Ísland - 15.02.1898, Blaðsíða 4
28
ISLAND.
Hyar fáið þjer góða og jafnframt ódýra
Ha,ncisápix ?
Hana fáið þjer að eins lijá
C. Zimseni
Þar fást margar togundir, svo sem:
Aseptirisápa, annáluð, þar eð hún fer svo vel með hörundið; Karbðl-
sápa — hvit; Tjörusápa; Rosenolíusápa; Fjólusápa; Ladiea-3ápa;
Möndlusápa og Rosenglycarin-sápa (með áskrift: C. Ziemsen Reykja-
vík) og er hún bæði góð og ódýr. Þá eru 10 aura stykkin frægu.
God-Morgen, fyrir 5 aura, og margar fleiri tegundir, sem of laugt
yrði upp að telja; ekki má samt gleyma Grænsápunni ágætu.
Iimvötn, góð og ódýr eru líka á boðstólum.
Reyniö Hanasápu mina
og Ilmvötn
og þjer munuð komast að raun um. &ð þetta er ekkert skrum.
Nýjar bækur.
illa, að allir póstarnir skyldu ekki ná
hingað áður „Laura“ fðr.
Frjettir af Seyðisfirði ná til 8. jan.,
en af Akureyri til 22. jan. Annars eru
tíðindi eingin markverð.
Hval rak í vetur á Nesjum í Horna-
firði og kvað hann vera eigu bændanna
í Árnanesi.
Hjer austnr á söndunum einhverstað-
ar er og sagt, að hval hafi rekið nýlega
með skutli í, en ekki er enn vist, hverj-
ir hafa misst hann.
Á Seyðisfirði hefur tíð verið ágæt og
afli töluverður, en langsðttur. Á Eyja-
firði hefur einnig verið góð tíð og tals-
verður síldarafli í vetur.
Þessi eru nýjustu mannalát: Guð-
mnndur Helgason frá Látrum í Mjóa-
firði vestra, d. í jan. — Herdís Sigurð-
ardðttir, ekkja Kristjáns Matthíassonar
skipstjóra á ísafirði, d. 28. jan. — Gunn-
laugur Bjarnason á Skðgum í Áxarfirði,
dð fir Ifingnabólgn 9. jan. — Jón Sigur-
geirsson hóndi á Hvarfi í Bárðardal,
sonur sjera Sigurgeirs, áður í Reykjahlíð,
d. i jan. — Hallgrímur Einarsson Thor-
lacius, sem áður bjó á Hálsi i Eyjafirði,
dó 25. des. síðastl. — Sigurður Markfis-
son, varð fiti milli Seyðisfjarðar og Mjóa-
fjarðar 23. des.— Herdís Benediktsdótt-
ir, verts á Eskifirði, d. 8. des. — A. Niel-
sen, áður verslunarmaður á Vopnafirði,
d. 14. des. — Móðir hans, Björg Magnfis-
dóttir, d. 16. des. — Sigríður Einars-
dóttir i Vestmannaeyjum, f. 30. des.1800,
d. 6. des.
Með „Laura“ sigldi, auk hinna áður-
töldu, hr. Elleit Jóhannesson búfræðing-
ur frá Ólafsdal; ætlaði að kynna sjer
meðferð á tóvinnuvjelum, en þær á að
setja upp i Ólafsdal næstkomandi sumar
eftir ráðstöfun á amtsráðsfundinum i
sumar er leið.
Reykjavík.
Nfi er snjór hjer svo mikill, að menn
muna ekki i mörg ár jafnmikinn. Tíð
stirð með hríðum öðru hvoru; frostlítið
síðustu dagana.
Grjóti heíur nfi verið ekið i ákafa nið-
ur í bæinu síðan sleðafærið kom, enda
hefur akfæri ekki feíngist áður í vetar.
