Bjarki - 21.11.1902, Side 2

2
B J A R K I.
ir eigin geðþótta. Þessir aukatollar hafa verið
stöðugt óánægjuefni milli Kína og Evrópu-
þjóðanna.
í 8. gr. verslunarsamníngsins, sem J. Mack-
ay hefur fyrir Einglands hönd gert við Kína,
skuldbindur stjórnin sig til að aínema alia
þessa tollga:slustaði mót því, að hækka inn-
(lutningstollinn á öllum útlendum vörum úr 5 pc.
í 12^/2 pc. eins hvort vörurnar eru fluttar inn
yfir land eða sjó. Undantekið er þó salt og
ópíum. A salti er einokunarverslun í Kína,
sem stjórnin rekur, og opíum krefst stjórnin
að mega tolla eftir eigin vild.
Útflutníngstollurinn er 71/, pc. Þó er silki
þar undanskilið og mega Kínverjar leggja
sjerstakan toll á það, allt að 5pc. A vefnað-
arvörum, sem ofnar eru í verslunarhafnabæj-
unum er tollurinn iopc, ef vörurnar sendast
þaðan inn í landið.
Flestar þjóðir, sem verslun reka við Kína,
hafa fallist á þennan samning. Rússland þó
ekki enn.
Danmörk os í>ýskaiar.d.
Eftirfai-andi grein er þýdd úr »Poletiken«
9. f. m.:
»Þýska blaðið »Vossische Zeitung« lætur
skrifa sjer frá Slesvík, að útnefning hr.
Hegemann-Lindencrones til sendiherra í
Berlin muni væntanlega verða til að bæta
samkomulagið milli Danmerkur og Þýskalands.
Blaðið fullyrðir, að frá þýskalands hálfu eigi
sjer eingin óvild stað til Danmerkur og vonar,
að ráðaneytaskiftunum fylgi sú stefná bæði í
utanríkis- og innanríkis-pólitík Dana, að þjóð-
ernisskrumið og Þjóðverjahatrið verði hjer eftir
útilokað.
Blaðið getur rjett tii um þetta. Hægriflokkur-
inn hefur einga stærri synd á samvisku sirmi
en hina heimskulega framkomu gegn Þýskalandi.
í Berhn voru settir ónýtir sendiherrar, fyrst
hr. Quaade, sem Bismark að sögn aldrei virti ,
ávarps eða viðtals, og eftir hann hr. Vind, sem
var jafncnýtur. Þá er víggirðint:apólitíkin.
Vilhjálmi keisara var jafnvel ekki veitt særnileg
mótaka. Skynsamlegum dómum um víggirð-
ingapólitíkina var svarað með heimskulegu
bauli og ásökunum um föðurlandssvik.
En nú eru tímarni breyttir. Nú slcilja menn,
að það er lífsskilyrði fyrir Danmörk að halda
frið við Þýskaland. Sannfæríngin um þetta
verður að stjórna utanríkispólitík okkar, og
þegar hermálalöggjöf okkar byggist á skilningn-
um á þessu, þá er ekki hætt við að við kom-
um okkur ekki saman um, hvernig þeim skuli
fyrir komið, til þess í ýtrustu neyð að sýna og
sanna, að við viljum í fullri alvöru vera afskifta
laus (neutral) þjóð að því er hermennskuna
snertir, þótt við verðum að játa, að við
höfum hvorki afl ti! að verjatakmörk ríkisins
nje afskiftaleysisyfirlýsing okkar.
Þannig lítur vinstriflokkurinn á víggirðinga-
og landsvárnar-málið, Og einginn efast um,
að hin núverandi stjórn okkar æski góðs sam-
komulags og vináttu við Þýskaland.
Einglendingar og Þjóðverjar eru þær þjóðir
sem bæði skyldleiki og hagsmunaástæður laða
okkur til. Danmörk á aldrei framar í ófriði
við Þýskaland — það vita bæði æðri og lægri.«
»Non-fJaminable Wood",
þ. e. trje sem ekki brennur, er uppfundn-
ing frá Ameriku. Vökvi, sem settur er inn í
trjeð, veldur þessu, en um samsetning þess
vökva er mönnum enn ókunnugt öðrum en
uppfundningamanninum. I London er mynd-
að stórt hlutafjelag og hefur það reist verk-
smiðjur sem eiga að búa út og selja óbrenn-
anlegt trje. Sendimaður frá þessu fjelagi var
í haust í Khöfn og sýndi þar, að aðferðin er
óyggjandi. Trjeð sviðnar aðeins lítið eitt ut-
an þótt logi leiki um það. En auðvitað verð-
ur trje töluvert dýrara þegar búið er að gera
það óbrennaniegt.
Jðhnke
fiotamálaráðherra Dana fótbrotnaði snemma
í fyrra rnánuði í stiga í ríkisdagshúsinu. Hann
var svo heilsulasinn áður Jietta vildi til að
hann gekk við tvær hækjur.
57
Lítiili stundu síðar vaknaði Pjeiur og teit í kring-
um sig. „Hefurðu seni til prestsins?" spurði hann.
Þegar hann heyrði, að móðir hans hafði farið, varð
hann rólegri. „Heldurðu presturinn komi, María?"
sagði iiann aftur eftir æði stund.
„Það tel jeg sjálfsagt", svaraði konan. Litluseinna
sagði hann: „María, finndu bókma, lærdómskverið;
hann spyr mig sjálfsagt eftir bókinni, þegar hann
kemur." María gekk að bókaskápnum og kom með
lærdóinskverið.
