Ísland - 08.10.1898, Page 3

ISLAND.
151
brotinni þrístrendri þjöi. Drotning féli
við tilræðið, en greifafrúin hjálpaði lienni
á fætur og aðrir sem fratn hjá gengu.
öekk hún þvi r.æst óstudd uiður sð skip-
inu, og var auðsætt, að hún hafði ekki
hugmynd um að hún hefði fengið nema
öriítian áverks. Sztartay spurði hana
hvort hún fyndi mikið til, en hón kvaðst
ekki vei vita það, nema hún hefði ein-
hver óþægindi fyrir brjóstinu. „Er eg
fö]?;‘ spurði hún, en þá var dauðafölvi
þegar kominu á andlit hennar. Þegar
út á skipið kom misti hún meðvitundina.
Var reynt að koma henni til meðvitund-
ar aftur en árangurskust. Þegar fötin
voru losuð sáust litlar bióðdrefjar á brjóst-
inu; að öðru leyti hafði allt blætt ian úr
sárinu
Engiun læknir var á skipinu, en skips-
höfain bjó tii börur úr því, sem fyrir
bendi var og bar haria á veitingahúsið
aftur. Raknaði hún þá við og sagði
greiniicga: „Mér finst alt svo undarlegt.
Hvað hefur komið fyrir?“ Það voru síð-
ustu orð hennar. Rétt á eftir misti hún
meðvitundina aftur, dauðastríðið hðfat og
andaðist hún skömmu síðar, en prestur
úr grondiani hafði áður veitt honni hinar
síðustu spurning&r &ð kaþólskum sið.
Morðinginn tekinn.
Morðinginn ætlaði þegar að hlaupa
brott og koma sér inn í mannþröngina á
torgiriu „Square dos Mlpes“, en áður haun
kæmist þangað, höfðu tveir ökumenn hand-
samað hanu og afbentu þeir hann lögregl-
unni. Morðingiun veitti enga mótstöðu,
var hinn glaðssti og var að syngja hend-
iugar úr ýmsum þjððsöngum.
í vasa hans fanst lierþjónustubók hans,
og sást af heani, að hann haf'ði verið
tekimi í herþjðnustu í Parma, hét Luigi
Luccheai, og var fæddur í París 21. apríl
1873 af ítölskum íoreldrum.
Vituislburður morðingjans.
Hann kvaðst heita Luccheni, hafa ver-
ið í vinnu í Lansanne ura nokkra mán-
uði, en hafa farið til Q-enf tii þess að
reyna að drepu einhvera konungboriun
mann. Gjörði hsnn það tii þess að geía
þeim fyrirmyud, sem liðu skort, en gerðu
ekkert til ?.ð bæti kjör sín.
Hann hafi komið ti! Genf ti! að drepa
eiuhvern kosnngborinn, sér hafi staðið á
sama hver væri. Hann hefði heyrt, að
g) ifina frá Orleaní væri í Genf. Hefði
hann fyrst ætlað &ð drept hann og þ ð
hofði að eins mishepnast af því hann
hefði verið farinn.
Þegar hann var spurður því hanu hefði
rnyrt kvennmanu sv&r&ði hann, að það
hefði ekki verið kvennmaðurinn heldur
drotningin. Hann hefði haft kóróuu henn-
ar fyrir auguaum en ekki líf heunar.
Eitt sinn áður kvað hann sig hafa séð
drotninguna á Uogverjalandi og hefði hann
þekt hana frá þeim tíma. Hann neitaði
algerlega ölium félagsskap við aðra um
morðið, en ef allir fátækir og uudirokað-
ir gerðu eins og hann mundi auðveldi
meðalstéttanna bráðum hverfa.
Hann kveðst vera fæddur í París; hafa
aldrei þokt hvorki föður né móður, vera
■alinu upp í líknarskólanum í Parma, hafa
hlaupið þaðan 10 vetra gamall og farið
að vinna fyrir sér á ýmsan hátt. Tvítug-
ur að aidri var hanu tekinu í herþjóuustu.
Var hann í henni 42 mánuði, ýmist í Ca-
serta eða Neapel. Varðþvínæst herberg-
isþjóun prinsins af Aragou, en dvaldi þar
ekki nema 3 mánuði. Tóku nú stjórn-
leysingjahugmyndir að vakna hjá honum.
Síðan flæmdist liann hingað og þangað.
Kom til Budapest 1894 og sá þar Elisa-
bet drotningu. Varð þar félaus og flutt-
ist til ítalin aftur. Hafðist eftir það við í
Pays de Vaud og Lausaune og þar keypti
hann þjöliua, er hann framdi morðið með
og skefti hana síðaa sjálfur.
