Bjarki - 12.12.1902, Síða 3

B J A R K I.
3
Stormnóft við hafið.
—o—
Suða við hamra
svalar bárur,
rynja ógurleg
rosa-kvæði.
Þær takast svo fast á við kolsvarta kletta;
þær klappa þeim ómjúkt og froðunni sletta
svo hátt, sem þær hafa til afl.
Það hamast hver skafl!
Veður í skýum
valbleikur máni,
válega glotti
varpar á hauður.
Mörg er nú ófreskjan marar við strendur,
mörg eru draugsljós að sjá upp um Iendur;
allskonar forynjufjöld
á ferð er í kvöld.
Teygja hárlausar
höfuðkúpur
blóðvana svipir
úr brimi hvítu;
gnístandi tennur í skoltunum skrölta,
skekjandi Iimina draugarnir rölta,
vekja þeir viðbjóð í hug’,
veikja þeir dug.
Ófagrar stara
augnaholur
sviftar blíðasta
brúnaljósi;
glóir í maurildi tómum úr tóftum,
tindrar sem hræfaljós dimmum á nóttum;
hrollur og ógn brífur þá,
er hafdrauga sjá.
Líða úrgar
ægi-vofur
með kynjalátum
um kalda r öldur,
hendast á kátar með þaunglum og þara,
þefillum pöddum og marghttum snara,
fliksurn af nýdauðum ná
naga þær á!
* *
*
Vittu mitt ráð
vogfarandi!
haltu þjer lángt
frá hafi á.kvöidin.
Girnast þú skalt ei, að skoða þá drauga,
er skröltandi beinin í hafinu lauga.
Aldrei þá sjón nam jeg sjá,
en sagt heyrði’ eg frá.
Ben. Þ. Gröndal.
Óvenjulegt uppátæki
—o—
A apóthekaraskólanum í Khöfn er meðal ann-
ara úngur maður, sem Geppel heitir. Hann
er uppalinn úti á landsbygðinni og giftur bónda-
dóttur. Þau búa saman, í Khöfn og eiga tvö
börn. Maðurinn er aðeins liðlega ivíugur.
Fyrir rúmu ári kynntist hann stúlku frá
Vejle, frk. Edsberg, og hafa þau fundist í
Khöfn við og við síðan, og líka skrifast á.
Stúlkan var trúlofuð lækni í Vejle og átti að
giftast í vetur. En þau Geppel höfgu feing-
ið ást hvert á öðru. Seint í fyrra mánuði
mæltu þau sjer mót í Hróarskeldu. Hún var
þar að heimsækja kunníngjafólk sitt og hafði
sagt frúnni, sem hún var að heimsækja og
bjó hjá, frá ástaæfintýri þeirra Geppels. En
frúin færðist undan að taka þar á móti hon-
um. Hann leigði þá herbergi á hóteli. Þar
hittust þau og rjeðu með sjer, að drepa sig
saman. Lítur svo út sem þau hafi ráðgert
þetta áður, því hann hafði með sjer klóróform
til þess frá Khöfn. Þau geingu út úr hótelinu
kl. 12 um nóttina eftir að hann kom og hafa
þá farið beim á herbergi hennar. Þar f hús-
inu voru þá allir sofnaðir, Um morguninn
fannst stúlkan dauð á sófa í herberginu og
hafði grímu fyrir andlitinu, sem klóróformi var
hellt í. Hjá henni fannst brjef til frúarinnar
í húsinu og skýrir frk. Edsberg þar frá, að
þau Geppel hafa afráðið að deyja saman og
það sje með fullum vilja sínum að hann bindi
nú grímuna með klóróforminu um höfuð sjer.
Geppel kom heim til hótelsins seint um
nóttina. Hann hafði í fyrstu troðið klóróformi
í bómull i nasir sjer og lagst við hlið kærust-
unnar, en ekki tekist að svæfa sig nógu fast,
Hann vaknaði undir morguninn og hljóp þá
út og heim til sfn á hótelið. Lögregluþjónar
voru sendir eftir honum strax og vart varð
við dauða stúlkunnar. Þegar þeir hittu hann
var hann að klæða sig á hótelínu. Við rann-
sóknirnar bar hann fram, að það hefðu verið
samantekinn ráð þeirra að deyja svona, en
hann sagðist hafa brúkað of mikið af klóró-
forminu handa henni og því hefði ekki orðið
nóg eftir handa sjer. Flann kveðst hafa ætl-
að strax um morguninn heim til Khafnar til
að kaupa þar meira klóróform og drepa sig
síðan. Hann bað að lofa sjer að sjá h'k henn-
ar og var honum leyft það. Hann gekk að
því, lagði höndina á enni þess og sagði: »Jeg
sver það, að hún hefur dáið sem hrein jóm-
frú.< Borgmeistarinn greip þá í handlegg
hans og bannaði honum að sverja.