í síðustu „Dagskrá" er skýrt frá þvi,
að ritstjóri „íslands" eigi land hjer í R-
vík ofan frá Þingholtum og niður að
bryggjusporðum. Væri nú svo, þá væri
hann vafalaust einn með rikustu mönn-
um landsins. En því miður er þetta til-
hæfulaust og er bágt að skilja, hvernig
fluga sfi muni inn komin í heila Einars.
Af útliti hans og tilburðum hina síðustu
daga, hefur ritstjóri „ísl.“ ráðið, að smá-
lán mundi ekki koma sjer illa og stend-
ur það ef til vill i sambandi við þessa
DgBcr.-fregn, enda mundi það auðfeingið,
ef fregnin væri sönn. En til að ala
ekki falskar vonir í brjósti Einars í
þessu efni, þá skal því lýst yfir, að rit-
stj. „ísl.“ er ekki jarðeigandi enn sem
komið er, hvorki hjer í Keykjavík nje
annarstaðar.
í sama „Dgskr.“-blaði er einhver vit-
leysi um fitkomu „Sunnanfara“. Yfir-
standandi árgangur hans á að byrja með
nýári og er 1. hefti (jan.—apr.) enn ekkí
komið fit. En fitgef. hans hefur hvergi
lofað nje skuldbundið sig til að láta
hvert fjórðungshefti koma út fyr en ein-
hverntíma á ársfj. þeim, sem það tilheyr-
ir, og er því ekki hægt að kvarta yfir
fitkomu þessa heftis fyr en eftir 1. apríl
næstkomandi.
Útfir ummælunum um fitkomu „Snf.“
nær Eínar i tækifæri til að flaðra upp
um dr. Jón Þorkelsson í Khöfn og er
hann að hrósa ritstjórn hans á „Snf.“ fyr
meir. Þeim ummælam skal eingan veg-
inn mótmælt hjer, en mjög eru þau gagn-
stæð áliti því, sem ritstj. „íslands hefur
oft átt kost á að heyra velnefndan Ein-
ar láta í ljósi um sama eíni munnlega.
Eru nfi ekki nógir menn til að Bmjaðra
fyrír og fleða sig upp við hjer í Rvik?
— Óþarfi að vera að teygja lappirnar
til þess fit fyrir pollinn.
Jarðræktafjelag Rvíkar hjelt aðalfund
29. f.m. FjelagBmenn eru nfi 95 að tölu
og námu jarðabætur þær, sem þeir höfðu
látið vinna, 1600 dagsverkum. Flest
dagsverk höfðu unnið: Kaupm. W. Ó.
Breiðfjörð (147), Þórhallur Bjarnarson
lektor (141), Yilhj. Bjarnarson á Rauð-
ará (87), Gísli Björnsson í Laugarnesi
(73) og Halldór Bjarnarson málaflutn-
ingsmaður (62). 500 kr. hafðí verið
varið fir fjelagssjóði til styrktar jarða-
bótum. Verkstjórar voru sömu og fyr:
Gísli bfifr. Þorbjarnarson og Högni Finns-
son. Stjórn endurkosin: Þórh. Bjarnar-
son, Eiríkur Briem og Halldór Jónsson.
Á fundinum var samþykkt að gera samn-
ing við Einar vegfr. Finnsson um að
halda 3 hesta til keyrslu og plæginga
gegn 40 kr. styrk. Skyldu fjelagsmenn
hafa forgangsrjett til að fá þá leígða.
30 au. styrk var heitið fyrir hverja
vinnustund, þeim, sem vildu byrja að
vinna með plógi og herfi, — og var það
geit til að hvetja menn til að venja sig
við það.
Næstliðið haust var mjer dregið lamb
með mínu marki. Hamrað h. og sýlt v.
en þar eð jeg á ekki lambið, þá má eíg-
andi vitja verðs fyrir það til mín undir-
skrifaðrar.
Hvarfi i Þorkelshólshr. 1. febr. 1898.
