Alþýðublaðið - 18.01.1927, Síða 2

2
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
:
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
kemur út á hverjum virkum degi.
1
Afgreiðsla i Alpýðuhúsinu við
Hverfisgötu 8 opin frá kl, 9 árd.
til kl. 7 síðd.
Skrifstofa á sama stað opin kl.
9V2—10 V3 árd. og kl. 8—9 síðd.
Simar: 988 (afgreiðslan) og 1294
(skrifstofan).
Verðlag: Áskriftarverð kr. 1,50 á
mánuði. Auglýsingaverð kr. 0,15
hver mm. eindálka.
Prentsmiðja: Alpýðuprentsmiðjan
(i sama húsi, sömu símar).
„V©B*ðl8Pt6,
aðalmálgagn íhaldsflokksins,
vegsamar
hervaltls-foyltingín
Blöð íhaldsflokksins hafa um
langt skeið neytt allra bragða til
pess að koma peirri skoðun inn
hijá islenzku pjóðinni, að stefna
jafnaðarmarina væri hættuleg, af
pvi að jafnaðarmenn væru bylt-
ingamenn, og útmálað sýknt og
heilagt — „Morgunblaðið“ kemur
út á sunnudögum —, hvílíkir
háskagripir slíkir rnenn væru. Þeir
myndu ekki svífast að hrifsa til
sin yfirráðin í jDjóðfélaginu með
bá'i og brandi brölta upp í valda-
stóiana eftir bökum alpýðunnar,
ver:a pá með sveipandi sverði,
hafda allri óánægju niðri með
vopnuðu ofbeldi Ög fótum troða
öll lög og allan rétt í landinu.
(Þeir inyndu leiða yfir pjóðina
ógnaröld. H:ns vegar hafa pessi
sömu blöð lýst forkólfum íhalds
óg auðvalds svo sem „vörðum"
laga og réttar, verndurum góðs
skipulags og hollrar m'eriningar,
friðsémdarljóstimi, sem aldrei
rynnu byJtingarhugsanir í skap,
og væru peir pví sjálfsagðir full-
trftsr og umboðunmm allra frið-
samra og s’kipulagselskandi
manna. Þeir hafa barið sér á
brjóst og fórnað höndum mót
himni segjandi: „Vér pökkum, að
vér érum ekki eins og pessir bylt-
irigarsinnuðu jafnaðarmenn." Þessi
blöð settu pví upp „kall mikillar
kveinunar, óps og ý!frunar,“ peg-
ar Ólafur Friðriksson gat pess í
niður agi greinargeTðar ‘i nar fyr-
jr jafnaðarstefnunni í „Eimreið-
inni“ í haust, — eftir að hann
hafði bent á, að jafnaðarmenn
ætluðu sér að koma pjóðfélags-
skipulaginu, sem peir berjast fyr-
ir- á með tilstyrk me’ri hluta pjóð-
arinnar, allTýðunnar, samkvæmt
stj órnar brey t i nga r 1 ögu m pjóðar-
innar, — að sumir jafnaðarmenn
hefðu ekki trft á, að pað mæíti
takast fyrir óhemjuskapar-mót-
mótpróa andstæðinganna, og á'itu
pví að neyta pyrfti „handaflsins“
síðasía sprettinn að markinu, og
benti til skýringar málstað peirra
á dæmi hins fræga lagamanns,
Þórhails Ásgrímssonar, er honum
Voru ónýtt lögin til að koma fram
íréttu má'.i. Þetta orð, „handafl",
hafa íhaldsblöðin — þar á meðal
„Vörður" — slitið úr samhengi*).
og veifað pví og sagt til fólksins:
Þarna sjáið pið! Þeir ætla að
nota „handaflið“! Þeir ætla að
taka yfirráðih í pjóðfélaginu með
ofbeldi líkamlegs aflsmunar!
Hins vegar hafa pessi sömu
blöð gert afarlítið úr pví, að for-
kólfar íhalds og auðvilds hér á
landi hafa reynt að koma pví í
kring að fá sér herafla til pess
að halda niðri kröfum alpýðu um
bæít kjör („varalögreglan"). Þau
hafa ekki á pað minst, að auð-
valdsstéttin er komin til valda
meðal pjóðanna fyrir stjórnarbylt-
inguna miklu á Frakklandi. Þau
hafa einnig látið sem allra minst
■ á pví bera, að auðvaldsstéttir
heimspjóðanna hafa gert fleiri
byltingar og byltingartilraunir á
síðustu tímum en alpýðustéttim-
ar. Má par minna á ítalíu, Spán,
Ungverjaland, Grikkland, vald-
ránstilraunir Kapps á Þýzka-
landi og hægrimanna í Danmörku
1920 og fleiri. Hafa pau um petta
látið ýnrist eins og ekkert væri
eða um óvanalega pjóðfélags-
nauðsyn væri að ræða eða pá, að
pau hafa látið sem peim blöskr-
aði, meðan á pessu stóð, en síð-
an hafið sigursæla byltingarfor-
kóifana eða valdræningjana til
skýjanna fyrir dugnað og niikil-
mensku (Mussolini).
