Ísland - 20.07.1898, Blaðsíða 3
(
ISLAND.
115
á íaafirði. Haiiu var greiudur maður og
hagœæltur, en uokkuð drykkfeldur.
Sagt er, að Laugarnesspítalana eigi að
vígja á Sunuudaginn kemur.
Úr Snæfellsnessýslu:
Freguritari Ísaíoldar, í marzmán. í vetur,
er ekki sem allra áreiðanlegastur, þegar
hana skýrir frá því, að nú verði bráðum
afnumia öll áfeugissaia í Snæfellsncss-
sýslu. Ég veit ekki tii, að slíkt beii hér
neinstaðar á góma, né sú huginynd nein-
staðar vakin nema í egin innbyrling Good-
templar þess, er skrifar þetta. Ekki er
það heldur satt, að Búða-Kanpm. hafi iof-
að að hætta að flytja vín, hann hefur það
um nönd þann dag í dag eins og að und-
anförnu. En ós&nnast (og um leið ljótt),
er þó það, að koma með dyigur í þessu átt,
um síra Eirík á Staðastað, þó hann máské
ekki sé eins æstur, né sýni það ofstæki
og ofhormi Goodtemplarskap til stuðnings,
sem þessi ritari virðist heimta af hverjum
manui. En vol væri, ef að þessi og aðrir
Goodt. í Ólafsv. hefðu aðra eins hylii og
væru eins vel þokkaðir í sínu héraði, sem
síra Eiríkur er í sínum sóknum. Eða
hver er sú vaxandi veimegun hjá Ólsum,
ef það er satt, að aldrei í manna mynuum
hafi verið eins miklar skuldir við verzl
anir þar, sem nú við síðasta Nýár, eftir
2—3 Goodtemplarár og um leið góð fiski-
ár er heita má að hafi haldist þar?
Nei, biudindisfélög eiga að vera til eins
og í ölium menntuðum iöndum, ekki með
neiuni nauðung, eða eins og valdboði, heid-
ur í freisi og af fullum vilja. Að banna
að flyta neinskonar víntegundir, eða drykki,
er aumingjaieg aðferð og ómannleg, iíkt
því að vér værum skrælingjar. Tollum
þá hluti, hvort það eru drykkir eða annar
munaður, sem vér álítura óþarfa, og það
til muna, en hitt er óeðliiegt haft, að
sá sem bæði vill og getur, fái ekki keypt-
an hlutin. Ef að t. d. auðmaður frá út-
löndum skyldi sctja sig hér niður, eða þö
við ekki tökum til dæmis nema ferðameun-
ina sem fjölga á hverju ári, getur það
fælt þá alveg frá, að vera hér, ef þeir
ekki mega neita sins vanalega matar og
drykkjar.
Haldi þeir áfram sínum félögum, bless-
aðir Goodtemplararnir í friði og ró, en ekki
með þeim ákafa, að óvingast við alla sem
ekki eru eins. Það er margur sem þarf
að fara í bindindi, en það er líka margur
sem ekki þarf þess með. Og að ætla það,
að útrýmt verði allskonar vínnautn í heim-
inum held ég sé heimska, því sú nautn
hefur verið höfð nm hönd síðan fyrst hófust
sögur af mannnlífinu í veröldu vorri!
Skrifað af þeim, sem býr mitt á milli
Ólafsv. og Stykkishólmg.
29. f. m. sló eldingu niður í skemmu-
þak á Brjánsstöðum í Grímsnesi. Það
var spónþak og svifti eldingin þvi af öðru-
megin, eu gluggar brotnuðu af hristingn-
um í næstu húsum. Fólkið var inni í bað-
stofn þegar þetta vildi til nema konur
tvær, sem voru úti við skemmuna; þær
meiddust lítið eitt.
Ráðsraenskustarfinn við Laugarnesspítal-
ann er nú vcittur Guðm. Böðvarssyni
áður kaupm. í Hafnarfirði. Guðmundur
sigldi með „Botniu“ nú á laugardagskvöld-
ið til að kynna sér samskonar störf er-
lendis.
Halldór Sigurðsson hreppsaefndaroddviti
í Merkiiíeai í Höfuum var á miðvikudag-
inn var fluttur í fangahúsið hér í Reykja-
vík og' sakaður um að hann hefði stolið
af hreppsfé úr sínum eigin vörslum 1000
kr., ea Fr .ns sýslumaður Zimsens er nú
að ransak . málið. Halldór hafði áður bUið
svo, sem fé þetta væri á vöxtum í Lands-
bánkanum, en þegar til skyldi taka var
það ekki við hendina. Meðnefndarmenn
hans í hrcppsnefndimii, síra Brynjölfur
Jónsson og Ketill í Kotvogi, verði að
greiða skuldina.