Ragnheiður Sveinsdöttir.
„Tusindaarsriget og dets forbindelse
med Kristi gjenkomst, vor tidsalders af-
sluting og hellighedsrigets oprettelse,
fremstillet íGuds ords lys af D. 0stlund“.
48 sider. Smukt udstyret. Pris 25 öre.
,,Endurlcoma Jesú Krists“. 32 bls. 15 aur.
Fæst hjá bóksala
Sigurði Kristjánssyni.
Reykjavík.
Proclama.
Sýslumaðurinn í Árnessýslu skorar 7.
‘þ.m. á þá, sem til skulda telja í þrota-
bfii Jóns Vigffissonar, vinnumanns í Mið-
dal i Laugardal, sem andaðist 2. seft. f.
á., að lýsa kröfum sínum og sanna þær
fyrir skiftaráðandanum í Árnessýslu áð-
ur en 6 mánuðir eru liðnir frá síðustu
birtingu þessarar auglýsingar.
Taklð eftirl
I fjœrveru minni stjórnar
hr. Ólafur Arinbjarnarson
verslun minni í Reykjavík, og eru
því míuir heiðruðu skiptaviair
beðair að si úi sjer tii haas og
er allt sem haan gjörir versluu-
inni áhrærandi sama og jeg sjálf-
ur gjöit hefði.
Rvik. 10. febr. 1898.
E. Felixson.
ÖLIÐ
frá Slotsmöllens Fabr. í Kolding,
Slotsbryg
Pilsner
Lager
Hvítt
Dobbelt öl
sem er til heilsubótar, fæst hjá
C. Zimsen.
TAl SÖlll er nýlegt og
vandað steinhfis við Laugaveg. Ágætir
borgunarskilmálar. — Ritstjóri vísar á
seljanda.
26 27
„En jeg var samt úlfur með úlfum", sagði Mowgli, „þangað til að sá
tími kom, að hinir sögðu mjer að fara af því að jeg værí maður".
„Hverjir sögðu þjer að fara? Þetta er ekki sennileg saga!“
„Dýrin sjálf. Þú trúir því nú líklega aldrei, yndið mitt, en það var
nú samt. Dýrin í skóginum sögðu mjer að fara; en þessir fjórir fylgdu
mjer, því að jeg var bróðir þeirra. Svo varð jeg sauðahirðir hjá mönnunum,
þegar jeg var búinn að læra málið, sem þeir tala. Auðvitað tóku bræður
mínir toll af hjörðinni þangað til kona, gömul kona, elskan mín, sá til mín
einu sinni, þegar jeg var að leika mjer við bræður mína úti á mörkinni á
næturþeli. Þeir sögðu, að jeg væri djöfulóður og ráku mig út úr þorpinu
með grjótkasti. En úlfarnir fjórir fylgdu mjer enn leynilega, ekki opinber-
lega, því að þá hafði jeg lært að borða soðinn mat og tala máli manna, og
jeg fór frá þorpi til þorps, gætti fjenaðar fyrir merm og leitaði uppi villidýr
— og einginn maður þorði tvisvar að Iyfta hendi móti mjer“. Hann laut
áfram og klappaði einum úlfinum á höfuðið. „Þú verður að láta þjer þykja
vænt um þá“, sagði hann. Það stendur hvorki hætta nje tröllskapur af þeim
Líttu á, þeir þekkja þig“.
„Skógarnir eru fuliir af alls konar illum öndum“, sagði stúlkan og fór
hrollur um hana.
„Það eru ósannindi. Barnagrílur og aunað ekki“, sagði Mowgli „Jeg
hef iegið úti í dögginni bæði um stjörnubjartar og dimmar nætur og jeg veit
það. Skógurinn er húsið mitt. Á nokkur maður að vera hræddur við grind-
ina í sína eigín húsi eða nokkur kona að óttast arinn mannsins síns? Beygðu
þig og klappaðu þeim“.