Hann iðraðist ekkert verks síns, eu
sagði, að það hefði verið heimskulegt, að
gjöra það út úr eymd og fátækt, en ef
slík morð færu eitt á fætur öðru, mundi
það skjóta þeim skelk í bringu, er svelta
og kúga fátækiingana.
Dauðamelnið.
Þjölin hafðí brotið fjórða riflð, og geug-
ið gegnum iungun og hjartað og út úr
því hinum megin. Dauðanum olli blóðrás
í hj&rt'ikvolfunum. Þykir það bera vott
um kjarklyndi drotningar að hún skyldi
geta gengið niður í skipið eftir tilræðið.
þjölin fanst í anddyri á húsi einu í
götunni Rue des Aipes, er morðingiun
hafði flúið eftir.
Ætt (lrotningar.
Elizabet Amaiia Eugenía hét hún fullu
nafni og var dóttir Maximians hertoga
af Austurríki, en skyld Bæjarakonungi í
móðurætt, fædd 1837 og því nú 61 árs,
gift Franz Jósef I. Austurríkiskeisara
1854. Var hún rajög hneigð fyrir reiðar
og veiðar og geðjaðist Euglendingum því
mjög að henni or húu dvaldi þar áður en
hún giftist. Sögð er hún að hafa verið
vel gáfuð og uppfrædd, alvarleg og svo
hreinskilin, að engura miður heiðruðum
manni var unt að koma svo nærri henni,
að hann fyndi ekki misþóknun keunar og
olli það henni ekki vinsælda. — Hún var
mjög gefin fyrir dráttlist og sönglist og
lék mjög vel á organ og cither. Reykti
50—60 vindlur á degi hverjum. Hár bar
hún guligult á yngri árum og var óvenju
fríð; er aagt, að keisarinn hafi ætlað að
biðja systur hennsr upphaflega, en hafi
orðið ástfanginn af henni áður hann vissi af.
Yoltakrossinn og lífsvekjariim.
Mér hefur gefist færi á að sjá verkan-
ir Voltakrossins og hins svonefnda Lífs-
vekjara næstl. vetur og sumar, því ég
liefi tabð við marga sem keyptu hvort-
tveggja eér til hoilsubótar, fóru þar eftir
meðmælaginningum biaðaauglýsinganua
mrð þessu svikaglingri. Aliir, sem brúk-
að liafa Voltakroisinn eða Lifsvekjarann,
hafa lokið upp sama munni um það; að
þessir hlutir hafl alls ekkert gert sér,
hvorki gott né illt.
Ein kona á Vesturlaudinu tók 9 glös
af Lifsvekjarannm og brúkaði; sagði hún
mér að h&nn hefði hvorki gert sér gott
né illt það hún til vissi, nema hvað hún
var 13 kr. 50 a. fátækari oftir en áður,
því þ;:ð kostaði vekjarinn. Einnig hafði
hún reyat Voltakrossinu heilt ár og farið
nákvæmiega eftir fyrirsögniuni um það,
hvernig hann skuli nota, vætt hann í
ediki við og við, eins og þar segir, tii
að endurlífga rafmagnsstraumínn, — en
árangurinn var samur þar og af Lilsvekj-
arauum, sem sé alis enginn.
Sjónarhól 30. september 1898.
L. Pálsson.
Sklrnir.
Það var gengið til atkvæða um það í
vetur meðal félaga Bókmentafélagsins,
hvort hætta skyldi við útgáfu Skin.is
íramvegis, og vsr sú tiiiaga ruuniu frá
Hafnardeildinni. Með lit-lum atkvæðamun
var samþykt að halda útgáfunni áfram.
Skírnir virðist þó vera orðinn óþarf bók.
Fyr rneir var hann nær einasta rítið hér
á isndi, sem flníti fregair að nokkru
gagni &f því, sem fr&m fór í heim-
inutn í kríngum okkur, og hafði þá auð-
. vitað mikía þýðingu. Nú flytja blöðin
mikiu návæmari fréttir frá útlöndum en
rúmast geta i Skírni, svo að þeirra vegna
virðist ekki ástæða til að halda í hanu
lengur. Inulendu fréttirnar flytja blöðin
einnig míkiu fyiiri, svo að það er lítt
skiljanlegt að margir kæri sig um að
halda í hann þeirra vegna. Þó er þar
öðru máii að gegna. Því þýðinga hefur
það þegar frá líður að eiga ísienzku
fréttirnar aliar á einum stað, þ&r sem
greiðari aðgangur er að þeim en í blöð-
unum. Eu tii þess þyrftu þær ekki að
vera annað eu þurt registur eða upptalu-
irigar. í Bókmeataþættiuum eiu taldar
upp helztu bækur, sem út hafa komið á
árinu (og þar fléttað ian í ritdómum i
tveimur eða þremur setningum, ssm er ó-
smekkiegt og á alla ekki þar við). Á
öðrum stað í ritiau er svo Bðkaskrá, þar
sem aftur eru taidar upp sömu bækura-
ar. Þá er félagatal og ekki mjög fróð-
legt, þar sem þulin eru sömu nöfnin í
sörou röð ár eftir ár. Er alveg óskiljan-
legt &ð uokkur félagsmaður geti iiaft af
því gagu eða ánægju.
