Bjarki - 12.12.1902, Blaðsíða 6
6
BJ ARKI.
hyggja á hefndir og stríð. Friðrik krónprins
Dana fór í haust til Berlin og heimsótti Wil-
hjálm keisara, og mun sú ferð meðfram hafa
verið gerð til að tryggja vináttu milli land-
anna.
Björnstierne Björnson.
Eftir hann er nýkomið út í Khöfn nýtt leik-
rit, sern heitir »Paa Storhove*. Björnson varð
sjötugur 8. þ. m. Eftir umtali blaðanna nú
úm mánaðamótin hefur verið mikið um dýrðir
hjá honum þann dag. Um alla Danmörk var
verið að safna undirskriftum undir ávarp til
hans. Bergensbúar ætluðu að gefa honum
silfurker, sem kostar 3000 kr.
Suðurafríka-
Búaforingjunum hefur ekki orðið jafnmikið
ágeingt og búist ver við með gjafasafn þeirra.
Þeir hafa alls feingið um 3 millj. fránka og
mest frá Hollendingum. Einglei dingar stygð-
ust við ávarp þeirra af því að þeir virtust
snúa sjer þar meir til annara þjóða. Aráng-
urinn hefði án efa orðið miklu meiri hefðu þeir
gefið út ávarpið í Lundúnum og snúið sjer
fyrst og fremst til ensku þjóðarinnar. I Frakk-
lándi og Þýskalaudi hefur tiltölulega lítið safn-
ast.
Enska stjórnin ætlaði að leggja skatta á
námana í Transwaal til að vinna þar upp eitt-
hvað af herkostnaðinum, en námaeigendurn-
ir hafa risið öndverðir gegn því og hóta jafn-
vel uppreist, ef til þess komi. Þetta eru
menn af »Útlendingaflokkinum,« sem áður
nefndist svo, í Transwaal, en það var hann
sem ákafast kvartaði undan stjórn Búanna fyr-
ir stríðið og kallaði ensku stjórnina til hjálp-
ar til að rjetta hlut sinn. Chamberlain fer
nú suður meðal annars til að jafna úr þeirri
mísklíð.
í Bersren
Brann aðfaranótt 2. f, m. hótelið »Stalheim«
til kaldra kola á aðeins 2 klukkutímum. Mann-
skaði varð einginn.
Stjórnleysinzi
aðnafniRubinogerðinýlegatilrauntil að skjóta
Leopold Belgjakonóng. Konúngur var á ferð
með járnbraut og er vanur að vera í 3. vagni
í röðinni, en í þetta sinn var hann í fremsta
vagninum. Rubino skaut innum glugga á þriðja
vagninum og særðist þar einn af fylgdar-
mönnum konúngs af rúðubrotunum. Rubino
ver nýlega kominn frá Einglandi, segist hafa
ætlað að drepa þar Játvarð konúng, en aldrei
hafa komist í færi við hann. Hann er kátur
í fángelsinu og sýngur þa' götuvísur til að
eyða tímanum. Rubino er Itali, fæddur, 1859.
Eldgosin í Quatemala.
sem getið hefur verið um áður hjer í blað-
inu, hafa gert mikið tjón, bæði hafa menn
farist í hundruðum og stór og frjósöm land-
svœði eyðilagst.
Fjárba ðanirnar.
— o —
Nú eru Seyðfirðingar, Loðmfirðingar og Borgfirð-
ingar í óða önn að baða. í Fellum var þegar síð-
ast frjettist aðeins óbaðað á tveimur bæjum og er
væntanlega búið að baða þar nú. Fljótsdælir voru
að búa sig undir að baða. Er nú feingin vissa
fyrír því, að baðað verði á hverjum bae í Norður-
múlasýslu, og líklegt að Sunnmýlingar verði þá ekki
að skerast úr leik, en bað i nú líka, án frekari
mótmæla. í síðasta »Austra« hefur Skafti Jósefs-
son ritað ágæta og hjartnæma hugvekju til bænda
í Eiðaþinghá, Breiðda! og á Völlum og biöur þá
þar með mörgum olskulegum orðum, að gera það
fyrir sig að baða nú skepnurnar; má kalla þá ógreið-
vikna menn og harðbrjósta ef þeir geta feingið af
sjer að neita blessuðum ka,'!inum um þessa bón,
þegar jafnvel er aá þeim farið. Greinin sýnir
svo eingilhreint og elskulegt hjartalag og hugar-
þel að fæstir munu geta lesið hana óviknandi, og
það er nærri merkilegt hve unaðsleg blíða getur
enn leynst í hjartakrókum þessa gamla manns.
Pöntuna rfjelagrsfundurínn
á Egilstöðum, sem getið var um í síðasta
blaði, var aðalfundur fjelagsins í ár. Ékkert
var þar afráðið um það, hvort sambandinu
við L. Zöllner skyldi slitið. En Jón pöntunar-
stjóri Stefánsson siglir með Mjölni næst til
þess að semja við hann fyrir fjelagsins hönd.
