Ísland - 08.03.1898, Blaðsíða 3

ISLAND.
39
Önnur mannalát nýnögð ern þessi:
Árni Guðmundsson bðndi á Hraunsnefi í
Norðurárdal. — Jðhanna Jðnsdóttir á
Ökrum í Hraunhreppi, f. 28 nðv. 1805,
mððir Arinbjarnar Sveinbjarnarsonar bðk-
bindara í Bvík. — Grímur Grimsson
bóndi á Óseyrarnesi i Pióa.
Austanpðstur kom á eunnudagsmorg
uninn, hafði feingið vond veður og illa
færð; kvað aldrei hafa verið jafnmikinn
snjó í sveitunum austan við fjaliið, er
hanu hefði farið þar um. Hann var á
föstudaginn veðnrtepptur PKolviðarhóli.
flr Árnessýslu er skrifað 5. þ.m., að
stöku bændur þar 4 uppsveitunum sjeu
farnir að skera kýr af heyjum, enda hafi
þeir sett djarft á þar á hagagaungujörð-
unum. í Plóa og Ölvesi eru heybtrgðir
góðar og sumir bændur þar jafnvel stál-
birgir.
„Yol fiskvart á Eyrarbakka í gær 10—
30 í hlut, allt ísa nýgeíngin".
Gufubáturinn „Oddur“ af Eyrarbakka,
som legið hefur í vetrarlagi á Ilafnar-
firði, lagði út þaðau um miðja vikuna,
sem leið og suður fyrir Reykjanes i fiski-
leit. Hann aflaði þar á lítilli stundu
300 á skip, þorsk og ísu, stðran fisk en
ekki feitan, kom inn hingað með aflann
á föstudaginn og seldi hjer allt á lítill
stund. Á laugardaginn hjelt hann út
aftur og ætlar að halda þessum ferðum
áfram um hríð.
Pðstar að not ðan og vestan eru enn
ókomnir. En það hefur frjest til ferða
þeirra, :-.ð vestaupóstur varð að skilja
hesta sína eftir i Norðurárdalnum og
hjelt áleiðis þaðan með póstflutninginn á
sleðum. Norðanpóstur hafði slóð hans
npp í Norðurárdalinn, on frá því að
þangað kom hefur ekkert frjettt til ferða
hans.
Úr Mýrdalrtum 14. febr. 1898:
Heilsufar manna hefur verið fremur
gott í vetur, enda hentar það
best, þar eð einginn læknir er hjer
og ekki nær en austur á Siðu eða út i
Hvolhreppi. Það mun vera næstum jafn-
laung leið hjeð ’.n austur á Síðu og út í
Hvolhrepp og eigi þarf að hugsa til að
ná til læknishjálpar á skemmri tíma en
6 dægrum á vetrum, þó vel gangi og
allopt getur verið ómögulegt að komast
til læknis, því að á leiðinni, hvort held-
ur út eða austur, eru bæði mörg vötn
og stór, er þráfaldiega verða ófær um
vetrartimann.
Nokkrir búendur i Mýrdalnum skrifuðu
iandshöfðingjanum í fyrra vetur og boidd-
ust þess, að hanu hlutaðist til um, að
hingað kæmi læknir hið allra fyrsta, en
eigi er mjer kunnugt, hvernig svar þeir
feingu.— Þó veit jeg það, að einginnlækn-
ir er enn kominn hingað, sem og að hans
er eigi von nú í bráðina. Það er auð-
vitað ekki meiningin að saka landshöfð-
ingja nm læknisleysið hjor, þar eð hann
mun eigi geta sagt neinum að fara hing-
að, er ekki vill fara. Okkur er sagt, að
nokkrir mnni ljúka námi við læknaskól-
ann á næstkomandi vori og væri óskandi
að einhver þeirra feingist til að verða
læknir hjer.
