Ísland - 08.02.1898, Blaðsíða 4
24
ISLAfTD.
yar glímt á Hofmannafleti og sjást enn
í dag vegsummerkin, spor Hróifa og ber-
serkja, sem óðu jörðina að hnjám, og
glögg mót eftir þjetta lærvöðva í kietta-
brónunum fyrir ofan, þar sem fornkonur
vorar sátu og horfðu á glímurnar. En
nú berjast hrútnr á Hofmannafleti og arnir
og annað illþýði byggja Meyjasæti. En
Hofmannaflötnr „Ármanns“ er nú leik-
sviðið hjá W. 0. Breiðfjörð. Annars eiga
þeir þökk skilið, sem stóðu fyrir stofnun
glímufjelagsins, og margir af þeim, sem
þar glímdu, gerðu það vel.
Fyrir fáum árum var hjer glímufjelag,
sem nefnt var „íslendingur". Dað stofn-
uðu öóð-templarar. Þá var hjer í skóla
síra Helgi Hjálmarsson, sem nú erprest-
ur að Helgastöðum í Aðal-Keykjadal,
Mývetningur að kyni, glímumaður ágæt-
ur og garpur hinn mesti í hvívetna.
Hann bar þar af öllum öðrum og stóð
honum einginn snúning. Aðrir glímu"
menn voru þar helstir: Einar Þórðarson’
nú prestur í Hofteigi eystra, Eriðrik ljós-
myndari Gíslason og Freysteinn sjómaður
hjer í bænum. Dar var og Pjeturblikk-
smiður, sem geingist hefur mest fyrir
stofnun þessa nýja fjelags, góður glímu-
maður.
Til ,Músikfjelags Ilvíkur4.
„Músikfjelag Eeykjavíkur" hef-
ur í 4. tölubl. „íslands" með mjög
villandi, ómerkilegu og barnalegu
svari reynt til að hrekja dóm
minn í sama blaði um samsaungva
fjelagsins þ. 15. og 16. janúar.
Svar fjelagsins ber þess vott, að
fjelagsmenn eru ekki enn svo
þroskaðir, að vert sje að minnast
þeirra opinberlega og að þá vant-
ar bæði kurteisi og stillingu til
að taka og hagnýta sjer jafnvel
mjög mildan dóm. Að koma fram
með „gagnkritik11, er undir þess-
um og líkum kringumstæðum
hvergi meðal menntaðra maDna
álitið að sæma neinu fjelagi nje
einstökum mönnum, sem í hlut
eiga; með því háttalagi leyfir
fjelagið sjer sjálfdæmi og kveður
upp dóm yfir rjettum dómara þess,
en hann er og blýtur að vera
einn, fleiri eða allir áheyrendur
fjelagsins. Fjelagið segir: „taka
verður tillit tíl þess undir hvaða
kringimstœðum menn hjer sýna
íþrótt BÍna“; það er alveg rjett,
en á að eins ekki hjer við. Fje-
lagið hefur með því að velja sjer
nafnið: „Músikfjelag Beykjavík-
ur“ svift sig að mestu leyti þess-
um kringumstæða-rjetti sínum;
það er ómögulegt að virða fje-
lagsmönnum, sem hafa valið sjer
svo háfleygt og þýðingarmikið
nafn, neitt til vorkunnar. Þeir
hafa með því skuldbundið sig til
að halda allri músik hjer í bæ
hátt á lofti, og nafn fjelagsins á
að vera Reykjavíkurbúum trygg-
ing fyrir því, að þeim á sam-
saungum fjelagsins sje boðið allt
vandað og vel undirbúið, og það
ekki síst þegar fjelagsmenn þykj-
ast hafa framúrskarandi vit á
„músik“ og margir af þeim eru all-
vanir saungstjórar.
Mjer getur ekki komið til
hugar, að svara neinni af þeim
einstöku aðfinningum við dóm
minn, sem fjelaginu hefnr þókn-
ast að koma fram með. Jegverð
að álíta, að fjelagið hefðí staðið
sig betur við, sð geyma visku
sína, og sjá fyrst, hvort einginn
annar, t. d. einhver af áheyrend-
um þess, fyndi hjá sjer köllun til
að hjálpa fjelaginu gegn hinum
„órökstudda“ og „villandi41 dómi
mínum. Fjelagið hefur, með þessu
langa og klaufalega svari sínu,
ekki hrakið eitt einasta atriði í
grein minni; það hefir jafnvel
komið fram með fádæmu bjana-
skap, t. d. „fullkomna orgelið“
þetta makalausa hljóðfæri, sem
„framleiðir hljóðfæri margra hljóð-
færa í senn“(!I). Útskýring fje-
lagsins á því, hvernig jeg aðeins
hafi sjeð á bakið á einum saung-
stjóranum o. s. frv.; allt þetta
ber svo mikínn vott um staka
einfeldni að furðu gegnir.
