Bjarki - 12.12.1902, Síða 5
5
BJ ARKI.
þeirra, þar sem reynslan hefur sýnt, að þær
hafi farið rjetta leið og ástæða er til að ætla
að þá braut eigum vjer og að fara. Þing-
menn eru tiltölulega mjög fáir í samanburði
við málafjöldann, sem þeir hafa til meðferðar.
Til þess að málin fái sem bestan undirbúning
verður að skifta þeim á sem flestar hendur til
íhugunar og yfirvegunar í nefndum, en ef
tveir eða fleiri liðljettingar vegna gáfnaskorts
og menntunarleysis eru í hverri deild, svo að
þeir hafa ekki traust samþíngismanna sinna,
verður afleiðingin sú, að hinir verða að vinna
verk þau, sem þessum mönnum bæri að rjettu
lagi að vinna og verða þannig ofhlaðnir störf-
um til skaða fyrir undirbúnin'g málanna. Að
senda menn á þing, sem eigi geta samið og
skrifað nefndarálit svo f lagi sje, er stórskaði
og hneysa fyrir þjóðina.
Frh.
Blástjarnan
— O —
Inndæla blástjarnan blíða,
sem blikar á himninum róft !
jeg skoða oft skinið þitt fríða
um skamm degis- þögula nótt.
1*0 Ijómar á loftinu bláa,
þú lýsir svo fögur og skær,
þú svífur um himnana háa
heiminum spilta svo fjaer.
Þú hlýtur að göfga hvert hjarta,
þó hlýtur að framleiða trú;
því hvaðan er blikið þitt bjarta ?
Hver bauð það, að ljós yrðir þú ?
Þú minnir á máttugan anda,
sem myndað og prýtt hefur þig.
Þú minnir á algóðan anda,
sem ávalt mun varðveita mig.
Ben. Þ. Gröndal.
MóðurmorB,
Eitthvert hið hroðalegasta morð sem fyrir
hefur komið var framið í Kaupmannahöfn í
mánuðinum sem leið. Tuttugu ára gamall
dreingur myrti móður sína, stakk hana með
hníf hægramegin í hálsinn. Síðan ók hann
líkinu gegnum bæinn og fleygði því í sjóinn,
Konan, sem myrt var, var ekkja eftir söðla-
smið, sem dó fyrir tæpu ári síðan. Hún átti
fjögur börn, en aðeins þessi sonur hennar bjó
hjá henni. Eftir lát mannsins hjelt hún sauma-
stofa. Þessi sonur hennar hjet Anton Jörgen-
sen og var málari. Honum hafði áður
verið hegnt fyrir þjófnað. Misklíðarefnið milli
þeirra var, að hann vildi giftast dóttur söðla-
smiðs, sem bjó þar í grend við þau, en móð-
ir hans haíði á móti því. Kvöldið sem hún
var myrt hafði hún þó kallað kærustu sonar
síns og foreldra hennar til sín, og lítur svo
út sem hún hafi verið búin að gefa samþykki
sitt til giftingarinnar. Dreingurinn segist hafa
myrt hana í reiði og óráði af því að hún hafi
talað illa um stúlkuna. Ekki meðgekk hann
morðið fyr en sannanir voru komnar fram gegn
| honum svo ljósar, að allir gátu sjeð að hann
var morðinginn. Ekki ber neitt á að hann
iðrist eftir illvirkið. Sem merki um kæringar-
leysi hans er það tekið fram, að einu sinni á
meðan á rannsóknunum stóð sá hann vind-
!ing í glugganum á rjettarsalnum, tók hann
og spurði lögreglumanninn, sem fylgdi honum,
hvort hann mætti ekki eiga hann. Fór svo
að reykja og var hinn rólegasti.
Danmörk og Þýskaland.
Bjarki flutti nýlega grein, þýdda úr »Póli-
tíken«, sem sýnir að nýa stjórnin í Danmörk
vill koma á sem bestu samkorpulagL milli þýska-
lands og Danmerkur. Blöð basði Dana og
Þjóðverja tala mikið um nauðsynina á þessu
og að bæta þurfi ástandið í Suður-Jótlandi.
Segja þýsku blöðin að eingin ástæða sje til
að þraungva kosti Dana þar, eða halda áfram
o’fsóknum gegn þjóðerni þeirra og túngu, ef
Danir sjeu Þjóðverjum vinveittir og hætti að
Jretta verður að leggja mikla áherslu, því að
þvf miður getur maður eigi varist þeirri hugs-
un, þegar litið er á gjörðir t. a. m. síðasta
þíngs, að það hafi komið fyrir að atkvæðum
sumra þingmanna hafi verið stjórnað af hvötum,
sem voru eigi nógU hreinar.