Þá er bökaskráin, og var það sérstak-
lega húa, sem hér átti að minnast á.
81
82
88
84
Agnes
Já, bvo er það; en lyft mér, lyft mér;
par liggar á, svo geti ég fylgt þér.
(E, hef mig npp í hirain þinn,
svo hreBsist sál og dugur minn.
Mig svimar oft, og hrædd og hljðð
ég hangi fast við jarðarslóð.
Brandnr
Yit, Agnes mín, í herrans hjörð.
ei heyrast skal nein miðlungsgjörð.
1 akri Guða er glötun sjálf
að gera ei verkin meira en hálf,
það leyftra skyldí lagamál
ei lagt í orð, nei, viijans stál!
Agnes
(leggur höndur um háls lionum).
Hvar helzt þú gengur, geng ég hratt!
Brandur
Bi gngna tveir, þó mæti bratt.
(Læknirinn hefur komið og numið staðar við garðshiiðið).
Lœknirinn
Ég horfi á Ijúflingsleik hjá dúfum
á lyngivöxnum fjallaþófum.
Agnes
Æ, gamli vinur, gaktu nær
í garðinn hingað, fóstri kær!
Lœknirinn
Nei, nei, þú veizt ég illur er;
að ætla sér að lifn hér,
hvar nákuldinn frá nepjusióð
sig nistir gegnum sál og blóð!
Brandur
Bi gegnum sál —
Lœknirinn
Nú, svo? Æ, nei;
það segja skal ég heldur ei.
Mér finst sem ykkar flausturs-band
sé fast og gott, það sést ei grand
að það sem stofnist fjarska fijótt,
sem fóikið segir, endi skjótt.
Agnes
Eitt sólarbros á sumarvegi
oss sælum spáir marg oft degi.
Lœknirinn
Par vel! Til veikra vík ég nú.
Brandur
Til veíkra? Br móðir mín það ei?
Lœknirinn
Jú, með mér eflaust fyigist þú.
Brandur
Ei nú.
Lceknirinn
Þú varst þar?
Brandur
Var þar?
Lœkninnn
Þú, prestur, hjarta-harður ert.
í hríð og ófærð gekk ég þvert
um fjallið; þö ég vissi vel
að völt eru laun hjá húðar-sel.
Brandur
Guð launar sjálfur lofsverk fríð,
Nei.
og léttu ef getur hennar stríð,
Lœlmirina
Hann launi viljann; víst er það,
þá vildi’ hún bjálp, ég gekk af stað.
Brandur
Hún gerir orð — en gleymir mér
ég geng á náium, hvar sem fer.
Lœknirinn
Kom óboðinn.
Brandur
Ef ei hún sendir
í öðru verra för mín lendir.
Lœknirinn
(til Agnesar)
Þú, stráið, í svo harðri hönd!
Brandur
Ég er ei harður.
Agnes
Hennar önd
hann mundi feginn frelsa og græða
með fórnarblóði hjartans æða.
Brandur
Af eigin hvöt ég að mér tók
sem arf minn, hennar skuldahðk.
Lœknirinn
Gæt þinnar eigin!
Brandur
Margra meins
ei minst er tíðum sakir eins.
Lœknirinn
En sá er skárri siknu-gjafinn
er sjálfur liggur skuldum vafinn!
Brandur
Líkn eða ei, ég heimta heilt,
ei hálft, né volgt, né sundurdeilt.
Læknirinn
Já, viljana krafta quantum satis1
skal kvitta alt, og gott er það?
en fjársins Conto caritatis2
er, klerkur minn, þitt eyðublað.
(fer).
Brandur
(horflr um stund á eftir flonum).
Ei finst í máli lýðs og lands
eins logið orð sem kœrleikans;
menn sveipa því með Satans hrekk
sem siikihjúp um viijans flekk;
menn hafa það um dufl og dorg;
menn dylja með því lífsins sorg.
Sé brautin krókótt, kröpp og hörð —
í lcœrleik skal hún styttri gjörð,
og sé hún eins og syndin breið,
menn sanna það sé kcerleilcs leið;
þó viti menn það kosti kross —
i kcerleik fá þeir lífsins hnoss.
Ríði þeir öllu réttu slig
rata þeir allir — kœrleiks stig!
Agnes
Það satt er alt, ég segi já,
eu samt ég spyr oft: Hvornig þá?
e 1>. e, svo nóg sé.
(* p. e. reikniDgur kærleikans.