyr en þið eruð bún-
ir að spyrjast fyrir um það hjá St. Th. Jóns-
syni á Seyðisfirði, hvað hægt sje að fá hlut-
inn fyrir.
RITSTJÓRI: ÞORSTEINN QÍSLASON.
Prentsm. Seyðisfj.
54
við, hans, sem hafði álitið sig þar ómissandi! - Það
ergði hann, það nagaði hann. Oft stóð hann við
glugga sinn á sunnudögum og horiði á vagnana koma
einn eftir annan, fulla. af sparibúnu fólki, á leið til
nýu kirkjunnar. Augu hans fylltust þá tárum og
hann beit á vörina. Hann var útiluktur, fjekk ekki
að vera þar með. Og svo varð hann að láta sem
sjer stæði á sama, ef menn minntust á það við hann!
Pjetur hafði ekki vitað, hverja þýðíngu guðsþjónustan
hafði fyrir hann fyr en nú. Átti hann að sækja aftur
um inngaungu í söfnuðinn? Hann gat það ekki,
fannst, að þá yrði hlegið að sjer; og svo var sektin
sem á honum lá; hann hefði orðið að biðja opinber-
lega og í áheýrn allra um fyrirgefning. Hann var
of stoltur til þess; þá ánægju vildi hann alls ekki
veita prestinum. Hann varð heldur að bera harm
sinn í hljóði. Sárt hafði honum þótt að missa barnið,
og sárt fannst honum að hugsa til þess, að þrályndi
sitt skyldi þurfa að bitna á því. í hvert sinn Sem
hann gekk framhjá gröf barnsins undir hlyninum
stakk samviskan hann; barnið hafði ekki verið skírt
og það fjekk ekki að liggja í vígðum Teit.
Móðir hans gamla vildi fara til altaris og Pjetur
55
varð að aka henni til kirkjunnar. Hann hafði hugs-
að sjer að bíða með hestana bakyið runna sunnan-
við kirkjuna þar til hún kæmi út aftur. En hann
komst ekki leingra en á vegamótin, þar sem vegur-
inn til kirkjunnar lá út frá aðalveginum. Þá sáhann
að ýmsir af kunru'ngjum hans voru þegar komnir, en
hann hafði ætlað sjer að verða á undan öllum öðrum.
Hann stökk þá ofan af vagninum og sagði við móður
sína, að hún yrði að sjá fyrir sjer sjálf heim aftur.
En hann heyrði, að móður hans stundi þúngan um
leið og hún sneri sjer frá honum, og þá stunu heyrði
hann fyrir eyrunum alla leiðina heim aftur. Þetta líf
var að verða honum óbærilegt! Að vera útilokaður
frá náð og blessun guðs! Að finna bölvunina liggja
eins og möru yfir heimilu sínu. Á fáum árum varð
Pjetur ellilegur. Hann reyndi að gleyma sorgunum
yfir umhugsuninni um vinnu sína. En hann gat
ekki svæft samviskuna. Hann þóttist geta lesið ávít-
ur í augum bæði móður sinnar og konu. Pjetur
var orðinn fátalaður og mannfælinn. Hann, sem áð-
ur hafði alstaðar verið fremstur í flokki þegar koma
þurfti einhverju fyrirtæki áfram, hann dró sig nú al-
staðar í hlje. Hann hjelt kyrru fyrir heima; gekk á
56
eftir plógnum og starfaði í gripahúsunum; þess á
milli sat liann við gluggann sinn með pípuna í
munninum.
Pjetur var hjartveikur, og læknirinn hafði sagt hcn-
um, að hann yrði að varast að taka nokkuð þúngt
upp. En Pjetri hætti við að gleyma því. Og einu
sinni fann konan hann liggjandi í yfirliði við garð,
sem hann hafði verið að hlaða. Konan varð dauð-
hrædd og læknirinn var sóttur, en hann sagði að það
væri mjög efasamt að Pjetur næði heilsu aftur. En
þegar Pjetur heyrði að dauðinn - dauðinn sjálfur
væri ef til vill í vændum, þá var öllum mótþróa lokið
í sálu hans. Oumræðileg hræðsla og ángist greip
hann; honum fanst hann vera að kveðja heiminn
bannfærður af guði. „Sækið þið prestinn. Segið þið
að jeg sje að deyja; segið þið að jeg vilji fá að taka
sakramenti; segið þið að jeg iðrist; segið þið — ó,
drottinn Jesús, miskunna þig yfir mig!" Hann lokaði
augunum og einhver dvali færðist yfirhann. Konan
vissi ekki hvað hún skyldi taka til bragðs. Loks
rjeðu þær af að móðir Pjeturs skyldi leggja á stað, því
hún var í söfnuðinum; þær hugsuðu að elli hennar
gæti ef til vildi haft áhrifá prestinn.