Mönnum er það óljóst hjer, hverju
það sætir, að læknar eru tregir til að
fara kingað og sækja heldur um leið
og ervið útkjálkahjeruð, eins og sagt er
að átt hafi sjer stað í haust. Því
þetta hjerað, Mýrdalshjeraðið, mnn vera
eitt meðal þeirra hægustu og eingar tor-
færur á leið lækuis um hjeraðið nema ef
Jökulsá á Sólheimasandi gæti talist vera
það — en hún er eftir því, som kunugir
segja, jafnaðarlega litlu verri yfirfarðar
en Elliðaárn&r fyrir ofan Reykjavík áð-
ur en þær voru brúaðar. Það er
auðvitað að jökulhlaup koma i ána
nokkrnm sinnum á ári, helst á sumrin,
og þá er hún lítt fær, eða jafnvel ófær
1—2 daga, en þoss bar aftnr að gæta,
að Jökulsá er oft ágæt yfirferðar á vetr-
in, þegar aðrar ár eru ófærar og er það
Btór kostur.
Sumir munu segja að þetta hjerað sje
svo af skekkt, og má því eigi neit . með
öl!u, þar sem það liggur nokkuð iangt
frá höfuðstað land3ins, — en þó finnst
okkur, sem her erum uppaldir þetta
fremur orð en sannleikur, sjerstaklega
síðan verslun var stofnuð i Vík og sam-
gaungur eru komnar í betra horf. Nú
um nokkur undanfariu ár hafa komið til
Víkur, auk vöruskipa til verslunarinnar
og pöntuuarfjelagsins, hæði Paxiflöagufu-
báturínn og gufubátur Letolii’s verslun-
ar á Eyrarbakka, eigi sjaldnar en þris-
var sinnum á sumri, og nú i sumar á-
kvað þingið, að Btrandbátur, er geingur
milli Reykjavíkur og Akureyrar, austan
um land, komi við í Vik hve nær sem
veður leyfir; það má því segja að sam-
gaungur hjer sjeu mikið að lagast.
Reykjavík.
Hlákuhlotar hafa verið við og við og
fannirnar sigið töluvert, en þess á milli
frysti lítið eitt. í gær var blítt voður
og loftið hlýtt, blátt og vorlegt. í morg-
un bleytuhríð um stund.
Þessa viku hafa þilskipin óðum tínst
inn á höfnina og búast nú til útferðar
Þau fyrstu lögðu út um helgina. Enn
er ekkcrt útgert um þrætuna milli sjó-
manna og útgerðarmanna og geingur þar
allt í þófi en þó friðsamlega.
Samskotin til ferðamannagististaðar
hjálpræðishersins hafa geingið vel; er nú
þegar meiru safnað en gert var ráð fyr-
ir í fystu að þurfa mundi, getur því út-
búnaðurT rúmanna og annars, er með
þarf, orðið betri en til var ætlast Nokk-
ur rúm eru þegar tilbúin og hafa verið
notuð af ferðamönnum, þðtt úthúnaði
herhergjanna sje enn ekki lokið.
Tomhólur raega hjer í bænum teljast
meðal helstu skemmtaua „fyrir fólkið";
þær eru allt af vel sóttar og jafnvel
mestu sparsemdarmenn, sem annars eru
ekki vanir að flaygja aurunum frá sjer
um skör fram, gleyma Bjer alveg þegar
þeir eru komnir í kringiðuna iuni á tom-
bólunum. Men vita lika, að íje þvi, sem
inn kemur fyrir tombólurnar er allt af
varið tii nytsamra fyrirtækja. En þar
sem tombóluskemmtanir hafa svo mikii
áhrif á bæjariífið, þá er við því að bfi-
ast, að almenningur fylgi með athygli að-
gerðum tómbólunefodanna í hvert skiíti.
Eftir tombólu Iðnaðarmannafjelagsins
fjekk „ísland" langa grein, þar sem um
var talað, bvort tombóólunefndum væri
leyfiiegt að ganga með bestu númerin í
vösunum þangað til nær því væri dreg-
ið npp úr kössunum, til að halda mönn-
um sem ieingst til að draga. Nú hefur
anuar ákafur tomhölusóknari komið með
svo látandi fyrirspurn:
„Er það mögulegt, sem flogið hefurhjer
um bæinn, að forstöðukona matreiðslu-
skólans ætii að geyma muni þá til næsta
árs, er voru ódregnir á klut.aveltanui, er
henni var lokið á sunnudagskvöidið, þar
sem það munu skýiaus lög, að hluta-
veltum sje lokið að öllu lej'ti, og það
selt á uppboði, er ekki gengur út?“
Spectator.