Það er og sagt að önnur sök hvíli á
Halldóri; hafi hann veðsett, hús, sem hann
átti ekki, heldur faðir hans, fyrir 800 kr.
láni, er hann fékk hjá sýslumanninum í
Kjósar ogGullbringusýslu af ómyndugra fé.
Gestlr og ferðamenn.
10. þ .m. fór Hallgrímur biskup Sveins-
son með „Hólar“ í vísitazinferð um Austur-
Skaptafeilssýsíu og Suðurmúlasýslu og með
honnm Fíiörik sonur hans cand. theol.
þar fór og Sveinn stud. vetr. Hallgríms-
son áleiðis til Khafnar, bræðurnir Otto
Wathne og Carl Wathne til Seyðisfjarðar.
Með „8kálholt“ fór Árni landfógeti
Thorsteinsson til Patreksfjarðar, Kaupm.
J. P. Thorsteinson til Bíldudals, D. Brun
vestur í Reykhólasveit til fornmenjarann-
sókna.
Með „Lauru“ komu í gær meistari Ei-
ríkur Magnússon frá Cambridge. Hann
hefur verið augnveikur í vetur og er hér
á ferð sér til heilsubótar. — Magnús
Magnússon stúdent og leikfimiskennari.
Ólafur Rósenkrans leikfimiskennari,
kom frá Khöfn og hafði verið þar um tíma
að kjrana sér leikfiiaiskenslu
Jón skólastjóri Þórariasson frá Flens-
borg, kominn aftur frá sýr.ingunui í
Bergen.
Fröken Ólafía Jóhannsdóttir, komin
aftur frá för sinni til Ameríku.
Frá Khöfn komu: Holgeir Clausen kaup-
maður, Guðm. Sveiubjörnsson cand. jnr.,
fröken Sigrún ísleifsdóttir.
Oddafélagar nokkrir, komnir til að vígja
og afuenda Laugarnesspitalann. Meðal
þeirra er dr. Petrus Beyer, sá sem hér
var einnig í fyrra, stórmeistari Oddafélaga
í Danmörk.
Frá Vestmannaejrjum kom Þorsteinn
læknir Jónsson.
Frá Englandi komu margir ferðamenn
enskir, karlar og konur.
Nú um helgina hefur verið ekið austur
viðunum í Þingvallaskýlið. En á Þing-
vallafund í sumar miunist nú enginn og
má telja víst, að ekkert verði af honum.
Þjóðhátíð Reykvíkinga á að halda í sum-
ar á Landakotstúninu. Rauðarártúnið. þar
sem þjóðhátíðin var haldin í fyrra, fékkst
ekki.
í íslendingasögusafn Sigurður Kristjáns-
sonar er nýlega komin út Svarfdæla og
Valla Ljótssaga, en bráðum von á Vopn-
firðingasögu og Flóamannasögu.
Gjalddagi ,ÍSLANDs‘
er 1. júlí.
Lögfræðingur, 2. árg-. verður sendur út
í ágúst; fyrir því þarf að pauta hann lijá
póstmönnum sem fyrst og borga fyrir fram.
84
vil ég nú stinga upp á því, að þú takir að þér að hjúkra föður mínum með-
au hann er veikur. Mér er nær að halda, að hann láti uudan og samþykki
ráðahag okkar, þegar hann fer að kynnast þér, som ert svo glaðlynd og við-
mótsþýð“.
„Ég er næsta fús á að fcakást þenna starfa á hendur og mér er ljúft
bæði okkar sjálfra og hans vegna að hjúkra honum með allri þeirri alúð og
umhyggjusemi, sem mér er unt að sýna. Fyig þú mér nú þegar inn til hans;
ég get fleytt mér í enskri tungu og ef hann spyr hver ég sé, segjum við, að
ég eigi heima hér í húsinu“.
„ Þetta var nú gert og heppnaðist það framar öllum vonum. Hin unga
frú stundaði gamla Towkins með þeirri nærgætni og aiúð, að innan fárra
daga mátti hanu ekki af henni sjá. Hann talaði aldrei að heita mátti við
neinn nema hana; var uppstökkur og stygglyndur við alla nema hana, sem
haun beiulínis sýndi viðkvæmni og ástúð. í stuttu máli: hann vildi helzt
engan sjá i kring um sig nema Ullu „sína“, sem hann kallaði hana. Það
gegndi mestu furðu, hveruig henni tókst að blíðka skap hans og jafnvel við
son sinn var hann nú orðinn blíðari i viðmóti en nokkru sinni áður. Meier
Iæknir sagði, að blóðtakan mikla hefði kornið þessari breytingu á skaplyndi
hans til leiður og má vera, að svo hafi verið.