„Nei, ekki þessa," sagði Pjetur um leið og hann
leit á bindið; „þetta er Wexels kver, og hans trú var
ekki rjett. Findu hina, sem jeg lceyfti í fyrra, sýnódu-
kverið. Presturinn spyr eftir því."
María kom með það og settist við rúmið. „Nú
skaltu finna kaflann um iðrandi syndara sem ætla að
taka altarissakramentið", sagði Pjetur.
Konan fletti þeim kafla upp og fór að lesa, en
Pjetur endurtók orðin eftir henni."
„Lestu það aftur", sagði Pjetur.
Konan las kaflann aftur og Pjetur tók hvert orð upp
eftir henni. Svitinn bogaði af enni hans, en hann neytti
alls þess viljakraftar sem hann átti til, því nú vildi
58
hann læra, hvernig iðrandi syndarar ættu að skrifta,
þegar þeir tækju altaríssakramenti.
Þegar leið af miðjum degi varð kona hans hvað
eftir annað að hlaupa út á túnið til þess að vita,
hvort ekki sæist til prestsins. Og þegar hún kom
inn aftur sagði Pjetur í hvert skifti: „Þú skalt sjá
til, hann neitar að koma."
Loksins heyrðu þau vagnskrölt, og lítilli stundu
stðar kom presturinn inn í dyrnar með litla handtösku
í hendinni; bakvið hann stóð móðir Pjeturs.
Það kom sem , snöggvast gleðisvipur á Pjetur, og
hann hvíslaði: „Þökk fyrir að þú komst, prestur!
nú get jeg dáið rólegur."
Presturinri leit á sjúklinginn í rúminu. Honum
hnikkti við; hann gat naumast þekkt Pjetur. Þetta
ellilega, föla og magra andlit og þessi augu, sem
nú tindruðu af ángist. Hann gekk að rúminu og tók
í hönd Pjeturs. „Guðs friður sje yfir heimili þínu og
yfir þjer", sagði hann vingjarnlega. Og Pjetri fannst
eins og allri bölvuninni, sem hvílt hafði yfir sjálfum
honum og heimili hans, væri velt burt með þessum
orðum.
Presturinn tók upp úr tösku sinni hempuna og
Eisrur E, Zola
eru, eftir því sem nú er fram kornið, 4 millj.
fránka.
Brunnið skip
Gufuskipið »Reserven« frá Stavangri fórst
18 f. m. á leið frá Stavángri til Einglands.
Það lagði út trá Stavángri 14. f. m. og átti
að sækja kol til Einglands. Um miðjan dag
þ. 16. varð vart við mikinn leka í skipinu og
brátt fylltist það svo af vatni að ekki var hægt
að kinda gufuvjelina. Það var illt í sjóinn.
Með því að pumpa skipið stöðugt gátu skip-
verjar haldið því fljótandi þángað til að morgni
þess 18. Þá yfirgáfu þeir skipið á bátunum
og var bjargað af dönsku gufuskipi, »Therese«,
er flutti þá inn til Khafnar. Rjett eftir að
þeir yfirgáfu »Reserven« kom eldur upp í skip-
inu; höfðu tveir af skipverjum kveikt í því
áður en þeir skildu við jrað, til þess að önn-
ur skip skyldu ekki rekast á flakið áður en
það sykki alveg.
VerkíöU.
Kolamannaverkfallið mikla í Ameríku er nú
um garð geingið og varð þar að sáttum, fyrir
milligaungu Roosewelts forseta og auðmanns-
ins P. Morgans, að gjörðadómur skyldi gánga
um ágreiningsatriðin. I Frakklandi var einnig
verkfall meðal námamanna og óeyrðir.
I Genf var í mánuðinum sem leið almennt
verkfall og lá við uppreisn. Herinn skarst í
leikinn og voru 40 forgaungumenn verkmanna
fángelsaðir og aðrir svo hundruðum skifti.
Ymsir særðust hættulega í óeyrðunum og á
annað hundrað utlendingar, sem þar höfðust
við, voru gerðir landrækir. Nú er aftur kom-
in þar kyrð á.
Póstferðir.
Póstlerðinni norður til Grímstaða, sem Einars
Björn heitinn áður annaðist, heldur ekkja hann
þetta ár á ábyrgð bæjarstjórnarinnar. Aukapóst-
ferðin hjeðan til Boigarfjarðar er veitt sr. Birni
f’orlákssyni á Dvergasteini.
59
kragann, brauðið og vínið. Hann lagði brauðíð á
lítinn silfurdisk, sem hann hafði með sjer, en hellti
vítiinu í glerstaup og setti það á lítið borð við rúm-
ið. „Þolirðu að við sýngjum vers á undan?" spurði
prestur.
„Já", svaraði Pjetur.
Þá var náð í sálmabókina og prestur saung með
háum og skærum róm einn af sálmunum, sem eiga
við þetta tækifæri. Tárin streymdu niður eftir kinn-
um Pjeturs; þetta var eins og fyr á dögum í kirkj-
unni.
„Og svo verð jeg áamkvæmt embættisskyldu niinni
að leggja fyrir þig nokkrar spurningar," mælti prestur.
Pjetur fór að skjálfa. Þarna kom það; nú verður
að svara rjett.
„Trúir þú, að þú sjert aumur syndari, sem verð-
skuldað hefur eilífa hegning og eklcert getur gert til
frelsunar sál þinni", sagði prestur.
„Já, já," svaraði Pjetur með klökkum róm.
„Trúir þú, að Jesús Kristur hafi friðþægt fyrir
syndir þínar ineð sínu dýrmæta blóði?" hjelt prestur
áfram.
„Já, já, jeg trúi því", svaraði Pjetur.