Þess^ri fyrirspurn getur „ísland“ ekki
svarað; því er ókunnugt um fyrirætianir
forstöðukonu matreiðsluskðlans. Það mun
vera rjett, að lögín ákveði, að tombólum
skuli lokið strax með uppboði, ef ekki
er allt dregið, en hitt er víst, að það
hefur áður verið tíðkað hjer i bænum
að geyma þá muni, sem ekki dragast á
tombólum og nota þá þar aftur næsta
ár i stað þesa að hjóða þá strax upp.
Skólaröð 1. mars. 1898.
VI. bekkur.
Magnús Jónsson, ág. H- 5,58; Haildór
Hermannsson, dáv. + 5,50; Jón H. Sig-
urðsson, dáv.-j- 5,34, Bj irni JónHSon dáv.
-j- 5,27; Ari Jónsson, dív. 5,14; Sigurð-
ur Jónsson, dáv. 5,10; Mattías Einarsson,
div. 5,04; Bjarni Þorláksson, dáv. 4,97;
Einar Jónassou, dáv. 4,96; Muttías Þórð-
arson, dáv. 4,95; Waldimar Steffensen,
dáv.-f- 4,76; Tómas Skúiason, dáv. -j- 4,62;
Guðmundur Tómasson, dáv.-f- 4,58 ; Þor-
valdur Pálsson, dáv.-f- 4,56; Þorsteinn
Björnsson vel—|— 4,49;
V. bekkur.
Guðmundur Banidiktsson, ág.-f-5,69;
Henrik Erlendsson, ág.-f- 5,60; Guðmund-
ur Bjarnasou, ág.-f- 5,51;Stefán Stefáns-
son, dáv.-j- 5,34; Signrður Kristjánson
dáv.-j- 5,34; Karl Torfason, dáv. -j- 5,26;
Sigurður Sigurðsson dáv. 5,15; Kristinn
Björnsson dáv. 4,98; Jðn Jóhannesen,
dáv. 4,93;Kristján Lianet dáv. 4,92; Jón
Rósonkranz, dáv. 4,91; Guðm. Grimsson,
dáv. 4,91; Sigurmundur Sigurðsson, dáv.
-f- 4,83; Jón Brandsson, dáv.-f-4,81; Sig-
urður Guðmnndsson, dáv. -f- 4,76; KrÍBt-
ján Thejll, dáv.-f- 464;
IV. bekkur.
Rögnvaldur Ólafsson, ág. + 5,65; Páll
Sveinsson, dáv.-j- 5,49; Sveinn Björnsson,
dáv.-j- 5,32 ;Jón Stsfánsson, dáv.-j- 5,26;
Páll Egilsson, dáv. + 5,20; Ásgeir Ás-
geirsson, dáv. + 5,19; Stefán Björnson,
dáv. 5,13; Lárus Fjeldsteð, dáv. 5,12; Páll
Jónsson, dáv. 5,08; Jón ísleifsson, 5,00 ;
Guðmundur Þorsteinsson, dáv. 4,98; Lár-
us Halldórson, dáv. 4,95; Adolf Wondel,
dáv. 4,94; Vernharður Jóhannsson, dáv.-f-
4,83; Guðm. Jóhannsson, dáv.+ 4,80;
Sigurjón Markússon, dáv.-f- 4,78;
m. bekkur.
Jón Jónsson, ág. + 5,56; Jón
Ófeigsson, ág.-f-5,52; Jóhann Sigurjóns-
son, dáv. + 5,48; Sigurjón Jónsson dáv.+
40
rnoan «ð vora hverjir við aðra. Og þoss yogna segi jeg: Guð sje með
honum!“
„Amen!“ sagði hafnsögamaðurian og við allir hinir.
Þannig var hann grafinn. Og Jeas vegnaði allt af vei eftir þetta; en
það var ári seinna, að Hana fór ti! Ameríkn og drnkknaði þar. En gigtar-
skrai.tinu hljóp í ajálfan mig og hefur pínt mig og plágað allt af síðan. Og
oft lief jeg hugsað um lnnn sjódauða mann og stígvjelin hans.
Á. P. þýddi.
Svarti kötturinn.
Eftir Edgar Poe.