Það var nú komið undir lok septembermánaðar og báðar skipshafnirnar,
bæði hin brezka og ameríska, voru löngu lagðar af stað heimleiðis. Það var
búið að seija við opinbert uppboð farma beggja skipanna og „Orinoco" var
nú gersamlega liðað í sundur. Loreutz konsúll hafði haft nóg að starfa við
uppboðin og báðir skipstjórarnir voru nú óðum að búa sig til heimferðarinn-
ar. Eitt kveld sátu þeir skipstjórar Totvkins og Cartis ásamt Meier lækni
inni í stofu og voru að spila þriggjamannavist; gamli Towkins hafði mjög
gaman af spilum. Yngri Towkins, kona hans, frú Lorentz og ég sátum í
hliðarherberginu og vorum að tala þar hljóðskraf um heimför þeirra ungu
hjónanna. Alt i einu kallaði gamli Towkins hárri röddu inn til okkar:
„Ulla mín, komið hingað inn og hjálpið mér“. Uila brá þegar við og
hljóp inn til hans.
„Hvað er um að vera, horra Towkins?“
„Ekki annað en það, að þeir eru að gera mig stóraslemm. Getið þér
nú ekki hjálpað mér?“ mælti gamli Towkins í biðjandi róm.
81
búið væri að aflerma það. „Þá förum við aftur til Göteborg", mælti hann,
„og látum þar gera við skipið og tekur það langan tíma. Mig grunar að
föður mínum leiðist biðin þar og fari svo sjálfur heim til Baltimore, en að
öllum líkindum verð ég kyr vetrsrlangt í Göteborg með konu minni. Með
vorinu verður svo viðgerðinni á „Orinoco“ lokið og tek ég þá við sem skip-
stjóri í stað föður míns og legg af stað heim til Baltimore“.
Þessi ráðagerð var skynsamlsg, en þó fór hér sem oftar, að auðnan réð
á annan veg en stýrimaður hafði óskað.
Að 8 dögum liðnum, er lokið var við að afierma bæði skipin, skall á
ofsaveður á næturþeli, svo að eigi varð við neitt ráðið. Ég var á fótum
snemma um morguninn og var að tala við Towkins yfirstýrimann niðri í
garðinum, þegar Jauke Northe bar þar að.
„Hvað er nú í fréttum, Janke Northe, þú munt þó eigi vera kominn til
að tilkynna konsúlnum strand í nótt?“ spurði ég.
„Nei, það er annað verra, nú eru þau bæði farin af rifinu og brotin.
Það verður eitthvað undan að láta í öðru eins veðri og var í nótt“.
„Bæði farin og brotin, við hvað áttu?“ spurði ég.
„Ég á við „Oriuoco“ og breska briggskipið „Marshall", sem bæði hafa
brotnað í spón í nótt“.
Ég skýrði þegar Towkins stýrimanni frá þessu, sem auðvitað tók sér
fregnina nærri.
Vér ókum þegar til strandar, konsúllinn, stýrimaðurinn og ég, og er við
komum þar, sáum við þegar, að nokkuð var hæft í freguinni, þótt hún hins
vegar væri orðum aukin. Breska skipið Marshall, var með öllu liðað í sund-
ur og ráku pláukarnir úr því til og frá fram með sjávarströndinni, sömuleiðis
nokkuð af farmi skipsins, svo sem segldúks-strangar o.s. frv., sem bjargliðið
var að reyna til að slæða upp með krókstöfum. „Orinoco“ aftur á móti var
kyrt á sama stað og hékk sarnan, en svo var það mikið laskað, að óhugsan-
legt var annað en að það yrði &ð strandi.
Vér brugðum oss þegar út á skipið og sannfærðumst þá enn betur um,
að ekki yrði við það gert. Öldustokkurinn allur brotinn og þiankar farnir
að gefa sig á báðum hliðum. Towkins yfirstýrimaður sá þegar, að allarhans
vonir voru nú að engu orðnar, um, að fá skipinu komið til Götebojgar til
aðgerðar og eftir litla stund sneri hann mjög svo stúrinn og áhyggjufullur
með oss heim aftur.