Þá virðist „Musikfjelagið1* skorta
nógu góðan vilja til að skilja
dóm minn og lesa hann rjett
(dæmi: „Tempoið11 í laginu „Svo
fjær mjer á vori“; orðin „eilífur
hornaklástur", sem jeg ekki hef
haft í sambandi við þennan sam-
saung; að jeg kalli lag hr. H.
Helgasonar „Potpourri“; í dómi
mínum stóð nokkurs konar P.).
„Musikfjelagið“ kveðst meðal
annars svara dómi mínum, til þess
að „þjöðiri1 þekki, hve hæfur,
nærgætinn og glöggskygn dómari
jeg sje. „Þjöðiri‘ getur alls ekki
dæmt neitt um þetta ; það var
aðeins lítill hlutí hennar, nfl.
Reykjavíkurbúar, sem í þetta sinn
gafst kostur á að heyra þennan
makalausa, framúrskarandi sam-
saung, og þessi litli hluti þjóð-
arinnar, sem „Musikfjelag Reykja-
víkur“ í svari sínu kallar, „lítt
saungfróðan almenningu, mun víst
kunna að meta rjettilega gagn-
dóm „Musikfjelagsins“ og dæma
hann sem: árangurslausa tilraun
til þess að hræða menn frá því að
dæma um samsaungva fjelagsins
eftirleiðis.
Ef jeg einhvern tíma aftur finn
ástæðu til að minnast á sam-
saungva þessa fjelags eða annara
mun jeg alls ekki skifta mjer af
neinum gagndómum nje svörum
frá fjelögunum.
Á. Th.
Aöalfundur
við Faxaflóa
verður haldinn mánudag 21. þ. mán. kl.
5 e.m. á „Hotel Island“. Ársreikningar
fjelagsins verða þar fram lagðir, og
ræddar nokkrar lagabreytingar; þeirra
fremst er um ábyrgð á skipum í vetrarlægi.
Lagabreytingar ná ekki gildi, nema
meiri hluti fjelagsmanna sje á fundi;
er því áríðandi að sem flestir mæti þar.
Fjelagstjórnin.
Til sölu er nýlegt og
vandað steinhús við Laugaveg. Ágætir
borgunarskilmálar. — Eitstjóri vísar á
seljanda.
Takiö eftir.
Þeir, sem vilja fá fallegar og
ódýrar mynair og
ramma, ættu að
koma sem fyrst.
Eyvindur Árnason,
snikkari.
Pósthússtrætí 1-3L
Á b u r ð u r.
Skó- og vatnstígvjelaáburður fæst
hvergi betri en hjá mjer. Jeg ábyrgist,
að hann mýki betur skinnið en nokkur
annar áburður, sem hjer fæst.
Jðhaimes Jensson,
skósmiður.
2 Kirkjustræti 2.
Hjá uudirskrifaðri fást enn þá
talsverðar eftirstöðvar af pappír
og skrifíaungum, sem selt er með
vægasta verði.
Reykjavik, 28. jan. 1898.
M. Finsen.
Hæstkomandi miðvikudag, kl. 8 síð-
degis verða kveðnar rímur og lesin upp
saga í leikhúsi W. Ó. Breíðfjörðs. Nán-
ara auglýst á götum bæjarins.
B. H. Benediktsson.
Nýlegt, snoturt vandað steinhús er
til sölu við Bergstaðastíg ásamt pakk-
húsi og tilheyrandi lóð. Mjög aðgeingi-
Iegir skilmálar. Semja skal við trjesmið
Guðm. Guðmundsson í Bergstaðastræti.
Proolama.
Ingvar Ingvarsson á Kalmannstjörn
skorar 28. jan. þ.á., sem einkaerfingi, á
alla þá, er tíl skuldar telja i dánarhúi
Eáðhildar Jónsdóttur á Kalmannstjörn
að lýsa þeim fyrir sjer innan 6 mánaða
frá síðustu bírtingu þessarar auglýsingar.
22 23
„Það skaltu fá að vita seinna, góðurinn minn“, sagði Miiller. „Hvar
eru þeir núna?“
Mowgli veifaði hendinni hringinn í kring um höfnð sjer“.
„Einmitt það! Og þú getur rekið bláuxann? Það er bærilegt! Nú,
þarna er hesturinn minn bundinn eins og þú sjerð. Geturðu látið hann koma
hingað til mín án þess að fæla hann?“
„Get jeg látið hestinn sahibsins koma hingað án þess að fæla hann“,
át Mowgli eftir og brýndi raustina nokkuð meir en hans var vandi „Það
væri bægur vandi, ef hann væri ekki bundinn".
„Leystu hestinn“, kallaði Muller til hestasveinsins. Óðara en hann
sleppti orðinu tók hesturinn hans, sem var brún hryssa frá Ástralíu, að
hringa makkann og leggja kollhúfur.