Geppel fær aaðvitað hegningu. Lagaákvæðið,
sem hann að líkindum verður dæmdur eftir,
hljóðar svo :
Fyrir að drepa annan mann eftir ósk hans
eða beiðni hegnist með betrunarhúsvist, eða,
sjeu einhverjar sjerlegar málsbætur, þá með
fángelsisvist, sefn ekki má vera skecnmri en
3 mánuðir.
Amalie Skram,
Nýfarinn er að konva út í Khöfn róman eftir
hana mjög lángur, 7—800 bls. Hann heitir
»Mennesker», á að koma út í heftum með
nokkru millibili, alls 10, og kostar hvert I kr.
87
og sem iðrandi syndari leitaði hann aftur innundir
guðs náðarvæng og bað um að verða tekinn í sátt við
kirkjuna. Því tökum við hann nú aftur í dag í fje-
Iagsskap vorn í hinni móðurlegu inold, sem hjer
faðinar svo marga sem lukt hafa augum sínum í
sannri trú. Og veri hann lifandi vottur um, hve
lítið gagnar að gera uppreisn móti drottni og treysta
eigin kröftuin." Síðan lýsti prestur, hvernig Pjetur
hafði dáið, og söfnuðurinn felldi tár, en álit kirkjunnar
varð enn rótgrónari hjá þeim, en nokkru sinni áður,
XI.
Prestskonan var svo gagntekinn af forvitni og um-
hugsun um, hvað hún mundi fá að sjá í skóginum, að
hún fann ekkert til hristíngsins í vagninum, og voru
þó vegirnir ósljettir.
„Hefurðu heyrt getið um manninn, sem kvað búa
þarna í skóginum?" spurði hún dreinginn.
„Já, jeg hef heyrt talað um hann; það er ljóti
maðurinn, segja þeir; þeir segja að hann trúi hvorki á
guð nje djöfulinn." Prestskonan spurði ekki um meira.
Þegar þau voru kominn inn í skóginn og beygðu
við inn í rjóðrið, sem húsið stóð í, var hún náföl.
88
Utifyrir húsinu stóð maður og kallaði eitthvað inn
um dyrnar, sneri sjer svo við eins og hann ætlaði að
gánga burtu, en fjekk þá auga á vagninum.
„Kvenfólk hjer á ferð," sagði hann við sjálfan sig
um leið og vagninn nam staðar framan við húsið.
Prestskonan stökk út, kastaði á hann kveðju og gekk
heim. Maðurinn starði á hana. Allt í einu tók hann
viðbragð. „Það er prestskonan," sagði hann, gekk á
móti henni og rjetti henni höndina. „Gerið þjer svo
vel að koma inn."
Hann benti henni á stól við borðið og settist sjálf-
ur niður rjett á móti henni hinumegin við borðið.
Hann starði á hana, án þess að hugsa efir því, þáng-
að til prestskonan stokkroðnaði. „Fyrirgefið þjer",
sagði hann, og prestskonunni sýndist eitt tár hrökkva
niður eftir kinnum hans - „en þjer eruð svo lík
inóður yðar, aðeins dálítið veikb.ygðari og grannleit-
ari."
„Já, og þjer þekkið móður mína?" sagði hún.
„Við höfum oft talað saman — jeg hjelt einu sinni
að það rnundi verða eitthvað úr henni — en svo finn-
ur hún upp á því að giftast------nú, það er annars
best að sleppa því."
89
„En hvað getur verið á rnóti því að giftast „" sagði
prestskonan.
„Ymislegt stundum, frú, — þegar menn selja sig,
bregðast hugsjón sinni, þegar menn Ijúga og uppala
aðra í lýgi."
„Þjer segið, vona jeg, ekkert þesskonar um móður
mína."
„Móðir yðar var sköpuð til þess að bjóða gömlum
kreddum og vanalcenníngum byrginn. Húnvarsköp-
uð til að taka þátt í stríði, byltíngum, til þess að
taka þátt í joví að skapa hinn nýa tíma. En svo
finnur hún uppá að giftast, og eignast svo dætur,
sem giftast prestum."
„Eru þá prestarnir verri en fólk almennt gerist?"
spurði prestskonan brosandi.
„Já, það eru þeir," svaraði maðurinn í sama tón
og áður. „í mínum augum hlýtur presturinn annað-
hvort að vera heímskttr, eða fantur, annaðhvort svo
heimskur og þekkíngarlaus, að haún trúir sjálfur öllu
því bulli sem hann predikar, eða þá íantur, sem
talar móti betri sannfæríngu."
„Það er ekkert smjaður um inanninn minn."
„Jeg tala aldrei smjaður, frú, jeg tala sann-