En peir, sem pekkja eðli og
uppruna, feril og framferði auð-
valdsstéttanna meb pjóðunum og
hafa veitt pví eftirtekt, að pær
skirrast ekkert athæfi til að ná
yfirráðum og halda peim, svo sem
sjá má einna skýrast á ítalíu nft
og raunar víðar, — peir vita, að
petta gaspur auðvaldsblaðanna
um voða af byltingu jafnaðar-
manna er ekkert annað en yfir-
drepsglamur til að gera alpýðu-
stéttina óvarari við ofbeldistii-
raunum af hendi auðvaldsstétt-
arinnar. Sjálf vílar hún hvergi
fvrir sér byltingu með valdi,
„handafli", ef hún pykist þurfa
— og byltingar með valdi þarf
hún eðlilega oft til að ná ýfir-
ráðunum, með þvi að hagsmunir
hennar fara jafnan í bága við
bagsmuni þjóðarinnar eða meiri
hluta hennar —, og blöð hennar
fagna innilega hverri býltingu,
sem hennar menn gera, en auð-
vitað lýsir þó fögnuðurinn sér
jafnan með því blýgðunarlausa,
en áferðarsléíta hóglæti, sem ein-
kennir menn yfirdrepskaparins.
Aðdáaniega vel kemur þessi fögu-
luður í Ijós í frásögn „Varðar“,
aðalmálgagns Ih ddsf'okksins eða
stjórnmálaflokks auðvaldsstéttar-
innar hér á landi. af byltingunni í
Lithauen í síðasta tölublaði hans.
Til þess að Alþýðublaðinu verði
ekki af „postula ráðvandlegrar
blaðamensku“, ritstjóra „Varðar“,
•) Slíka baráttuaöferð hefir „Verði“
tekist að sarorýma við „baráttu sína
gegn ruddaskapn m og níölyndinu
í íslenzkri blaðamensku“(s:á „Vörð“
V. ár 2. bl. 2. bls. 3. d. 7.-9. I. a. o
og 4. bls. 2 d. 12. 1. a. n.)
borin á brýnn afvegáfærsla um
þetta efni, skal frásögnin tekin
hér upp í. heilu lagi:
„Byltingin i Lithauen.
KI. 3 aðfaranótt hins 17. dez.
staðnæmdist herlið fyrir utan
þingbygginguna í Kovno, höfuð-
borginni í Lithauen. Foringinn
gekk inn í þingsalinn, þar sem
næturfundur stóð yfir, og með
honum nokkrir hermenn. Hann
steig upp í ræðustólinn og lýsti
því yfir, að herinn hefði ákveðið
að steypa stjórninni og taka
völdin í sínar hendur, sagði þingi
sli;ið og tók höndum forseta
þess og ráðherrana.
Bylting þessi kom ekki óvart í
Lithauen, og enginn hreyfði legg
eða lið hvorki þá eða síðar til
þess að steypa hinuin nýju vald-
höfum. Jafnabarmannastjörnin,
er að völdum sat, þótti hafa stýrt
landinu út í verstu ógöngur og
var illa jiokkuð, bæði af bændum
og miklum meiri hluta manna í
bæjunum. Er mælt, aÖ hftn hafi
verið löngu orðin algerlega fylg-
islaus í þinginu, en andstæðingar
hennar ekki getað unnið saman
að myndun nýs ráðuneytis.