Þingmennirnir verða að vera vel gefflir
menn og: vel að sjer. ön þau mái,
sem borin eru fram á þíngi, eru minni eða
meiri vandamál. Hinsvegar er þingtíminn
stuttur og urmull af málum borinn upp á hverju
þíngi. Það þarf því góða greind til þess að
setja sig á stuttum tíma svo vel inn í svo
mörg mál, að maður geti gjört sjer ljósa grein
fyrir þeim af sjálfsathugun, og það þykir ef
til vill hart en er þó satt, að allmargir afþeim
þingmönnum, sem fjallað hafa um t. a. m.
stjórnarskrármálið, hafa ekkert botnað í því
og ekki getað gjört grein fyrir skoðun sinni
á því; samt sem áður hafa þeir haft og þókst
hafa skoðun á því máli, en hún hefur eigi
Verið þeirra eiginleg eign, heldur skoðun ann-
ara, sem þeir hafa tileinkað sjer ómelta, þ, e.
a. s. án þess að þeir hafi getað gjört sjer
eða öðrum grein fyrir því eða skilið í því,
hversvegna hún væri rjett. Til þess að leggja
hyggilega til málanna þarf og góða greind og
menntun, þekkingu. Þeim mun betri sem
greindin er og þekkingin víðtækari, því meiri
líkur eru til þess að tillögurnar miði í rjetta
átt og sjeu heppilegar. Það er ekki einasta
nauðsynlegt að þingmennirnir þekki til hjer
hjá oss, heldur verða þeir og að hafa þekk-
lngu á því, hvernig hagar til hjá þeim þjóð-
um, sem við lík kjör eiga að búa og vjer,
þekkja rás viðburðanna hjá þeim, svo reynsla
þeirra megi oss að haidi koma, Það er eing-
inn vafi á því, að framfarir hjá oss eru að
mörgu leyti sömu skilyrðum bundnar og fram-
farir annara þjóða, og vjer getum lært ótrúlega
margt af tilraunum þeirra og reynslu, en til
þess verðum vjer að þekkja tilraunirnar og
reynsluna, svo vjer getum synt fyrir þau sker
sem fyrir þeim hafa orðið, en fárið að dæmi
93
Indíánastúlan hafði gegnum glugga á þilinu skoð-
að gestinn og svo farið að punta sig. Hún kom nú
'fram í besta skrauti sínu, prýdd með perlum og
hríngjum, böndiitn og fjöðrum. Prestskonan rjetti
henni hendina og Indíánastúlkan kyssti á hana.
„Talar hún ekki norsku?" spurði prestskonan.
„Pað er lítið," svaraði maðurinn brosandi. „Poca-
hontas! talaðu norsku við konuna," sagði hann á
indísku.
„Sælkomin," sagði Pocahontas og hneigði sig.
„Það er ekki rjett," sagði hann; „velkomin á það
að vera."
„Velkomin," át Pocahontas eftir og brosti svo að
skein í hvítar tennurnar.
Þau sátu enn um stund og töluðu saman. Svo
'reis prestskonan á fætur. „Jeg verð að fara að fara,
ef jeg á að ná heim í björtu."
„Já, því jég má sjálfsagt ekki bjóða yður að gista
hjer sagði maðurinn.
Prestskonan roðnaði. „Nei, það ef ómögulegt, og
þar að auki — “
„En, hvað hafið þjer þarna?," tók ntaðurinn fram í
94
þegar hann sá myndina, sem hjekk við gullkeðj-
una.
„Það er mynd af móður minni, viljið þjer sjá
hana?"
„Nei, nei," sagði hann, en rjett á eftir „jú, lofið
þjer mjer að sjá hana."
Hann stóð leingi kyr og horfði á myndina. Hann
greip annari hendi um þvertrjeð ofan við dyrnar.
„Fallni eingill!" sagði hann lágt. Svo sleppti hann
aftur myndinni, leit á prestskonuna og sagði eins og
hálffeiminn: „Má jeg biðja yður einnar bónar áður
en þjer farið? Má jeg kyssa á hönd yðar?"
Prestskonan roðnaði og rjetti honum höndina.
Hann hjelt henni leingi og kyssti hana tvisvar.
„Og svo kem jeg daginn eftir morgundaginn.
Þökk fyrir komuna. Komið þjer bráðum aftur og
þá skuluð þjer fá að heyra, hvað við móðir yðar
töluðum um." Hann fylgdi’ henni út, leit eftir að
hestinum væri rjett beitt fyrir vagninn, lyfti henni
upp í vagninn og horfði á eftir henni þángað til
hún hvarf.
95
XII.
Prestskonan var í sjöunda himni á leiðinni heim
aftur. í þessu var tilbreytíng og skemmtun. Og
það sem emkum gerði viðkinnínguna laðandi var,
að hann hafði þekkt móður hennar, og sú ást færð-
ist nú einhvernveginn yfir á hana sjálfa. Hann hafði
kysst hana á hendina, og meira að segja beðið um
það eins og það væri náð - og það var meira en
nokkur maður annar hafði gert síðan hún kom til
Ameríku. Og hver hefði það svo sem átti að vera?
Pjetur í haga;.,eða Gunnar á Haugum ? Hún hló
hátt, svo skríngilegt fannst henni að hugsa sjer þá
koma svoleiðis fram. En skemmtilegt var að verða
fyrir því, - það var gaman að láta skoða sig í eins-
konar töfraljósi. Hún hafði komið tárunum fram í
augun á manninum. Og svo hafði hann talað allt
öðruvísi en aðrir, allt öðruvísi en presturinn, allt öðru-
vísi en bændurnir. Hún var orðin leið á öllu, sem
þeir töluðu um. Reyndar var það ljótt sem hann
sagði, en samt var gaman að hlusta á það, og það
gat eingarr skaða gert henni. Hún vissi hverju hún
átti að trúa. Svona liðu hugsanirnar gegnum huga