„Þelr eru hundar og eru óhreinir* 1", sagði hún og laut þó áfram um
leið til að klappa þeim, en andlitinu sneri hún undan.
'„Þegar Eva var búin með eplið mundi hún líka eftir lögmálinu“, sagði
Abdui Gafur með gremjulegum róm. „Eftir hverju eruð þjer annars að bíða
sahib? Drepið þjer hann“.
„Þey, þey! Fyrst skulum við heyra hvað gerst hefur“, sagði Gisborne.
„Laglega gert“, sagði „Mowgli og vafði handleggnum um meyna.
„Hvort sem þeir eru hundar eða ekki, þá hafa þeir fylgt mjer trúfastlega um
þúsundir þorpa“.
’) d: yanheilagir, svo að menn saurgast af að snerta þá, sbr. ýmsa staði í Mósesbók-
um og víðar í ritningunni.
„0g hvar var hjarta þitt þá? Um þúsundir þorpa! Þú hefur þá sjeð
þúsundum saman af ungum stúlkum. — Jeg, sem er ekki — jeg, som er ekki
leingur ung, á jeg hjarta þitt?“
„Við hvað á jeg að sverja? Við All&h, sem þú talar um?“
„Nei, við líf þitt áttu að sverja, þá skal jeg verða ánægð. Hvar var
hjarta þitt á þeim dögum?“
Mowgli kímdi. „Það var í maganum, því að jeg var ungur og sísvang-
ur. Jeg lærði að rekja spor og reka dýrin eftir vild og senda bræður mína
burtu eða kalla þá til mín og stjórna þeim, eins og konungur stýrir her-
sveitum sínum. Þess vegna rak jeg bláuxann fyrir hinn unga vantrúaða sa-
hib og hryssuna fyrir stóra og digra sahibinn, þegar þeir vildu fá að sjá,
hvers jeg væri megnugur. Það hefði verið jafnauðvelt fyrir mig að reka þá
sjálfa. Og nú“ — um leið og hann sagði það brýndi hann raustina, — nú
veit jeg, að faðir þinn og Gisborne sahib eru fyrir aftan mig. Nei, þú þarft
ekki að stökkva burtu, það er eigin hætta á ferðum; því að einginn skal
dirfast að snerta mig. Þegar jeg minuist þess, að faðir þinn hefur oftar en
einu sinni barið þig, langar mig til að reka hann um skóginn aftur — viltu
sjá?“ Einn úlfurinn stóð upp og fitjaði upp á.
Gisborne fann, að Abdul Gafur fór að titra og skjálfa við hliðinaá hon-
um. Á næsta augnabliki var hann kominn á harða sprett niður eftir
stígnum.
„Nú er Gisborne sahib einn eftir“, sagði Mowgli og sneri sjer þó ekki
við; „en jeg hef etið hans brauð og ætla bráðum að ganga í hans þjónustu
og mínir bræður skulu vera lians bræður, reka dýrin fyrir hann og færa hon-
um frjettir. Feldu þig í grasinu“.
Mærin hljóp burtu, og hún og úlfurinn, sem fylgdi heuni til að vernda
hana, hurfu í hinu háa grasi, en Mowgli og úlfarnir þrír, sem eftir voru,
sneru sjer við á móti Gisborne, er nú gekk til móts við þá.
„Þetta eru uú allír töfrarnir“,-sagði hann og benti á úlfana. „Feiti sa-
hibinn vissi að við, sem með úlfum eru aldir, gaungum um tíma á olbogun-
um og hnjánum. Þegar hann þreifaði á handleggjum mínum og fótum skildi
hann hvernig á öllu stóð, en það skildir þú ekki. Er þetta nú sjerlega
merkilegt, sahíb?“
„Já, merkilegt er það, merkilegra en nokkrir töfrar. Það voru þá þessir
karlar, sem ráku bláuxann?“