Svohljóðandi ályktun var samþykkt á fundin-
um:
»Fjelagið ályktar að koma upp slátrunar-
húsi á seyðisfirði til þess að geta flutt úí
kælt kjöt, evo framarlega sem væntanlegur
styrkur fæst annarsstaðar frá, auk hins fyrir-
hugaða styrks frá Búnaðarfjelagl Islands og úr
landsjóði, og kostnaður sá sem umfrarn verður,
þá er hætileg áætlun um allan kostnaðinn er
feingin, reynist fjelaginu ekki ofvaxinn, og er
formanni fjelagsins falið, að grenslast eftir,
hvoit sýslufjelögin norðan-og austanlands og
kaupfjelögin á sama svæði, vilja veita nokk-
urn styrk til fyrirtækisins.*
Fihrkláöalæknirinn.
Ole Myklestað, kom nú með Agli frá Nor-
egi, hjelt til Akureyrar og ferðast síðan um
Norðurland og Austurland til þess að kenna
mönnum fjárkláðaiækningar.
Skip
»Merkur«, eitt af leiguskipum Thor. E.
Tuliniusar, hleyfti inn hingað undan hvass-
viðri 5. þ. m. Það var á leið frá Eyjafirði til
útlanda.
Egill kom að utan á þriðjudagsnótt; hafði
feingið góða ferð, þótt hvasst væri.
96
hennar á leiðinni heim aftur, en dreingurinn sat við
hlið hennar hálfsofandi og dánglaði við og við með
svipunni í hestinn.
Þegar hún kom heim varð hún fyrst vör Við, að
hana verkjaði í allan líkamann eftir liristínginn í vagn-
inum. Samt sem áður var lángt frá að hún iðraðist
eftir að hafa farið þessa ferð. Hún fjekk sjer bað og
neri sig með sápuspíritus áður en hún háttaði. Hún
sofnaði fljótt og hana dreymdi skógarmanninn og
móður sína og Pocahontas, og allt annað en guðfræði
og sýnóduna. Næsta dag hafði hún harðsperrur og
varð að liggja í rúminu mestan hluta dagsins. En
daginn þar á eftir var hún snemma á fótum, lagaði
til í herbergjunum svo vel sem hún gat, tók saman
blöðin á skrifborði manns síns, sem hún annars ald-
rei mátti rugla saman, þurkaði rykið af því, breiddi
snjóhvítan dúk á litla borðið í stofunni, tók fram
kaffibollana og hafði bæði súkkulaði og kaffi tilbúið.
Því þennan dag hafði hann lofað að koma. Hún
hafði farið í einn af fallegustu kjólunum sínum og
leit hvað eftir annað í spegilinn og Iagaði hárið.
Hún leit hvað eftir annað út um gluggann. Allt í
einu heyrði hún kallað „halló!" úti á veginum og
97
sá mann koma ríðandi með hest í taumi. Hann
hafði kallað til fólksins þar úti á akrinum og
það benti honum á prestshúsið. Hann var í stóruin
stígvjelum o; með spora, í skinnbuxunum og sátu
hárin á skinninu í línum niðureftir hliðunum, en
annars voru reiðbuxurnar skreyttar rauðum, gulum
og grænum böndum eins og títt er hjá Indíánum.
Á höfðinu hafði hann stóran, barðamikinn hatt, grá-
an og með gullsnúru. Hárið var mikið og tók nið-
ur á herðar eins og á villimönnum. Hann hafði
byssu um herðarnar og aftaf við hnakkinn hjengu
tveir hjerar og önd. Þegar honum hafði verið vísað
á húsið hleypti hann á stökki upp á túnið. Prests-
konan stóð við opinn gluggann. En hvað hann var
hraustlegur og frjálslegur þarna á hestsbaki! Það
ómaði fyrir eyruin hennar eins og hljómur úr veiði-
horni meðan hún hujfði á hann. Hún varð kát.
„Góðan daginn," kallaði hún út um gluggann og
veifaði vasaklútnum sínum.
„Góðandaginn, frú," kallaði hann upp til hennar,
þreif hjerana og öndina og hjelt þeinr á lofti. „Jeg
skaut þetta á leiðinni lianda yður í miðdagsmatinn.
En hvað á jeg nú að gera við hestinn? Hann er
98
orðínn fullfrískur og ágætlega til þess fallinn að lulla
fyrir prestsvagni.'1
„Jeg skal finna Gunnar, en gerið þjer svo vel að
koma upp", svaraði prestkonan.
„En biðjið þjer þá þennan Gunnar líka að gefa
hestinum mínum dálítið af höfrum; jeg ætla að binda
hann hjerna í skugganum."
Maðurinn dustaði rykið af sjer og gekk svo upp
tröppurnar. „Hjer búið þjer", sagði hann og leit í
kring um sig. Það er ekki rúmbetra en heima hjá
mjer. En fyrirgefið þjer, hvernig jeg er búinn ; jeg
kann bezt við að vera svona, þegar jeg ferðast ríð-
andi."
„Hafið þjer gaman af að ríða um og skjóta?"
„Þjer skylduð hafa sjeð það, þegar jeg kom fyrst
híngað vestur, frú, En þá var líka annað að fara hjer
á veiðar en nú. Sljettan var þá full af villiuxum, og
jeg elti hópana með Indíánunum eins og hvirfilbylur,
en þeir flýðu í allar áttir. Menn verða eins og trylltir
innan um skotin og ópin; dýrin særast, taka við-
bragð og Steypast dauð niður. Þetta frjálsa og villta
líf sópar allri viðkvæmni og veikum hugsunum burt
— það er eitthvað svo gagnólíkt því að sitja á skóla-