Hvorki hýst jeg við því nje krefst þess, að nokkur trúi þessari sögu,
sem jeg Iæt nú koma íyrir almennings sjónir, því hún er svo undarleg en þó
svo lík því, sem oft kemur fyrir í daglegu lífi. Jeg roundi vissulega vera
geinginn írá vitiuu, ef jeg ætlaðist tii þess, þar eð jeg natímast gat trúað
eigin augum.
Og þó er jeg ekki vitskertur og vissulega er mig eltki að dreyma, eu
á morgun á jeg að deyja og því langar mig ti! fið ljetta í dag byrði af sál
minni. Aðai tilgangur minn e? að eins að birta mönnum ieyndardómsfulia við-
burði, sem jeg þó ekki ætla að útskýra. Með aflciðingum sínnm hafa þessir
viðburðir skelft mig. þjáð mig og eyðilagt líf mitt. Samt sem áður ætla jeg
mjer ekki að reyna til að útskýra þá; í mínum augum hafa þeir að eins verið
ógurlegir, en hjá öðrum vekja þeir ef til vill fremur undrun en ótta. Verið
getur, að einhver hygginn maður á ókomnum öldum geti sett sjer fyrir sjóuir
eðlilogar ástæðar fyrir iioilaspuna mínum — einhver gáfugarpur, sem er stillt-
ari, djúpsærri og hraustbyggðari en jeg og sem ekki getur fundið annað en
eðlilega röð af ástæðum og otsökum tii viðburða þeirra, sem jeg óttasleginn
skýri frá.
Á æskuárum míuum var mjor viðbrugðið fyrir góðlyndi og maunúð og
37
„Nei, jeg verð ekki með í þessu“, sagði jog og reykaði frá honum.
„Þá er jeg einn um hituna“, segir hans.
„Gef mjer bragð úr flöskunni, Hans“.
„Jeg slokraði í mig drjúgan teyg og slðan geingum við til bátsins og
fórum að bjástra við hann. Hans fleygði segidúkuum frá og jeg tók í annan
fótinn.
„Heldurðu að við nánm þeim &f hoaum?“ hvíslaði jeg að Hans.
„Hvern skrattann eruð þið að gera?„ spurði Jeus fyrir aftan okkur.
Yið þutum til hliðar og snerum okkur við. Jens hafði vaknað og sat
flötum beinum við sandhólinn.
„Það fer illa!“ hvislaði jeg að Hans. „Jens er lekari en hrip; hann
getur ekki yfir neiuu þagað“.
„Við erum að athuga líkið“, sagði jeg við Jens.
„Er hanu að Iifna við?“ spurði hann.
„Nei, ekki svo jeg viti“.
„Þá er óhætt að leggja sig aftur“, sagði hanu og sneri sjer við.
Jeg leit á Hans. En nú var hana orðinn hræddur eins og jeg. Hann
fór þegjaadi og lagðist við hliðina á Jens. En þegar jeg ætlaði að breiða
segldúkinn aftur yflr líkið, þá skeiu mániaa beint framan i hann, eins og
sóiin hafði gert áður og það var eingu líkara ea hanu glápti á mig og segði:
þjófurinn þinn!
Jeg varð hálfhvumsa við þetta. Því að jeg hafði aldrei á æfl minni
áður ætiað að taka nokkurn hlut frá nokkrum manni, og hef ekki heldur
reynt til þess síðan. Ea þetta var svo sjerstakiegt með hann, því að þegar
öllu var á botniun hvolft, hafði hann í rauniuni ekkert með stígvjelin að gera.
En hvernig sem það í rauninni var, þá beygði jeg mig niður að honum
og sagði:
„Fyrirgefðu fjelagi, að jeg ætlaði að gera þetta! Hsfðu stígvjelia þín
í friði og sofðu rólega! Ef bærilega fiskast i ár, þá hef' jsg vouaudi ráð á
því, að kaupa mjer ný stígvjel, svo að jeg ekki þurfi uð stela gömlum af
dauðum fjelag&“.
Og því næst lsgði jeg seglið yfir hann aftur og — jeg veit nú reyndar
ekki um það, en mjer íannst það svoua einhvern veginu — jeg hugsaði með
mjer, að nú hiyti hann að sot'a rólega, þegar hann var viss um að halda því
sem hanu átti. Allir viljuoi við þó hslda því sem við eigurn.