Foringi byltingarmanna, Sme-
tonci, fyrrverandi forseti lýðveld-
isins, nýtur mikils trausts hjá
þjóðinni og er sagður hinri mik-
ilhæfasti maður. Allur herinn og'
öll embættismannastéttin liafa
skipað sér undir forusíu hans.“
Hér er ekki mikið talað um
voða byltingarinnar, ekkert um
I>að fengist, þótt hús séu tekin á
fullírúum þjóðarinnar við löggjaf-
arstörf á miðri nóttu, meðan
meginhluii þjóðárinnar hvilist í
svefni, ekkert talað um, hversu
þessi noíkun „handaflsins" sé ó-
fyrirleitin, ekkert fárast urn tröðk-
un á Iögum og rétti, ekkert á-
fellisorð um það* að yfirráðin séu
tekin af þeim, sern þjóðin hefir
falið þau, þótt það geri menn,
sem þjóðin hefir ekki fengið
neitt umboð til þess, og ekkert
óviðurkvæmilegt talið við það að
handtaka þingforseta og ráð-
lierra. Alt þetta hefði þó orð-
ið_ hverjura ritstjóra, sem í hjarta
sínu væri andvígur bylíingum,
efni (il viðvörunar stjórnmála-
mönnum þjóðar sinriar að láta
sig ekki slíkt henda, en ekkert
slíkt dettur ritstjóra „Varðar“ í
hug. Þvert á móli er allur tónn-
inn í frásögn hans grainilega
borinn uppi af aðdáun á bylt-
ingarmönnunum. Frá athöfnum
byltingarmannanna er sagt sem
hinum náttúrlegustu; „jafnaðar-
mannastjörnin, er að völdum sat,
pófti | auðkent af Alþbl.j hafa
stýrt landinu út í verstu ógöng-
ur“; „foringi byltingarmanna nýt-
ur mikils trausts með þjóðinni"
o. s. frv. Tónninn er einhver ann-
ar en þegar sagt er frá bylting-
arforkólfum alþýðustéttarinnar og
athöfnum þeirra, svo sem í bylt-
'ingunni i Fússlandi og víöar.
Byltingarfrásögn þessi í „Verði“
ér þess vegna mjög lærdómsrík,
þótt þvi sé ekki mjög otað fram,
sem hún er lærdómsríkust fyrir.
Hún sýnir hug auðvaldsstéttarinnar.
íslenzku til hervaldsbyltingar, að
henni þykir slík bylting ekki ægi-
leg, ef hún þyrfti á henni að
halda sér til yfirráða í þjóðfé-
laginu, og þannig jafnframt, að
íhaldsmenn eru engu síður bylt-
ingamenn en jafnaðarmenn, ef svo
ber undir. Munurinn er að eins
sá, að þeir eru einungis með bylt-
ingu af hálfu eignastéttarinnar, en
móti henni af hálfu vinnustéttar-
innar, og það er að eins óttinn við
slíka byltingu, sem oftast rekur
þá til að láta svo, sem þeir séu
andvjgir byltingum, og kennir
þeim það bragð í baráttunni við
alþýðustéttina að gera orðið
„byltingu" að grýlu í augunr al-
mennings.
Annars er rétt í sambandi við
þetta mál að gera grein fyrir þeim
mun, sem er á byltingum af hálfu
auðvaldsstéttarinnar og á byltingu
af hálfu alþýðustéttarinnar. Auð-
valdsstéttin, eignastéttin, gerir
byltingu með hervaldi, þegar
þjóðin befir með aíkvæðavaldi
tekið af henni yfirráðin og fengið
þau meirihlutastéttinni, alþýðu-
stéttinm, eins og í Lithiauen, og
skiftir nm stjórn í einum svip í
trássi við lög og rétt. Slík bylt-
ing er stjórnarbylting, valdrán, ó-
réttmætt og ólöglegt. Auðvalds-
sinnar eru byltingamenn í þeim
skilningi. Vinnustéttin, alþýðu-
stéttin, gerir byltingu með afli
atkvæða, þegar hún, sem er meiri
hluti þjóðarinnar, hefir sameinað
sig í baráttunni um stefnu og
markmið jafnaðarmanna, og
breijtir um shipulagsgrundvöll
pjóofélagsins á stiittum tíma i
samrœmi vio lög og reghir um
undirstöZuaírlði fólkstjórnarfyrir-
komulagsins, valdsrétt meiri hlíit-
ans, án pess að beita „handafli“
nema pví að eins, að minni hlut-
inn, auðva'dsstétt'n, geri uppreisn,
með öbrum orðum í nauðvörn
fyrir rétti meiri hlutans. Slík byit-
ing er pjóðfélagsbyiting og ekki
annað en eðliieg réttarskifti sam-
kvœmt próiinarlögum félagsjjfs-
ins. í skilningi slíkrar byltingar
eru jafnaðarmenn og meira að
segja allir jafnaðarmenn byliinga-
menn og draga engar dulir á
það. Fyrir slíkan bylíingahug, sem
er ómótmœlanTega réttmœtur og
lögum samkvœmur eftir núgild-
'andi stjórnarlögum pjóðarinnar,,
rógbera auðvaldsblöðin jafnaðar-
menn við íslenzku þjóðina með
því að rugla saman óréítmætum
og réttmætum byltingarhugmynd-
um á þann hátt, sem ekki er
samboðið vönduðum mðnnum,
mentuðum og hugsandi.
Hér er kornið að því, sem við-
urstyggilegast er í fari auðvalds-
ritstjíóranna og stappar nærri því
að vera glæpsamlegt, því að það
samsvarar sem næst því að verja
fé annara manna óráðvandlega.