„Farðn varlega! Jeg vil ógjarna missa hana út í skóginn", sagði Muller
við Mowgli.
Mowgli stóð í sömu sporum og áður og lagði bjarmann frá eldinum á
hann — og hann var Iifandi eftirmynd gríska guðsins, sem svo oft er lýst
í bókum. Hesturinn hneggjaði, stappaði í jörðina með öðrnm afturfætinum
og þegar hann fann, að hann var laus, hljóp hann til eiganda síns og lagði
snoppuna upp að brjóstinu á honum. Sveittur var hann dálítið.
„Hann kom sjálfkrafa; það gerði minn hestur líka“, sagði Gisborne.
„Finndu hvað hann er sveittur“, sagði Mowgii.
Gisborne þreifaði með hendinni um síðuna á hestinum og var hún þvöl
af svita.
„Það er nóg“, sagði Miiller.
„Það er nóg“, endurtók Mowgli og kletturinnn, sem var bak við hann,
bergmálaði orðin.
„Þetta er reglnlega óviðfelldið, — er ekki svo?“ sagði Œsborne.
„Nei, en það er merkilegt, — ákaflega merkilegt. Skiljið þjer ekkert í
þessu enn, Gisborne?11
„Jeg verð að játa, að jeg geri það ekki“.
„Gott og vel, þá skal jeg ekki skýra það fyrir yður. Hann segist ætla
að sýna yður það einhvern tíma hvernig í þessu liggur. Ef jeg færi að segja
yður nokkuð, yrði sú saga harla mikið ljettmeti í samanburði við hans. En
ekki skil jeg í því, hvernig á því stendur, að hanu skuli ekki vera dauður.
— Heyr þú nú!“ sagði hann á innlendra málinu og sneri sjer að Mowgli.
„Jeg er yfirstjórnandi hvers einasta skógar í Indlandi og ræð meira að segja
yfir skógunum fýrir handan hafið dökka. Jeg veit ekki fyrir hvað mörgum
mönnum jeg á að ráða — ef til vill eru þeir fimm þúsundir og ef til vill
tíu þúsundir. Köllun þín hjer í heimi er ekki sú, að sveima fram og aftur
um skóginn og veiða dýr þjer til skemmtunar, heldur áttn að ganga í mína
þjónustu, því að jeg er yfirmaður allra skóganna, og búa í þessum skóg og
vera skógarvörður í honum. Þú átt að reka geitfjeð bændanna burtu, þegar
það má ekki vera i skóginum og hleypa því inn þegar það má vera þar;
þú átt að koma í veg fyrir það, svo sem þjer er unnt, að villigeltir og blá-
neyti fjölgi um of; þú átt að segja Gisborne sahib frá því, hvar tígrisdýrin
hafast við og hvaða viliidýr eru í skóginum, og þú átt að segja til þegar
eldsvoði er á ferðum í skóginum, því að þú getur gert það fyr en nokkur
annar. Fyrir þetta starf verða þjer greidd laun á hverjum mánuði í reiðu
silfri, og svo þegar þú hefur fengið þjer konu, eignast fjeuað og ef til vill
börn og buru líka, þá verður þjer veittur lífeyrir. Hverju svarar þú nú til
þessa máls?“
„Sahibinn minn“, svaraði Mowgli, „var líka að tala um þetta við mig
í morgun. Jeg hef hugsað málið í dag og skaltu nú heyra svar mitt: Jeg
geing í þína þjónustu, ef jeg fæ að vera í þessum skóg og eiugum öðrum
og undir stjórn Gisbornes sahibs og einskis annars".
„Svo skal vera“, sagði Miiller. „Að viku liðinni skaltu fá það svart á
hvítu frá stjórninni, að hún ábyrgist lífeyrinn. Síðan geturðu sest þar að,
sem Gisborne sahib vísar þjer til“.
„Jeg ætlaði mjer eiumitt að tala um þetta við yðnr“, sagði Gisbörne.
„Þess gerðist ekki þörf úr því að jeg fjekk að sjá mauninn sjálfur.
Það fæst aldrei annar eins skógarvörður og hann. Hann er mesta metfje,
það sannið þjer einhvern tíma, Gisborne, það skal jeg ábyrgjast.
„Mjer mundi verða rórra í skapi, ef jeg gæti skilið hann“.
„Þar mun koma, að þjer skiljið hann. Jeg hef að eins alls einu sinni
á allri minni embættistið — og hún er nú orðin 30 ár — rekið mig á mann,
sem var eins og þessi. 0g hann dó. Einstaka sinnum er getið um svona
menn í landhagsskýrslunum, en þeir deyja allir. Þessi maður lifir og er lif-
andi tímaskekkja, því að hann heyrir að rjettu lagi til tímabilinu á undau
steinöldinni. Takið þjer vel eftir þessu, hann hefur dvalið með dýrunum ein-
um, eins og hinn fyrsti maður — Adam í Paradís! og nú vantar bara Evu.